Lydia en die loodgieter. Anita du Preez

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hom aangee wanneer hy oortuig voel dat die vloer gekontamineer is met wie weet watter kiem? Wie sou die deurknoppe vir hom met Dettol-water afwas? Hoe sou hy by die werk regkom sonder dat sy darem tuis sake vir hom reghou?

      Haar hart krimp van verlange na hom, bekommernis oor hom. Dan onthou sy weer sy rou gewaste hande en sy bloedrooi geskropte lyf wanneer hy uit die stort geklim het nadat hulle liefde gemaak het. Dit was dalk die laaste strooi: dat hy alles van haar, insluitend haar geur, dadelik van sy liggaam moes afskrop voor hy kon kalm word. Dit, en Tania wat moes kant kies.

      Liewer nie, Bernard, besluit sy uiteindelik. Dit help nie. Al is sy hoe lief en jammer vir hom, sy sien nie kans nie. Nee. Nie om alles weer van voor af te moet beleef nie.

      Nee.

      Lydia sit haar selfoon neer en woel die duvet weer agter haar rug in. Bernard se angstige gesig terwyl hy worstel om sy obsessies hok te slaan, bly by haar. Sy weet presies hoe hy daar op die rand van hul dubbelbed sit, te bang om sy skraal, kaal voete op die grond te laat sak omdat hy soos gewoonlik nie weet waar sy pantoffels is nie, en sy is nie daar om te help nie.

      Die hartseer dreig om haar te oorweldig en sy sluk swaar aan die knop in haar keel. Tog raak sy geleidelik rustig en die beeld van Bernard wat agter haar ooglede skuil, word stadig verplaas deur dié van die harde, bruingebrande rug van ’n man in ’n wit T-hemp wat voor haar wasbak kniel. Die laaste ding wat sy sien voordat sy wegdommel, is die fyn oliestrepie op sy wang toe hy omdraai na haar en hoedat sy dit versigtig met haar wysvinger afvee. Sy glimlag onwillekeurig terwyl sy haarself toelaat om weg te raak in die fantasie.

      “Hoekom lyk jy só?” wil Cat weet die oomblik toe Lydia die volgende oggend haastig oor die pragtige ou Bataafse teëls van die visuelekunsgebou se voorportaal trippel. Sy wou koes, maar Cat mis niks wat by haar lessenaar verbygaan nie. Sy neem alle aspekte van haar pos as sekretaresse van die fakulteit bitter ernstig op, en wat haar betref, is die welsyn van elke lid van die personeel deel van haar werksbeskrywing.

      Lydia plak ’n glimlag op.

      “Al weer Bernard?” frons Cat.

      “Ag, die arme ding. Hy het gisteraand laat ge-SMS, ja, maar ...”

      “Arme ding se stert, Lydia, jy kan nie dat hy jou so manipuleer nie! Selfs Tania het uiteindelik die lig gesien en val nie meer vir sy twak nie, maar jý?”

      “Ag jong, jy weet hoe dit is ...”

      “Nee, ek weet nié.” Cat vou haar arms met groot nadruk. “Presies hóé is dit?”

      “Jy weet mos hy sukkel, Cat, die ellendige siekte ...” Lydia sit haar tas en skootrekenaarsak neer, want die spul boeke onder haar arm is swaar.

      “Nou waarom drink hy dan nie sy pille nie, hè?”

      “Ag, los tog, Cat. Jy verstaan nie. Ek het jou al hoeveel keer gesê. Om nie jou pille te drink nie is een van die simptome van die siekte.”

      “Ag, regtig! Wel, dit is nou die grootste bol stro– ”

      “Ek moet gaan, Cat. Sien jou later,” val Lydia haar liefs in die rede en vat haar tas, want as dié argument eers weer begin, kom sy nooit by haar klas uit nie.

      “Gee maar vir my,” sê Tristan skielik langs haar toe Lydia teen die smal trappe op sukkel met al haar goed. Sy gee vir hom haar tas. Gelukkig is daar gewoonlik so ’n eerstejaarstudent met mooi maniere naby wanneer sy swaar moet dra. Dis nie die eerste keer dat Tristan sy hulp aanbied nie. Hy is ook gewoonlik smiddae een van die laastes wat hul esels opvou en tekenmateriaal wegpak en is dikwels daar om die spul weer vir haar terug te dra na haar motortjie. Eienaardige jong man met sy kaalgeskeerde kop en permanente frons.

