Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ lyk vir my ons ergste wind is darem nou eers verby.” Louis is beslis van plan om geselliger te wees.

      “Hoe weet julle dit?” Alet is opreg nuuskierig. “Tannie Grieta voorspel ook altyd wanneer die wind gaan waai en wanneer nie, en sy is omtrent altyd reg.”

      Louis lag.

      “Dit is maar iets wat ’n mens by die ou Walvisbaaiers leer.” Hy krimp sy treë om by hare aan te pas. “Hulle sê gewoonlik as die son in die oggend skyn, dan waai die wind in die middag en as dit soggens mistig is, dan waai hy nie . . . maar dit werk nie altyd so nie, hoor! Soms is dit in die oggend mistig en namiddae waai die wind die duiwel uit sy nes uit. Maar ons windmaande is darem eintlik hier van Julie tot November. Verder het ons lekker weer; dit word nooit juis vreeslik warm nie, behalwe as die oostewind waai.”

      Die stilte is rustig tussen hulle terwyl hulle aanstap.

      Alet probeer die geselskap weer aan die gang kry.

      “Die preek was mooi vanoggend . . .”

      “Hmm . . .” Louis lewer geen kommentaar daarop nie.

      “Wil jy nie ’n koppie tee kom drink nie . . .?” Alet klink half onseker.

      “Ja, dankie. Ek het gehoop jy sal my nooi. Ek kan tog nie tee maak nie en Elias is ook vandag kerk toe.”

      Alet sluit die huisie oop. Louis gaan sit in die sitkamer terwyl sy water op die stofie kook.

      Sy haal haar hoed af en skud eers haar hare los voordat sy dit handig in ’n rol agter haar kop draai en vassteek.

      Louis sit rustig agteroor in die diep gemakstoel toe sy inkom met die tee. Die digbundel wat Pieter vir haar met haar laaste verjaardag gegee het, lê oop op sy skoot. Stilweg wonder Alet of hy die woorde voor in die boekie gelees het. Die ironie daarvan draai soos ’n fisieke seer binne-in haar.

      Pieter het sy onsterflike liefde in ’n paar sinne voor in hierdie digbundel aan haar verklaar, ’n liefde wat hy self in daardie stadium geglo het alle aanslae van buite sou weerstaan. Dit het net ses maande gehou . . . en nou sit hierdie siniese man daarmee in sy hande.

      Louis staan vinnig op en neem die skinkbord by haar. Met waardering kyk hy na die netjiese skinkbord. Die teekoppies is van fyn porselein en die silwerteegerei dateer seker van ’n vorige geslag. Selfs die bakkie waarin ’n paar fyn teekoekies pronkerig lê, pas by die silwerstel.

      Met meer respek beskou hy haar onderlangs. Sy pas by haar huisie. Alles is netjies en smaakvol en die eenvoudige ou houthuisie met sy gewone Administrasie-meubels vertoon anders met netjies gehekelde lappies, kleurvolle kussings, nuwe gordyne en los matte. ’n Paar pragtige beeldjies en ou koperlampe voltooi die smaakvolle prentjie en hang ’n rustige etiket aan die binnekant van hierdie vertrek.

      Sy behoort uit ’n gegoede huis te kom, alles getuig daarvan. Hy wonder wie die Pieter is wat met soveel liefde voor in die bundeltjie geskryf het.

      “Jy sê jou ouers boer naby die Paarl? Is dit ’n groot plaas?”

      Louis klink gesellig en belangstellend.

      “Ja, dit is nogal, gemeet aan die ander plase daar in die omgewing en . . . dit is eintlik ’n erfplaas, dit dateer nog van die negentiende eeu.”

      “Is jy die enigste kind of het jy nog broers en susters?”

      “Ek het nog ’n broer. Hy is ouer as ek. Hy is eintlik die boer. My pa se gesondheid laat maar veel te wense oor . . .”

