Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy gespierde been teen hare voel.

      Alet staar ademloos na die pragtige, bruin-pienk duine, die grootsheid daarvan roer diep in haar. Alles is so abstrak en eindeloos dat sy net in stille bewondering daarna kan staar.

      Die pad is sleg en vol los sand. Twee keer moet die mans uitklim en die motor deur die los sand stoot. Die stotery is blykbaar deel van die pret, want dit word onder luide gelag en geraas gedoen. Sodra die motor deur die sand is, spring hulle soos veterane in en is baie trots op hul prestasie.

      Nog vier ander jong mense is reeds by die vleisbraaiplek in die droë loop van die Kuisebrivier. ’n Paar soutbosse verbreek die kaalheid van die woestyn deur in ’n lang, vaal, groen ry al met die loop van die rivier langs te groei.

      Die sand is heerlik sag en koel en Alet is dankbaar dat sy nie kouse aangetrek het nie. Almal se skoene en kouse word dadelik uitgetrek en uitgelate jaag hulle mekaar.

      Hulle klouter teen die groot duine uit, net om uitgeput bo te lê en rus en dan met ’n paar lang treë teen die duine af te hardloop.

      Die vuur is vroeg al opgemaak en heerlike gemmerbier, wat Gerhard se ma ingepak het, word baie vinnig verslind deur die vroue. Die mans drink bier en die heerlike hopsreuk gee aan hierdie woestyn-vleisbraaiery sy eie bekoring.

      Gerhard gryp Alet se hand en klim met haar teen die duin uit. Halfpad teen die duin op gaan sy uitgeput lê. Die los sand maak dat sy omtrent niks vorder nie, en vir elke tree wat sy gee, gly sy twee terug.

      “Kom, ou groot sleg!” Gerhard sleepdra haar teen die duin op. “Jy is al drie maande op Walvisbaai en jy kan nog nie eens duinklim nie . . . Swak, juffrou!”

      “Sjoe! Ek dink nie duine is gemaak om uit te klim nie,” kerm sy.

      “Nou waarvoor is die woestyn dan gemaak . . . hm . . . ou juffrou slim?”

      “Seker net vir kamele . . . maar baie beslis nie vir my nie.”

      Bo-op die duin trek Alet haar asem diep in. Die wye panorama van die Namibwoestyn in die laaste strale van die son laat haar ’n paar oomblikke absoluut sprakeloos. So ver as wat die oog kan sien, vou die een duin in die ander en wissel die kleure nie veel nie . . . nie veel meer as twee skakerings nie.

      “O, Gerhard! Maar dit is mooi! Hiervoor sal ek weer en weer hierdie marteltog teen die duin uit verduur.”

      Gerhard sit sy arm besitlik om haar dun middeltjie en druk haar teen hom vas.

      Waar Louis onder lui teen die omgevalle houtstomp leun, sien hy die intieme gebaar.

      Die ondergaande son blink op haar lang hare, sy beduie met ’n skraal arm iets . . . hy sien die wit van haar bene en voete toe sy en Gerhard vinnig teen die duin af hardloop. Hy hoor haar vrolike lag en toe hulle nader kom, sien hy die besitlike lig in Gerhard se oë.

      Hy kom vinnig orent en hou hom doenig by die vuur. ’n Vreemde, verlate gevoel neem skielik van hom besit en hy kan dit met die beste wil ter wêreld nie nou ontleed nie.

      Dit is al ses jaar dat Elsa dood is. Elsa, sy blonde meisietjie, wat so baie na Alet gelyk het. Hulle was nog bloedjonk. Hy het al twee jaar onderwys gegee toe sy op Usakos kom skoolhou het. Van die eerste dag af het hy niemand anders meer raakgesien nie. Hulle was so gelukkig . . . ongeduldig dat die jaar moes omgaan sodat hulle kon trou. Die lewe is in ure gemeet . . . hulle kon beplan, stry, liefhê . . . alles in die bestek van minute.

      Louis stap weg van die laggende, geselsende mense om hom.

      Soveel jare al bêre hy sy hartseer en verlange. En net deur haar daar bo op die duin te sien staan . . . iets in haar houding, die blink lig op haar hare . . . het meteens al die skanse afgebreek.

