Die Meissner-kliniek. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Marlene sluk swaar en sê laggend om die emosie in haar te verberg: “Haal tog net eers daardie linte uit jou hare. Jy lyk te potsierlik vir woorde!”

      Elke trek die twee boksterte laggend los. “Ek sal môre vir my rekkies gaan koop. Maar nou eers . . . Wat gaan ons vir oom Peet sê? Sommer net dat ek ’n los joppie soek?”

      Marlene frons. “Ja, dis ’n probleem. Oom Peet lyk my ook maar lief vir praat. Sal ons dit kan waag om hom in ons vertroue te neem?”

      “Nooit! Dis te gevaarlik. Dié ou lyk my lief vir skinder. Onder geen omstandighede mag iets uitlek voordat ons weet presies wat aan die gang is nie.”

      “Ja. Dit sal die verstandigste wees. Elke . . .” Marlene kyk haar dogter skuldig aan. “Vergewe my dat ek so iets kan dink, maar . . . sedert ’n paar uur gelede ry die duiwel my bloots. Die mees fantastiese en onmoontlike moontlikhede het al deur my kop gegaan.”

      “Wat bedoel Ma?”

      “Ek bedoel . . . sê nou maar . . . sê nou maar net daardie ander meisie is werklik ’n kleindogter van jou oupa?”

      “Ma? Wat praat Ma nou? Is Ma dan nou die kluts heeltemal kwyt? Ék is my oupa se kleindogter, maggies! Ma behoort te weet! Ma het vir my in die wêreld gebring, genugtig!”

      “Ja, my kind, natuurlik. Maar . . . jy is dalk nie jou pa se enigste kind nie . . .”

      “Ma!” Elke se bene swik onder haar en sy gaan sit weer. Haar oë is soos twee albasters en die sproete op haar neus is nog opvallender in haar bleek gesig.

      “Ek bedoel . . . sy kan dalk ’n wilde saad wees wat jou pa in sy jong dae gesaai het . . . Ag, my kind, ek is jammer . . .”

      “Ma praat nou twak,” kom dit onomwonde. “Julle twee was op universiteit vas gekys. Hoe kon hy dan ’n ander meisie . . .?”

      “Jou pa was reeds drie jaar op universiteit toe ons mekaar ontmoet het,” wys haar ma uit en wens dat sy liewer stilgebly en haar duistere vermoedens vir haarself gehou het.

      Elke se gesig straal haar teleurstelling en ontevredenheid baie duidelik uit. “Ma praat nie sulke goed van my pa nie,” laat sy lojaal hoor. “Ek was baie lief vir hom.”

      “Ek ook, my skat, maar ’n mens is ’n mens en . . . O, goed, ek is jammer. Dis maar net die duiwel wat hier op my skouer kom sit en leuens in my oor fluister. Maar dit is ’n moontlikheid,” hou sy koppig vol. “Daarom dat dit goed is dat ons dinge eers deurkyk en agter die waarheid kom voordat ons na jou oupa toe gaan. Ons moet eers uitvind wie hierdie meisie werklik is en hoe sy sover kon kom om haarself as Albert Meissner se kleindogter te presenteer. Ek is net bang ons kom by jou oupa aan met ons storie en hy lag ons uit.”

      “Hoekom sal hy ons uitlag?” wil Elke bot weet. Ten spyte van haar heftige teenkanting, bly haar ma se teorie haar pla.

      “Omdat hy al die tyd ten volle bewus was van die feit dat Julene Meissner ’n buite-egtelike kind van sy enigste seun is en dat ons hom nie gaan skok wanneer ons hom konfronteer nie. Natuurlik sal hy nie aan die wêreld verkondig dat sy Fritz se dogter buite die huwelik is nie. Hy sal haar net as sy kleindogter aan die wêreld voorstel; verdere persoonlike besonderhede gaan niemand aan nie. En die wêreld aanvaar vanselfsprekend dis die kind wat uit Fritz se huwelik gebore is.” Sy skud haar kop en sê weer skuldig: “Ek doen jou pa se nagedagtenis seker nou ’n groot onreg aan. In my hart weet ek dis nie waar nie. Maar ek is so verward op die oomblik, Elke! ’n Mens weet regtig nie wát om te dink nie!”

