Die Meissner-kliniek. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ oorgeneem het. “Ek het ’n gevoel daardie man sal ons iets meer kan vertel.”

      “Wel, ons moet êrens begin; hoekom nie by hom nie? Ons knoop sommer in die verbygaan ’n praatjie met hom aan oor . . . oor die oulike restaurant wat hy hier het, die flinke diens . . . so iets.”

      Op hierdie vae voorstel moet Marlene maar reageer en toe sy by die tafel verbykom, knik sy vriendelik en glimlag. “Dankie, meneer. Ek wil u gelukwens met u restaurant.”

      Hy glimlag breed terug, lig hom effens. “Dankie, mevrou. Vriendelik van u.”

      “Ek moet sê, ek het nie so iets hier verwag nie. Ek het gedink dis maar ’n ou klein kafeetjie wat net die allernodigste aanhou.”

      Sy gesig straal. “O nee, mevrou. Ook die restaurant moet by die Meissner-tradisie hou. Net die beste! Daar kom selfs saans mense uit die stad om hier te kom eet,” vertel hy trots.

      “Werklik? Dan moet u kos puik wees,” laat Marlene bewonderend hoor.

      “En ek hou net die beste Bolandse wyne hier aan,” voeg hy by. “Ons is gelisensieerd ook!”

      “Nou werklik! Ek en my dogter moet ’n slag hier kom eet. Dié ou Meissner darem. Hy glo net aan die beste, sê u? Interessante man, nè?”

      “Dít kan u weer sê! Ek het al jare lank met hom te doen. Jy kan maar sê ek het saam met die kliniek gegroei en saam met Godfather oud geword!” lag hy.

      “Dis werklik interessant!” Marlene kyk haar dogter vlugtig aan. “Ek sou graag meer wou hoor. Die kliniek gryp ’n mens se verbeelding aan. Kan ons ’n oomblik sit, of het u nie tyd nie?”

      “Sekerlik! Sekerlik! Dis nie nou so besig nie. Sal u iets saam met my geniet?” vra hy galant toe hulle teenoor hom inskuif.

      “Nee, baie dankie. Ons het pas tee gehad. U sê u ken dokter Meissner goed?”

      “O ja! Van my kinderdae af. Ek ken die hele geskiedenis van die plek. Albert Meissner het hierdie plek opgebou tot wat dit vandag is. ’n Ou korrelkop en so beduiweld soos die dag lank is, maar as hy nie so was nie, sou die Meissner-kliniek nie vandag so beroemd gewees het nie. Lê hier ook van u mense, mevrou . . .?”

      “O, ag ekskuus. Ons het ons nog nie voorgestel nie. Ek is Marlene du Plessis en dis my dogter, Elke.”

      “Peet Louw.”

      “En jy sê, Peet – ek kan seker maar so sê, nè? – dokter Meissner is ’n kwaai oubaas?”

      “Ja. Hy regeer hierdie plek met ’n ysterhand, hoewel die ou nou heelwat minder aktief is, ná sy onlangse hartaanval.”

      “Was dit ernstig?” wil Elke vinnig weet.

      “Nee. Maar dit was die eerste waarskuwing dat hy nou moet stadig. Hy is ook nie meer ’n kind nie. Die kliniek is sedertdien grootliks onder beheer van dokter Horst Buchner en sy kleindogter.”

      “Sy kleindogter . . .?” Onder die tafel vind ma en dogter mekaar se hande. “Ek verstaan hy het net hierdie een kleinkind . . . ’n kleindogter?”

      Peet Louw knik en glimlag. “Ja. Dis nou ’n pil wat Godfather maar moes sluk . . . om net een kleinkind te hê en dit nogal van die vroulike geslag! Maar hy het amper glad nie een gehad nie.”

      “Ag nee. Hoe so?”

      “Ja, dis nou weer ’n ander storie. Die ou man het mos net een seun gehad en die . . .”

      Verslae sit en luister ma en dogter hoe hul eie lewensverhaal vir hulle vertel word, amper tot in detail. Die verhaal van Albert Meissner en sy seun en die vete tussen hulle is blykbaar algemene kennis in die Meissner-kliniek.

      “En jy sê toe daag die kleindogter sommer op ’n dag hier op? Wanneer was dit?”

