Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hoekom wou jy nie agterna kom koffie drink nie? Wou jy my vermy omdat jy skuldig gevoel het?”

      “Ek was nie dors nie, dis al.”

      Ilse kyk skepties op. “Ná jy ook nie middagete gehad het nie? Moenie dink ek is onnosel nie. En moenie my onderskat nie. Het Dieter Salamander vir jou gegee of net geleen?”

      “Wat sou ek met ’n perd in ’n woonstel maak as hy hom vir my gegee het?”

      “Dis wat ek ook gewonder het. Tensy jy nie beplan om weer na jou woonstel terug te gaan nie ...”

      Rothea vryf Salamander se ore en antwoord nie. Sy moes nie gekom het nie. Sy kon haarself leer perdry het of dit gelaat het.

      “Carl sê die naweek toe Dieter jou op Upington gaan besoek het om oor die kind te praat, het julle die hele Sondag saam deurgebring. Wat het julle gedoen?”

      “Ons was by die Rosetuin.”

      Die paadjie word te smal vir twee ruiters langs mekaar. Ilse ry op ’n drafstap vooruit.

      “Alleen?” roep sy oor haar skouer uit.

      “Albie en honderde ander mense was by.” Rothea probeer konsentreer om saam met die perd se ritme te beweeg. Op te wip wanneer sy rug opkom en af te sak saam met hom. Van ’n les is geen sprake nie. Of sy regkom of nie, kan Ilse nie skeel nie.

      “Is jy nog bo?” Dis eerder ’n beskuldiging as ’n vraag.

      Rothea byt op haar tande en klou vas.

      Hulle ry onder ’n digte plaat soetdorings deur, met hier en daar ’n kiepersol en aalwyne wat soos oranje kandelare tussen die rotse blom. Rothea het egter nie kans om die uitsig of die natuurskoon te waardeer nie. Om op die sweetvos se rug te bly en vir laaghangende takke te koes, verg al haar aandag.

      Toe sy om die draai tussen die twee klipkoppies uitkom, wag Ilse haar in. Die groot hings staan dwars getrek sodat hy die paadjie versper en Ilse se hand skiet uit om Salamander aan die teuels tot stilstand te dwing.

      “Reg, nou kan ek en jy praat,” lig sy Rothea in. “Jy is nie so onskuldig soos jy probeer voorgee nie, Dorothea Beukes. Ek ken jou soort, jou en jou suster se soort. Goedkoop flerries, net daarop uit om ’n man te vang, al steel julle hom van ’n ander meisie. Dieter is ryk en boonop aantreklik, nè? ’n Dodelike kombinasie vir ’n gewetenlose fortuinsoeker, nè?”

      Rothea is spierwit. “Wat insinueer jy?”

      “Moet ek dit duideliker stel?” Ilse ruk Salamander se toom nader sodat sy Rothea in die gesig kan kyk. “Ek sal nie toelaat dat die geskiedenis hom herhaal nie. Dieter Richter is myne. Gehoor? Barbara was ’n groter dief as Ernst en jy aard na haar. Ek waarsku jou: bly weg van Dieter af.”

      Rothea se weerstand is skielik laag. Ter wille van Albie het sy kalm gebly. Maar wat Barbara betref, kan sy nie stilbly nie. Barbara is dood en nie hier om haar naam te verdedig nie.

      “Jy praat van soort? Barbara was tien van jou soort werd. Sy was eerlik en fatsoenlik. Warm en liefdevol en verfynd. Geen wonder Ernst het jou gelos om met haar te trou nie. Dieter sal ook sy fout uitvind. Jou ware kleure herken en ook baie vinnig van jou ontslae raak.”

      Ilse se kop ruk op en haar oë blits. “Feeks!” sis sy. Sy pluk ’n karwats uit haar kamas en haar arm swaai in ’n boog omhoog.

      Rothea verwag sy gaan die hou deur haar gesig kry en keer met ’n opgeligte hand vir haar oë. Maar die karwats swiep by haar verby om Salamander met ’n venynige slag teen die nek te tref. Terselfdertyd skop Ilse hom hard in die lies en los die toom.