      “Ek verstaan, Mamma. Ek weet self nie wat om van hierdie situasie te dink nie, maar ek gaan uitvind hoe die vurk in die hef steek. Maar om terug te kom tot oom Peet . . . Ek het ’n plan. Ek gaan hom vra om my die trolliediens te laat doen, omdat ek beoog om verpleegster te word, maar nog nie so seker van my saak is nie. Daarom wil ek eers die wêreld van die verpleegster goed deurkyk voordat ek finaal besluit.” Sy frons toe sy haar ma se skerp blik ontmoet. “Ek dink dis ’n puik plan. Ma het netnou gesê ek lyk nie ’n dag ouer as ’n matriekmeisie nie.”

      “Nee, jy sal maklik vir ’n matriekleerling deurgaan. Waaroor ek bekommerd is, is dat ek vandag eers ontdek hoe maklik en seepglad die dogter wat ek so reg probeer grootmaak het, leuens kan fabriseer.”

      Elke lag, lyk tog effens skuldig. “Ma, dis ’n noodgeval!”

      “Almiskie!”

      Dan meng hul lag en Elke sê: “Almiskie se voet! Dis almiskie of ek gaan toelaat dat iemand anders wegloop met wat myne is en ek moet droëbek staan en toekyk.”

      “Elke! Jou taal!”

      Die blou oë dartel. “Ag, Ma, dis soos die tieners van vandag praat! Dit help nie ek lyk soos een en ek klink soos Metusalag nie!”

      Marlene sug en gooi haar hande in die lug. “Dis een van die groot nadele in die lewe om ’n slim kind te hê. Hulle het vir alles ’n antwoord gereed. Maar jy gaan nie begin lelik praat nie!”

      “Haai, nee, Ma! Ma’t my mos nie so grootgemaak nie!”

      Maar toe hulle die volgende oggend weer voor die Meissner-kliniek stilhou, voel nie een meer in ’n luimige bui nie. Marlene voel onrustig en Elke voel verspot. As een van haar klasmaats haar nou moet sien . . . Sy kan al hoor hoe brul hulle soos hulle lag. Veral daardie Jan Swanepoel. Hy was altyd die voorste terggees. Dis hy wat haar die simpel bynaam van Baba gegee het. Al haar gedreig met koelbloedige moord het geen hond haaraf gemaak nie en Baba Meissner het sy gebly tot hulle die dag hul finale eksamen afgelê en uitmekaar gespat het.

      Sy onthou ook dit was hy wat met gereelde tussenpose by haar verneem het of sy regtig nie familie van dié Meissner is nie. Tot vervelens toe en tot groot ergernis het sy hom oor en oor verseker sy is niks van Albert Meissner nie.

      “Jy moet wees. Dié van is nie so volop in die land nie,” het hy altyd teruggekap.

      Met blitsende oë en wippende sproete – wat snaakse dinge aan die jongmanshart gedoen het – het sy hom probeer fnuik: “Ek het jou reeds gesê ek stam uit dié Meissner wat ’n oujongkêrel was.”

      Sy het nie geweet hy móés eenvoudig weer daardie sproete sien dans nie. “Nou maar, eg of oneg, jy is familie!”

      “Moenie simpel wees nie, Jan Swanepoel! Daar was ’n rede hoekom hy ’n oujongkêrel was.”

      “O? Wat?”

      “Hy was impotent.”

      Sy is hartlik uitgelag. “Oho, nè? En hoe kon hy dan sy wilde hawertjies saai? Jy beter gaan leer, my meisie. Ons skryf môre toets oor geslagsvoortplanting en jy, kom ek agter, ken nie die ABC daarvan nie.”

      Sy het hom uit die hoogte aangekyk. “Simpel! Dit was maklik. Ek was ’n proefbuisbaba!”

      “O, regtig, nè? Dan moet jy nou eers in jou tienerjare wees, want dis min of meer toe die eerste proefbuisbaba die lig gesien het. Jy weet niks . . .”

      “Ag, wat weet jý, Jan Swanepoel? Kunsmatige inseminasie is al deur die ou Romeine toegepas.”

      “Op diere, ja.”

      “En wat is die mens anders as ’n dierlike spesie? En jý is natuurlik СКАЧАТЬ