Ratels. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ beduie Stefan.

      Ek sien niks wits aan die renoster nie.

      “Kyk. Sy’t ’n opvallende breë, plat bek. Dis hoe jy hulle uitken.”

      Die kalfie kyk in ons rigting. Ek hoor skielik my ma in my ge­dagtes: “Haai moe-oeder. Is hy nie prrrag-tig nie?”

      Ek capture haar op my videokamera en zoem stadig in.

      “Hulle oë is baie swak, maar hulle kan goed ruik,” sê Stefan. “Ons het omtrent vyf van hulle hier op Ratels. Die wildbewaarders probeer hulle beskerm teen die stropers. En veral teen Scrapjaart.”

      “Wie is Scrapjaart as hy by die huis is?” vra ek. Daai naam klink omtrent so cool soos ’n pienk hoender in ’n tutu op ’n rugbypaartie.

      “My buurman. Oppas vir hom. Hy’s ’n teertou.”

      Sjoe. Lekker woord. Teertou! Die ou raak net al hoe cooler! Ek voel sommer dadelik meer gemaklik by hom, want grootmense probeer mos om nie voor ons te vloek nie. Maar draai jy jou rug, dan vloek hulle erger as ons.

      Ná omtrent vyf minute stap die renosters tydsaam oor die pad. Ek capture hulle steeds op my videokamera. Ek het nie geweet hulle is so mooi nie! Hierna capture ek vinnig vir Stefan op my selfoon en SMS dit vir Theo.

      Ddln text ek. (Dinosaur de luxe not!) En ek sit ’n smiley face agterna. Dis my en Theo se geheime kode as ons bedoel wat ons sê.

      Ons ry by twee groot hekke in waar ’n man met ’n boek aan­gestap kom waarin besoekers hulle name moet skryf. Ek moes een­dag inteken toe ek ’n papier by ’n kantoor in Randburg gaan afhaal het, toe skryf ek:

       Name: David Beckham

       Purpose of visit: To kick your balls

       Address: Heaven is my woman’s love

       ID number: 6666666666666

      Hulle het dit nie eens fllippenwil gecheck nie!

      Stefan praat met die hekwag in ’n taal wat ek nie verstaan nie en die man glimlag van oor tot oor – jy sien net tande.

      “How are you?” vra hy vir my, nes my ma, maar dié slag in Engels.

      “I’m fine,” antwoord ek en dink ek moet my ma tienkel. Toe sien ek Stefan frons en ek wonder: Is dit iets wat ek gesê het? Of dalk nié gesê het nie?

      “And how are you?” voeg ek haastig by.

      Die man glimlag breed. “Welcome to Ratels.” Hy ry so op die r. “I am fine.” En hy laat ons deur.

      Ek verwag Stefan gaan vir my preek, maar hy lyk nie na die prekerige tipe nie, waaroor ek dankbaar is.

      Toe is ons op Ratels.

      Ons ry verby die grootste boom wat ek nog ooit in my lewe ge­sien het. Dit lyk of hy onderstebo geplant is.

      “Dis ’n kremetart,” beduie Stefan. O ja, ek het al van hulle gehoor. En ek het al van hulle op foto’s en screensavers gesien, maar nog nooit regtig hier by my nie. Cowabanga! Daar ís ’n boomhuis in die kremetart gebou!

      Dan is dít die huis waarvan Stefan netnou op Hoedspruit gepraat het.

      “Hei, cool!” beduie ek. “Dis rad!”

      “Ek en my pelle het altyd daar gespeel toe ons nog laaities was. Ons het dit help bou. Julle kan daar uithang as julle wil. Dis baie veilig,” sê Stefan.

      Ons ry verby die boom op pad na die hoofkamp toe.

      “Rekspring jy?” vra Stefan. Ek voel aan my onderbroek se rek. Wat praat hy nou van rekke? Ek frons.

      “Bunjee jy?” lag Stefan toe hy my gesig sien. Wow. Hierdie ou gooi omtrent die taal.