      “O, omtrent twee jaar gelede. Die feit dat die kleindogter darem toe dokter geword het, het Godfather maar laat besluit om die verlede te vergeet en haar te aanvaar. Sy is natuurlik ook sy enigste erfgenaam.”

      ’n Kort stilte. Elke waag dit om te vra: “Is hy . . . die dokter Meissner . . . baie erg oor hierdie kleindogter?”

      “Ag, jy weet, juffie, met ons Godfather kan ’n mens nooit weet nie. Hy is nie ’n man wat met sy gevoel op sy mou rondloop nie. Maar op die oog af lyk dit of die twee mekaar gevind het. Ja,” en Peet skud sy kop, “Albert Meissner is meer gevrees as bemind by die personeel en tog het ek hom al dikwels jammer gekry, veral ná sy vrou se dood.”

      “Hoekom?”

      “Hy het dikwels hier ingekom, veral saans, en dan het hy by daardie hoektafeltjie gaan sit – dié een waarby julle gesit het – en dan een koppie koffie na die ander gedrink sonder om met iemand te praat, sy oë net voor hom op die tafel gerig. Daardie tye het die groot Albert Meissner vir my soos ’n eensame, patetiese man gelyk en ek kon nie help om hom jammer te kry nie. Ek is seker hy het aan sy seun gedink . . .die seun wat hy gehad het. Daarom was ek baie bly om sy onthalwe toe die kleindogter op die toneel verskyn en dat sy in haar oupa se voetspore gevolg het – al moet ek sê, ’n mens sou wens dat sy ’n bietjie van ’n ander soort geaardheid gehad het.”

      Elke kyk hom vas aan en vra reguit: “Hou u nie van haar nie?”

      Peet lyk effens skuldig oor sy geskinder. “Nie juis dat ek nie van haar hou nie, maar sy is nie iemand aan wie ’n mens maklik vat kry nie, as julle verstaan wat ek bedoel. Jy kry mos mense met wie jy sommer dadelik oor die weg kom wanneer julle ontmoet, en dan kry jy weer mense wat vir jou ’n vreemdeling bly, al het jy jare lank met hulle te doen. Nou, Julene Meissner is een van laasgenoemdes. Jy weet nooit hoe jy dit met haar het nie. Daar is altyd ’n soort afsydigheid oor haar, selfs as sy glimlag. So asof sy jou pal op ’n afstand hou.”

      Marlene knik. Sy het dieselfde indruk van haar gekry.

      “Hoe ’n soort dokter is sy? Goed genoeg om in Albert Meissner se stoel te gaan sit?” vis Elke onbeskaamd.

      “Nee, dit weet ek nou nie. Ek het nog nie klagtes oor haar as dokter gehoor nie. Die personeel is nie baie mal oor haar as mens nie. Sy is natuurlik baie streng en vol draadwerk – nes haar oupa. Maar synde ’n Meissner sal sy sekerlik bekwaam wees. Ou Albert sal daarvoor sorg. Hy dril die dokters van die kliniek daagliks en as jy droogmaak, word jy eenvoudig in die pad gesteek. Hy het tot sy eie broer hier weggejaag.”

      “Haai, regtig?”

      “Ja. Ek kan nie meer alles onthou nie, maar dit het iets te doen gehad met ’n ander vroumens met wie die broer ’n verhouding gehad het en nalatigheid in die operasiesaal. Hy was ’n narkotiseur en hy het blykbaar nie sy volle aandag by sy werk gehad nie en toe Godfather weer sien, sterf die pasiënt onder sy hande op die operasietafel. Die herrie was los. Daar was ’n groot debakel en uiteindelik is sy broer sak en pak sommer in die nag hier weg en hy het nooit weer sy gesig hier gewys nie. Ek het eendag gehoor iemand sê hy is Switserland toe en werk glo daar in ’n kliniek. Feit bly, as Godfather met jou klaar is, is hy met jou klaar. As hy eenmaal vir jou vaarwel gesê het, is dit koebaai vir altyd. Ja, Elsie? Wat is dit?”

      “Meneer, Pieter se ma het gebel en gesê hy kan nie meer die trollie vir meneer doen nie. Hy het ander werk gekry.”

      “Ag toggie,” sug Peet moedeloos. СКАЧАТЬ