Lydia en die loodgieter. Anita du Preez

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en druk haar stewig teen sy groot, sagte lyf vas.

      “Ek neem aan jy het nog nie begin kook nie, ek ruik niks?” sê hy snuiwend bo-oor haar kroontjie.

      “Kóók?”

      “Kook, ja, kook. Soos in kos.”

      Braam druk haar sagkens opsy. Verbasend ligvoets vir een met sy gewig stap hy gangaf kombuis toe om seker te maak dat daar werklikwaar niks op haar stoof staan en prut nie. Lydia hoor hoe hy die oggend se pappot se deksel hoopvol oplig, toe sy skielik onthou. Sy het haar pa vir ete genooi!

      “Ek ...”

      “Het skoon vergeet, ja, dit kan ek sien,” kla Braam hand op die heup en trek sy lippe styf.

      “Sorrie, Paaa ...” Lydia gaan sit en sluk sommer byna al haar Earl Grey in een teug weg.

      Braam hoor haar egter nie eens nie. “Watse soort kaas het jy?” vra hy met sy kop halfpad in die yskas. Hy kom steunend te voorskyn met ’n ui, ’n halfdosyn eiers, twee tamaties en ’n pakkie sampioene.

      “Cheddar?”

      “Dié?” wil Braam weet van die effens muwwe stukkie kaas waarvan die kleefplastiek al losgetrek het.

      Lydia knik.

      “Red my volk.”

      Gelukkig sien Braam die bottel merlot langs die wasbak raak en hy gryp na glase in die kassie bokant die stoof. Hy hou die glase teen die lig, trek sy gesig op ’n plooi en sidder dat sy maag dril.

      “Nes jou ma,” verklaar hy terwyl hy die glase behendig onder die kraan afspoel, “vrotste skottelgoedwassers in Afrika, en dan ...” Braam sug dramaties. “En dan is daar Tania ...”

      “Wie wil nou hê daar moet ‘Sy kon goed skottelgoed was’ op mens se grafsteen staan?” brom Lydia.

      “Hmm ... Jou ma se storie ook altyd gewees.”

      Braam buk onder die wasbak in en voel-voel aan die pype.“Het jy die spul laat regmaak?”

      “Vroeg die week al, daar het ’n pyp iewers gebars, toe laat maak ek sommer die lek onder die wasbak ook reg.” Lydia is bly sy het iéts reg gedoen. “Hoekom vra Pa?”

      “Omdat die ou wat die job gedoen het ’n vrót job gedoen het. Dit lek nog altyd hier onder. Kyk!” Braam wys hoe nat sy vingers is.

      Lydia voel hoe sy begin bloos. Die Vader weet hoekom ...

      Braam kom steunend orent. “Jy moet dat ek vir jou die nommer van ’n behoorlike loodgieter gee voor ek loop, hoor? Hierdie paloeka wat hier gewerk het, het g’n clue wat hy doen nie.”

      Lydia slurp die laaste bietjie koue Earl Grey op sodat haar pa nie moet sien hoe rooi haar gesig geword het toe hy van loodgieters begin praat nie. Jy sou sweer sy het self die flippen pyp gelas en word nou daaroor gekritiseer soos wat sy bloos!

      “Kry jy warm of is jy net honger?” vra Braam toe hy opkyk. Gelukkig gaan hy oudergewoonte voort sonder om te wag vir haar om te antwoord. “Nou maar gooi vir ons van daardie merlot, dan maak ek vir ons killer omelette.”

      Maar Lydia bly sit net daar met haar mond vol tande en iets wat fladder in haar maag, en dis beslis nie hongerte nie.

      2

      Lydia slaap die nag min. Sedert haar pa haar aandag gevestig het op die feit dat die pyp onder die wasbak steeds lek, het sy bewus geraak van die gedrup-drup-drup wat later soos geweerskote in haar slapelose ore begin klink. Veral nadat sy die plastiekemmer onder die lekplek gaan sit het. Nou tip-tip-tip dit weergalmend deur die huis terwyl sy stoei en woel met haar beddegoed.