      “Nou hoekom . . .?” Louis bly ongemaklik stil. Hy wil nie graag die goeie verhouding wat daar vanoggend tussen hulle heers weer bederf nie, maar hy sal darem graag wil weet wat haar laat besluit het om daar weg te gaan, veral as haar pa nog siek is ook . . . Sy is ooglopend lief vir hulle; trots en eerbied straal uit elke word wat sy van hulle sê.

      Alet wag gespanne vir die res van die vraag. Hy moet nou net nie weer kom torring aan haar nie . . .

      Hy merk die stywe trek van die skouers en met verbasing sien hy die hartseer liggie dof agter in haar oë. ’n Vreemde jammerte neem van hom besit. Dit moet darem iets groots wees wat ’n mooi jong meisie so ver van haar geliefdes af sal laat weggaan.

      Hy verander behendig die gesprek.

      “Ek sien jy is ook ’n liefhebber van Beethoven!”

      “Hou jy ook van sy musiek?”

      Die gesprek raak algemeen. Louis aanvaar ’n tweede koppie tee en maak kort daarna verskoning.

      Alet is rusteloos nadat Louis weg is. Sy het nie lus om vir haarself te kook nie en is maar te dankbaar toe tannie Grieta haar kom nooi vir ete.

      Die middag is lank en vol verlange. Sy skryf briewe aan haar ouers en vriende, lang geselsbriewe oor al die snaakse en vreemde dinge, maar die eensaamheid en verlange laat sy glad nie deurskemer nie.

      Sy neem haar voor om van Maandag af elke middag een of twee van haar skoolkroos se ouers by hul huise te gaan besoek. Sy sal briefies uitstuur sodat die ouers haar te wagte kan wees. So sal sy dan met die mense kennis maak en kan sy die lang, vervelige Sondagmiddae vir hulle gaan kuier.

      Die wind waai baie liggies en net ná vieruur bind Alet ’n doekie om haar hare en gaan stap in die rigting van die see.

      Die water is spieëlglad en groot swerms flaminke kleur die lug ligroos. Lomp pelikane hobbel in die vlak water rond op soek na kossies wat hulle met een gulsige sluk in hul sakbakke laat verdwyn.

      Moeg maar meer tevrede met haarself, die ou deurmekaar gedagtes meer georden en rustiger, stap sy later terug huis toe.

      Sy bad en trek ’n skoon rokkie aan. Met ’n koppie tee en ’n toebroodjie maak sy haar heel gemaklik in die sitkamer. Sy is net besig om die eerste plaat om te draai, toe sy Gerhard se ligte tikkie aan die voordeur hoor. Dankbaar vir die afleiding nooi sy hom glimlaggend en verwelkomend in.

      4

      “Johani, wat is dit met jou en Dirkie vandag?”

      “Maar, juffrou . . .” Johani se stemmetjie tril van erns. “Dis Martie . . . sy huil! En ek weet nie hoekom sy so huil nie . . . sy huil al die hele dag . . . en . . . en sy wil nie eens my appel hê nie . . . sy wil net huil . . . en . . . en ons het haar nie eens seergemaak nie . . . ek het haar nie geklap nie . . . ook nie eens haar hare . . .”

      Alet knip die oumensbetoog kort.

      “Wat is dit, Martie?”

      Klein Martie Venter antwoord nie, druk net haar koppie dieper in haar arms en huil geluidloos. Die rukkende skouer­tjies is al wat van haar diep hartseer getuig.

      Alet stap nader en lig die kleinding van haar arms af op. Die trane het vuil spoortjies op die bleek gesiggie gelaat. Die kinders drom nuuskierig saam.

      “Gaan sit julle almal nou op jul plekke en gaan aan met jul werk.”

      Sy trek vir Martie aan haar arms op en lei haar na die tafel. Sy tel die kleinding op haar skoot en druk die skraal, rukkende lyfie styf teen haar vas.

      Geleidelik bedaar die snikke en lê СКАЧАТЬ