      Die stokkie knak tussen sy vingers. Dit was ook so teen die laat skemerte wat hulle hom kom sê het . . . dat sy dood is.

      Sy was op pad . . . weg van hom af, saam met Dawid Brand . . . Dawid Brand van alle mense. Louis skud sy kop asof hy dit nou, ná ses jaar, nog nie kan glo nie.

      Hul goed was ingepak. Die tasse klere en selfs van haar bruidsuitset . . . het gestrooi oor die stowwerige sandpad gelê.

      Louis gaan sit teen die skuinste van ’n duin en laat die sand ingedagte deur sy vingers gly.

      Die brief wat hy eers die volgende dag in die posbus gekry het, het verduidelik van hul onsterflike liefde . . . hare en Dawid s’n.

      As dit iemand anders was, kon hy dit nog verwerk het . . . maar Dawid, Dawid het meestal nie ’n vaste werk gehad nie, net rugby gespeel en gedrink . . . Sjarmant, ’n regte losbol, maar . . . elke meisie kon tog darem seker deur hom sien: ’n swakkeling, niks anders nie.

      Louis staar verlate voor hom uit. Hy roep weer die ou hartseer en verlange op. Hy probeer haar gesig voor hom sien, haar groot, blou oë met die lang wimpers, die fyn sproetjies oor die brug van haar neus . . . maar dit is twee hartseer blou oë en lang hare wat soos goud in die sonlig blink wat voor sy eie, bekende prentjie inskuif.

      Hy staan stadig op. Hy probeer weer die verlatenheid ervaar wat hy nog al die jare voel wanneer hy aan Elsa dink, maar dit bly hom ontwyk. Dit is soos ’n dowwe foto waarna jy kyk en kyk en dit eers naby en dan ver hou, maar niks wil die beeld duideliker maak nie.

      Met ’n skok besef hy dat die verlange lankal verdwyn het en net ’n wantroue oorgebly het, ’n wantroue in veral jong meisies met blou oë en goudblonde hare.

      Diep ingedagte stap hy terug na die vuurtjie. Die son is heeltemal onder en die skemerte daal vinnig oor die stil woestyn.

      Die klomp om die vuur lag vrolik en opgewek. Gerhard het sy ghitaar waarop hy allerhande lawwe liedjies tokkel terwyl die mans met oorgawe saamsing.

      “Kom, Louis, jy is ’n bier agter.” ’n Botteltjie bier word in sy hand gedruk.

      Louis skud die bedruktheid van hom af en lag vrolik saam met die ander.

      Alet hou hom onderlangs dop. Hy lyk so anders, soveel jonger wanneer hy so sorgloos en gelukkig is. Sy wonder of hy sy laste afgeskud het vir hierdie aand . . . dalk daar agter die duin gaan begrawe het. Miskien is dit die feit dat hy vir die vakansie weer plaas toe gaan wat hom so vrolik maak, want dan sien hy mos weer vir Ilze.

      Die skaapribbetjie lê sissend op die kole. Lang stukke wors krul gesellig op en bak goudbruin met sissende geluidjies wat almal watertand daarna laat staar.

      Piet Lategan en Theo Burger het hulself amptelik aangestel as die vleisbraaiers. Met ’n gespog en grootpratery word die ander van die roosters af weggekeer.

      “Julle kan solank gaan ellierous speel sodat ons die vleis in vrede kan braai.” Piet kap wild met sy vurk na Gerhard wat vir die soveelste keer probeer om ’n stukkie wors in die hande te kry.

      “Ai, man! Ons is honger; geen mens kan op so ’n honger maag rondhardloop nie.”

      “Nou wil jy altemit op ’n vol maag rondhardloop? Moenie stuitig wees nie. Jy weet baie goed, ou Gerhard, as jou maag vol is, dan is jy net soos ’n luislang, dan wil jy net slaap.”

      Gerhard lag en trek vir Alet aan haar hand op.

      “Nou toe, kom ons gaan speel soos soet seuntjies en meisietjies.”

      Alet СКАЧАТЬ