Ratels. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ geluide. Ek voel skielik so hartseer soos ’n Saterdagaand sonder ’n fliek.

      Ek sweer ek is bang vir die man. Chillax! sê ek vir myself. Moenie uitfreak nie, dude! Dis net ’n gewone ou!

      “Welkom op Hoedspruit. My viertrekker staan hier anderkant. Is dit al wat jy gebring het?”

      Wat de hel is ’n viertrekker? Ek ry g’n op ’n frieken trekker nie!

      “Defnislis, ja. Uhm.”

      “Ek is Stefan.” Hy steek sy hand uit en druk myne so pap soos ’n pannekoek wat uit ’n microwave kom. Eew!

      “Ek is Velskoen,” sê ek in my diepste stem wat wil-wil deur­slaan.

      “Veldskoen?” vra hy.

      “Nee, Velskoen. Sonder die d. Soos die inry.”

      Stefan kyk na my asof ek pas gesê het Suid-Afrika het sy eerste crime-free dag gehad. “Nou maar welkom, Velskoen. Een van die ander ouens is ook reeds hier. Vincent de Wahl. Ek dink julle sal van mekaar hou.”

      Sjoe. Hy praat net sulke mooi Afrikaans soos my ma. Hy klink net baie beter as sy. En sy oë lyk of hulle lag.

      Hy beduie na ’n smart four-by-four wat voor ’n restaurant ge­anker is. O! Nou verstaan ek. Dis nie ’n four-by-four nie, dis ’n “vier­trekker”.

      Ou-ou-ke-ei! Viertrekker sal dit van nou af wees.

      Hy kyk na my kniebroek wat tot net bokant my enkels hang. Ek kyk af en skrik. Sjoe, ek het nooit gedink ek het sulke harige bene nie. ’n Mens kan letterlik elke haar langs my enkels tel. Ek dink nie girls hou van sulke harige bene nie. Miskien moet ek maak soos Albie, een van my Twitter-pels, wat sy beenhare afskeer. Ek sien hoe check die girls sy bene uit en dan steek hulle hulle tonge so in hulle kieste.

      Ek laat val my sak, maar Stefan gryp dit net betyds. Imagine as daai sak geval het! My iPod en my videokamera is daarin! Ek het die iPod gekoop met my laaste spaargeld waarvoor ek die vakansie gewaiter en koerante afgelewer en groceries by die superette gepak het. Ek spaar nog net vir ’n iPad.

      “Jy bly by jou ma?” vra Stefan toe hy die four-by-four, ekskuus, viertrekker aanskakel.

      “Jip. My pa is dood toe ek nog klein was, kort na my boetie se geboorte,” blaker ek sommer alles in een sin uit.

      “Nou goed dan. Op Ratels is ek jou pa en ma en sommer jou ouboet ook.”

      Ek giggel. “Jy sal moerse snaaks lyk in drag as my ma.”

      Stupid grappie. Eew!

      Stefan grinnik. Hy draai in op die hoofpad en kies koers Kruger Wildtuin se kant toe.

      “Als het lelik verspoel met die groot vloed in Januarie,” beduie hy. “Ons was selfs weke lank sonder water op Ratels. Maar daar is darem boorgate, toe kon ek dinge gelukkig beheer.”

      Wmj text Theo.

      Saam met cool dude, text ek terug. Want Stefan lyk nou baie cooler as toe ek hom ontmoet het. Nie soos die onnies wat ek ken of ander oumense nie. Almal oor vyf-en-twintig is vir my oud. Hulle lyk partykeer soos jong dudes wat gerecycle is.

      “Hoe oud is jy?” vra ek.

      “Vyf-en-twintig. En jy?”