      “Ek sê mos ek het hoogtevrees!” verdedig ek myself.

      “Het jy geweet die oudste rekspringer is drie-en-tagtig?” vra Stefan terwyl hy om ’n draai gaan waar bome geel in die blom staan. Ek sien hulle het moewiese dorings en ek wonder wat sal gebeur as ’n mens in een van hulle beland.

      “Jip. En ek is pas agtien, en ek gee nie om of daai ou van sy IK na sy ego kan bunjee nie. Ek bly plat op die grond!”

      Toe sien ek die kamp. Wow. Wat ’n stunning plek! Dit is so ont­werp dat ’n mens die geboue nie met die eerste kyk kan sien nie. Dis om bome en rotse gebou sodat niks in die natuur versteur word nie (of so lyk dit vir my). Oral hang sulke takke met pers en rooi blomme.

      Dit lyk amazing, amper soos op ’n Valentine’s kaartjie. Daar loop ’n rivier ’n ent onder die kamp verby en iets snork daar. Of ek dink dis snork. Ek hoop nie dis krokodille nie. Maar krokodille snork mos nie? Dalk is dit seekoeie.

      Ek flippen hoop so! Maar hulle is ook mos gevaarlik …

      En om langs die rivier te stap is mos baie manroties! Of “romanties” soos my ma sê.

      Daar is ’n lang ry kamers links van my met net sulke moewiese stoepe. Dit kyk af op die rivier. Lekker baie vryplek as jy die regte girl kan kry!

      As ek na die klomp takke en goeters daar onder kyk, lyk dit of die rivier tot net onder die stoepe gevloei het. Stefan het mos iets gesê van die groot vloed. Ek onthou ons moes op skool skryf oor die krag van water en ek het toevallig die disaster in Mpumalanga gekies én daar was die mees amazing video’s op YouTube – daarom weet ek.

      Dan is daar ’n hoofgebou met ’n grasdak. Ook maar goed my ma is nie nou hier nie. Sy sou haar weer in ’n koma genies het, dan moes ek weer anti-whatever-se-naam by die apteek gaan koop het. En hier is hoeka nie ’n apteek nie.

      Wow. En daar is ook ’n ontvangs met groot deure met olifante daarop uitgekerf. En daar staan Ontvangs/Reception. Nie net “Reception” soos op ander plekke nie. So ou Stefan gooi die taal! Ek vat my videocam en laat gly dit oor ’n gebou met tafels en stoele tussen ’n klomp doringbome waar dieselfde pers blomme uit bome hang. Flippen cool!

      Dit is seker die restaurant. Die heel belangrikste plek in enige kamp.

      Ek is een van daai gelukkige ouens wat kan eet net wat hulle wil. Om die waarheid te sê, ek moet vreet dat my are frieken pop om gewig op te tel! My onderwysers sê ek verbrand energie en kalorieë so vinnig soos die spoed van klank. Maar wat kan ek nou daaraan doen? Behalwe om net al hoe meer te eet en te sien hoe jaloers is die girls wat gedurig op diets is.

      Met die uitklim rammel Stefan die reëls af – anders as ons skool­hoof wat altyd met so ’n Darth Vader-stem afkondigings maak asof hy ons meedeel ’n planeet is op pad om met die aarde te bots en ons almal gaan oor vyf minute uitgewis word.

      “Luister. Dié plek is nie omhein nie, so julle mag net in die gebiede rondom die kamp tot by die rivier loop en …” Net daar steek Stefan vas en ek voel hoe my hart met dieselfde ritme as een van Die Antwoord se hits klop, so Kadoef! Kadoef! Kadwaa-aa-aa! Want hier kort by my voete staan ’n ratel! ’n Regte, egte ratel.

      My oë pop omtrent uit my kop, want dit is een van die mooiste goed wat ek nog vandag gesien het, behalwe natuurlik СКАЧАТЬ