      Van skrik runnik die sweetvos skril. Sy oë rol wild in hul kasse en hy spring paniekbevange weg. Rothea val skuins oor sy nek, haar verskrikte greep dwarsoor die plek waar die karwats sy nekvel oopgekloof het. Die nuwe steekpyn wat deur sy nek brand, vererger die perd se angs. Hy byt die stang vas en skuim tou uit sy trillende neusgate. Sy bene pomp vinniger en sy hoewe vlieg oor die grond in ’n poging om die brandpyn agter te laat. Graspolle, klippe, gate en sandkolle trek in ’n dowwe vlaag onder Rothea verby en die wind wapper haar hare oor haar oë. Sy rem met al haar krag aan die teuels, maar sy is nie sterk genoeg om die hings in te hou nie. Hy het die stang tussen sy tande en sy nek is in ’n sekel gekrul terwyl hy in dolle vaart deur die kloof op loop sit, in die rigting van waar hulle gekom het – huis toe, waar Salamander instinktief weet veiligheid lê.

      Rothea weet sy is nie ervare genoeg om bo te bly nie. Haar een voet is uit die stiebeuel en met elke afkomslag verloor sy haar ewewig. Sy let op die paadjie is dieselfde een van vroeër. Weer netnou deur die plaat bome ... Sy onthou die lae takke en lang wit dorings, soos beeshorings. Teen hierdie snelheid sal sy nie betyds kan koes nie. Haar kop sal van haar lyf afgeskeur of haar oog sal uitgesteek word.

      Toe die bome in sig kom, raak Rothea bang. Sy ruk haar ander voet ook uit die stiebeuel sodat sy kan afspring. Opeens het sy geen greep meer nie en nie beheer oor haar bewegings nie. Met die volgende galop begin sy val. Haar hande reik wanhopig na iets om vas te hou. Salamander se nek is egter taai van bloed en sweet en haar vingers gly los. Een oomblik nog voel sy die breë rug onder haar, die volgende oomblik is daar niks nie. Sy hoor ’n gil, sonder dat sy besef dis sy wat skree. Sy ondervind ’n swewende gevoel, asof sy van ’n hoë duikplank gespring het. Toe tref sy die grond met ’n slag wat die lug uit haar longe pers. Dit voel soos ’n voorhamerhou wat haar skouer tref, toe word alles om haar donker.

      Rothea weet nie hoe lank sy daar gelê het nie. Toe sy bykom, is alles stil. Die dawerende perdepote is weg, die gil en selfs die voëls. Teen haar wang en in haar mond is sand. Sy bly lê, terwyl sy haar bene versigtig beweeg. Hulle is albei nog daar. Haar arms ook. Maar haar skouer het seergekry. Toe sy op haar knieë sukkel, skiet ’n kool vuur van haar linkerarm af op in haar nek. Sy onthou opeens van Ilse en kyk behoedsaam rond. Ilse is egter nêrens in sig nie. Haar perd is ook weg. Sy besef as sy by die huis wil kom, sal dit op eie stoom en sonder Salamander moet wees.

      Met haar gesonde arm hys Rothea haar aan ’n stuk boomstomp regop. Sy merk sy het in ’n sandkol te lande gekom, wat haar redding was. As sy op harde grond of op ’n klip geval het, het sy seergekry.

      Rothea se sin vir rigting is daarmee heen en sy weet nie watter kant toe sy moet begin aansukkel nie. Waar is die huis? Haar perd?

      Haar oë soek na die kol doringbome waarvoor sy so ’n vrees gehad het. Hulle was vorentoe. En anderkant hulle lê die rantjie, dan die opstal ... Die bome is skuins na regs, nie waar sy hulle verwag het nie. Ook baie verder weg. Sy vee die sand uit haar mond en konsentreer daarop om een voet voor die ander te plaas. Om haar verstand helder te hou en haar aan te moedig, tel sy haar treë. Ná elke vyftig rus sy. Dan weer vyftig, miskien sestig, as sy die krag het ...

      Sy moes Ilse nie so kwaad gemaak het nie. Dit was haar eie skuld dat die meisie haar humeur verloor het. Barbara sou nie omgegee het wat Ilse Bauer van haar dink nie. Sy sou haar skouers opgehaal en die skelname van haar afgeskud het.

      Eers toe Rothea koelte voel, besef sy sy het die bome bereik.

      Sal Ilse haar nie dalk kom soek nie? Wat was Ilse se bedoeling? Dat die perd moet skrik en haar afgooi?

      Carl het gesê op die plaas is dassies en toe Rothea ’n blaf hoor, aanvaar sy dis een van hulle. Sy weet nie watter geluid ’n dassie maak nie en hier sal nie ’n hond in die veld wees nie. Gelukkig is dassies nie aggressief nie. Hulle sal haar nie aanval nie en dis al wat op die oomblik saak maak. Dit, en om een voet voor die ander te sit en aan СКАЧАТЬ