      Sy’s sommer kwaad. Kon die ellendige skepsel nou nie maar die pyp ordentlik gelas het nie? Hy is tog immers ’n loodgieter en om ’n pyp onder haar wasbak te las, behoort tog seker nie breinchirurgie te wees vir so iemand nie? Maar dis eintlik geen wonder nie. Die verdomde vent se hande lyk mos juis asof breinchirurgie eerder sy beroep moes gewees het.

      Eintlik is sy op ’n heel ander vlak omgekrap. Haar pa het vir haar die naam van ’n loodgietersfirma neergeskryf. Dís wat haar eintlik wakker hou. Die feit dat sy eerder lus is om einste die eerste loodgieter met die mooi hande te laat terugkom om sy knoeiwerk reg te maak. Dit maak tog sin, nie waar nie, probeer sy haarself oortuig tydens hernude gevegte met haar pap kussings.

      Tip-tip-tip hou die gedrup ongestoord aan. Haar senuwees is rou. Dis eers toe sy eerlik aan haarself erken dat sy om ’n heel ander rede dieselfde man wil laat kom, en besluit dat sy hande so skoon lyk omdat hy gedurig in water werk, dat sy soort van tot ruste kan kom. Uiteindelik gaan draai sy ’n lap om die lekplek. Sy raak eers aan die slaap toe die voëltjies buite haar kamervenster begin tjirp.

      Terwyl haar koffiewater later die oggend kook, bekyk Lydia self die skade. Die emmer is omtrent kwart vol water. Dit is dus nie so dringend nie. Sy kyk op haar horlosie. Halfelf. Saterdag. Sou die firma oop wees op Saterdae? Dalk moet sy wag tot Maandag. Nee. Dit sal lol, want dan het sy klas, en sy kan tog op stuk van sake nie tyd af vra oor ’n pyp wat drup nie.

      Sy sal maar moet bel. Nie haar pa se loodgieter nie, die ander een. Hy moet immers sy gemors kom regmaak. Hoekom sal sy iemand anders daarvoor betaal? Niks minder as reg nie, redeneer sy, maar sy kom ook nie aan die bel nie. Eers ná nog ’n koppie koffie vat sy die foon en soek die nommer.

      “Ferreira Loodgieters,” praat ’n oorgemoduleerde vrouestem in Lydia se oor. Wat het sy ook nou eintlik verwag? Dat háár loodgieter self die telefoon sou antwoord? Haar loodgieter, nogal! Lydia skrik eintlik vir haar verspottigheid.

      “Hallooo! Ferreira Loodgieters!” sê die vrou en Lydia vererg haar sommer. Kan die mens nie hoor sy sukkel nie! Sy kon nog nooit regkom met sekretaresses nie. Vreemde spesie. Haar dokter se ontvangsdame maak haar net so mal. Praat met jou asof sy die dokter self is en namens hom besluite mag neem.

      “Hallooooo, kan ons help?”

      “Ek is op soek na my ... e ... ’n loodgieter,” sê Lydia uiteindelik.

      “Watter een, dame?”

      “Is daar dan meer as een?” vra Lydia.

      “Ja, dame, daar is meneer Ferreira senior en meneer Ferreira junior.”

      “O,” sê Lydia.

      “Dis Ferreira senior van Ferreira Loodgieters, en ek antwoord oor naweke ook die foon vir Joshua Ferreira Plumbing and Sanitation, wat behoort aan Ferreira junior.”

      “Dis hy, ja. Daardie een!” sê Lydia harder as wat nodig is, en sy bloos al weer. Ruk jou reg, Lydia le Fleur, betig sy haarself, jy is amper veertig, nie veertien nie, maar die ongehoorsame tiener in haar voeg skielik uitasem by: “En dis ’n noodgeval!”

      “Wel, al die tegnici is al uit, maar ek sal kyk wat ek kan doen.”

      Vaderland. Lydia is skoon oorstuur toe sy die foon dooddruk nadat die dame ewe geduldig vasgestel het wat haar nommer is en waar sy woon. Die vrou wonder seker hoe enigiemand só opgewonde kan klink oor ’n loodgieter. Aan die ander kant ... As die loodgieter lyk soos wat hierdie een lyk, is die vrou heel waarskynlik gewoond aan meisies met probleme met hul pype. Sy sit sekerlik daar en grinnik СКАЧАТЬ