      Sjoe. Hy maak dit net …

      “Sewentien.” Ek wou sê agtien. Want dis wat ek gesê het toe ek Ryan Gosling se Drive wou gaan kyk en die vrou my ID gevra het. “Ek is agtien. Check maar. Ek het al harde baard,” het ek gesê en sommer my lang kakebeen uitgestoot sodat sy kan voel. Dis waar. Ek skeer al vandat ek twaalf is. Maar in die vakansie skeer ek nie. Dan hoor ek die girls praat van “daai ou met die designer stubble”. Ek hou van designer stubble, nes George Clooney s’n in sy flieks.

      “Soos jy teen dié tyd weet, Ratels is ’n somerskool. Die kursus duur vier weke. Julle gaan vier ouens en twee meisies wees. Ek gaan julle lewensvaardighede leer. En ons gaan elke dag in die na­tuur wees. Ons gaan stap.” Stefan grinnik toe ek frons en voeg vinnig by: “Hike, bru. En ons gaan bunjee. Ons gaan op die rivier ry. Ons gaan swem en ons gaan die hoofgebou herstel wat in die vloed beskadig is.”

      “Ek hoop nie ons gaan bergklim of abseil nie,” sê ek.

      “Natuurlik gaan julle. Hoekom?”

      “Want ek ly aan hoogtevrees,” sê ek. “Toe ek Mission Impossible 4: Ghost Protocol gekyk het, het ek die helfte van die movie gemis. Ek was skytbang.”

      “Hoogtevrees is in jou kop, Veldskoen.”

      “Velskoen!” help ek hom reg, maar hy gaan aan asof hy my nie hoor nie.

      “Ek gaan jou help om jou vrese te oorkom. En jy gaan lekker pelle maak met almal wat ingeskryf het.”

      “Wie gaan almal hier wees?” vra ek.

      So daar is twee girls, want ek soek seriously na ’n date. En in die bosse het die girls seker nie veel van ’n keuse nie, so ek gaan lekker connect!

      “Jy weet al van Vincent de Wahl …”

      “Wat kom maak hy hier?” vra ek terwyl Stefan afdraai op ’n grond­paadjie wat ons soos ’n cappuccino-maker laat skud en met ’n bordjie wat sê RATELS

      “Hy het probleme en …” praat Stefan dit vinniger weg as ’n poep in ’n Cinema Nouveau movie, “dan is daar Pauline Maguba­ne. Haar ma stuur haar omdat sy glo verveeld is by die huis.”

      “So sy het nie issues nie?”

      “Nie waarvan ek weet nie. Barbra Botha kom ook binnekort. Sy het sewe onderskeidings in graadelf gekry en sy wil glo kom rus. Ek verwag Jan-Lourens later vandag.”

      Klink na ’n koekerige klomp. Ek sal maar na Bruno Mars op my iPod luister en Verneukpan verder lees. Dis nogal ’n cool boek.

      Terwyl ons ry, beduie Stefan na die bome en die plante. “Dis kierieklappers. Hulle is volop hier.” Hy wys na links. “En daar’s ’n kremetart.

      “Ek het ’n boomhut in die groot kremetartboom op Ratels gebou, so julle kan daar uithang as julle wil.”

      Ek sien wit blomme met rooi strepe. Asof hy my gedagtes sight-read, sê hy: “Impalalelies. Maar dis meer boompies as lelies. Een van die taaiste vetplantagtige boompies in die veld.” Hy hou skielik stil en beduie ek moet stilsit.

      Sjoe, lekker instant natuurlessie met houding en in lekker Afri­kaans! Stefan sal maak dat ek beter Afrikaans begin praat. (En skryf!)

      Voor ons staan ’n renoster en haar kalfie. Flippen hel. Ek het hulle al dikwels op Discovery gesien en een keer op YouTube, dieselfde tyd as toe daai ou van die fiets afgespring is deur een of ander bok. Maar ek het hulle nog nooit in lewende lywe só naby gesien nie.

      Die renoster lyk soos ’n tenk – van dié wat in die oorlogmovies­ gebruik word. En sy het nog haar horing. Hulle stroop СКАЧАТЬ