      Haar lesing oor art nouveau verloop redelik goed, bloot omdat sy nog altyd so entoesiasties was oor die werk van Alphonse Mucha. Die eerstejaars is gewoonlik haar mees uitputtende klas omdat hulle, vars uit matriek, nog onder die indruk verkeer dat hulle alles weet, maar selfs die mees wysneusiges luister aandagtig, geniet haar Powerpoint-aanbieding en vra selfs agterna ’n paar sinvolle vrae. Party kom blaai glad deur die versameling boeke wat sy saamgesleep het.

      Ook die onderwerp van die tekenklas daarna is skynbaar na die smaak van selfs Nicole Hay, die blasé blonde enetjie van Constantia met meer geld as verstand.

      Lydia sug nietemin verlig toe vieruur aanbreek en haar dagtaak verby is, en sy gaan sit vir ’n oomblik agter haar lessenaar. Sy kla nie, want sy was maar te bly toe sy op twee-en-dertig die pos by haar alma mater losgeslaan het, maar ná agt ure op haar voete is sy gewoonlik taamlik leeggetap. Sy pak haar goedjies eers op toe die laaste studente raserig by die deur uit bondel en die uitbundige getrammel van voetstappe teen die houttrap stil raak. Toe sy opkyk, sien sy dat Tristan steeds agter sy esel sit en werk. Hy besef dat sy hom raakgesien het en kom half skuldig orent.

      “Amper klaar,” sê hy terwyl hy staan-staan nog ’n laaste vinnige iets op die papier aanbring met die stuk houtskool in sy hand. Lydia wys met een hand dat hy nie hoef te jaag nie en maak met die ander haar papiere bymekaar. Toe sy egter naderstaan om te sien hoe Tristan vorder, haal hy haastig sy tekening van die esel af, rol dit op en sit dit in die koker wat hy altyd saamdra om sy werk te vervoer.

      “Eers as dit heeltemal klaar is,” keer hy toe sy haar hand uitsteek om dit by hom te vat.

      “Jy weet ek kan jou nie daarmee help as jy dit vir my wegsteek nie, nè?”

      “Net hierdie keer,” belowe hy ernstig, “andersins vra ek mos altyd raad.”

      “Ons sal sien,” dreig Lydia, want sy weet uit ondervinding dat baie van die konkoksies waarmee eerstejaars van die huis af aangesit kom klas toe, haar hare laat rys. Sy verkies dit as hulle hul werkstukke voortdurend oopstel vir haar kritiek en in klastyd daaraan werk sodat sy ’n ogie kan hou.

      “Dit gaan so cool wees,” verseker Tristan haar met rooi wange.

      “Belowe?”

      “Mind-blowing, ek belowe.”

      Teen Vrydagaand is Lydia vodde. Sy val byna letterlik met die deur in haar huisie in, swaar gelaai met die dag se boeke en die sak goed wat sy saamgeneem het klas toe om stillewes uit te pak vir die studente. Sy los als net daar by die voordeur, druk al die slotte agter haar toe en skop haar skoene in die loop uit op pad na die ketel. Lekker warm tee is al wat haar nou weer sal laat kans sien vir die lewe.

      Sy het skaars gaan sit met haar koppie Earl Grey toe die deurklokkie lui. “Genade tog,” mompel sy toe sy gangaf strompel, “wie de joos ...?”

      Die klokkie word weer gelui. Toe weet sy sommer wie dit is. Haar pa. Braam du Toit het sy eie manier om deurklokkies te lui. Om die waarheid te sê, die meeste mense het, en as sy nie so moeg was nie, sou sy dadelik die swaar, afgemete ritme van sy gelui herken het. Dis anders as Cat se frenetiese vinger op die knoppie. Selfs anders as Stephan – haar pa se woonstelmaat sedert hy en haar ma, Caroline, geskei is – se sagte, tentatiewe gelui.

      Dis geen wonder Braam en Stephan kom soos sout en peper oor die weg nie. Beslis beter as Braam en ma Caroline. Praat van plofstof! Niemand was verbaas nie toe hulle hul egskeiding aangekondig en gevier het met een helse paartie; nog minder toe Caroline kort daarna met groot gedruis op die eerste die beste vliegtuig Frankryk toe is. Daar is praatjies en vraagtekens omtrent Braam en Stephan se saamblyery, maar geeneen het die moed om reguit te vra nie. Lydia ook nie.

      “Vaderland, meisiekind, hoe laat jy my dan so wag, СКАЧАТЬ