Bruid uit die vreemde. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dat u dit al gehoor het nie, kaptein. Die van De Savoye behoort aan een van die oudste adellike families in Frankryk,” en die familietrots skemer deur in haar stem.

      Kaptein Isaac Goske antwoord nie, maar sy belangstelling neem met rasse skrede toe en nie meer net omdat sy ’n beeldskone jong dame is nie. Hy leun terug teen die houtreling agter hom en vra skynbaar ongeërg: “Gaan u na Batavia?”

      “Nee. Kaap de Goede Hoop.”

      Sy frons verdiep. “Is daar familie van u?” vra hy en hy hou haar tersluiks dop. Hy maak asof hy haar huiwering nie bemerk nie, maar wag gespanne op haar antwoord.

      “Ja. My broer is daar.”

      Isaac Goske kyk vinnig weg. “Ek sal nou eers moet gaan. As daar enigiets is wat u nodig het, of waarmee ek kan help, moet u net praat.” Dan salueer hy en stap weg.

      In sy kajuit aangekom, gaan hy agter die tafel sit en vou sy hande. Die frons verskyn weer op sy gelaat. “De Savoye …” prewel hy. Jacqueline de Savoye. Uit een van die adellike families van Frankryk op pad na die Kaap de Goede Hoop. Na haar … bróér! ’n Raaiselagtige glimlag verskyn om sy mond. Hoe interessant! Werklik baie interessant!

      En op die dek draai Jacqueline terug na die see en haar oë versomber weer. Die beeld van haar vader verskyn voor haar geestesoog en haar naels vreet in die sagte vleis van haar handpalms.

      Sy sal dit nooit vergeet nie, daardie nag, twee jaar gelede. Sy en haar vader was alleen tuis. Jacques, haar tweelingbroer, het reeds vroeg die aand saam met een van sy vriende vertrek na Rouen. Sy het hom probeer keer, want dit was Oujaarsaand en sy het geweet dat hy dit tot die uiterste toe sou vier. Maar hy wou nie luister nie. Sy het die ou groot horlosie angstig dopgehou. Dit was later amper halfelf en Jacques was nog nie terug nie. En soos die minute verbygetik het, het sy al hoe meer senuweeagtig geraak, want sy het geweet dat as Jacques die aand beskonke tuis kom, daar weer ’n vreeslike rusie tussen vader en seun sou wees wat dae daarna nog sou aanhou.

      Sy het stil opgestaan en die koetsier ontbied. Sy het die koets sonder die De Savoye-wapen bestel en van die een drinklokaal na die ander gery, maar hulle kon Jacques nie vind nie. Sy het geweet dat sy verkeerd doen om hom te probeer opspoor en ongemerk na sy kamer te smokkel. Maar sy wou hom só graag beskerm. Alhoewel hulle ’n tweeling is, het dit nog altyd vir haar gevoel asof sy baie jare ouer as hy is. Ná haar moeder se dood, toe sy maar sewentien was, het sy die bestuur van die ou kasteel oorgeneem en oornag selfstandig en volwasse geraak. Maar Jacques het ’n kind gebly, onvolwasse en onverantwoordelik. Miskien het sy ook skuld daaraan gehad. Sy het hom altyd beskerm, en toe hy reeds ’n jong man was, het sy steeds bly sorg dat Jacques welverdiende straf vryspring. Maar sy was nie blind vir sy foute nie. Sy het geweet dat hy hopeloos te veel drink, maar dan het sy weer verskoning gesoek deur die skuld op sy maats te pak. Hy het ’n lewe van ydelheid en plesier gelei, maar ook daarvoor kon sy allerlei verskonings aanvoer.

      Meteens onthou sy die voorval toe haar koets amper ’n man omgery het, en ’n blos van verontwaardiging kleur weer haar wange by die herinnering aan sy voorbarigheid en onvergeeflike optrede. Sy onthou nog die krag van sy hande op haar skouers en … Sy skud haar kop ongeduldig. Sy was so woedend ná daardie voorval dat sy nog net by een kroeg na Jacques gaan soek het, en toe sy hom nog nie kon vind nie, het sy die koetsier beveel om terug te keer na La Rochelle. En toe sy tuis kom …

      Haar gille het deur die ou kasteel weergalm en sy het flou neergesak.

      Jacqueline voel hoe die sweet haar handpalms klam maak, en ’n oomblik lank sluit sy haar oë. Sy sidder en trek die sjaal stywer om haar skouers.

      As Jacques maar net daar was, dink sy vir die soveelste keer. Maar Jacques het daardie nag spoorloos verdwyn. Hy – en ook Estienne de Savoye … En toe dié naam in haar gedagtes opkom, raak haar mond hard en skiet die groen oë vlamme. Estienne de Savoye!

      Hoe haat sy hom nie! Haar mond trek smalend. Haar vader het haar nooit van hom vertel nie, maar Jacques het. ’n Gewone arbeider met die naam De Savoye het haar vader daarvan beskuldig dat hy sy ouers vermoor het om die landgoed in die hande te kry. Estienne het beweer dat hý die ware eienaar van La Rochelle is, en dat hý die graaf De Savoye is – nie haar vader nie. Haar vader het hom uitgedaag om dit te bewys, maar natuurlik kon hy nie. Maar hulle het geweet dat hierdie jong man haar vader haat, en die aand toe sy hom vermoor aangetref het, het sy geweet dat Estienne de Savoye daarvoor verantwoordelik was. Toe Jacques nie opgespoor kon word nie, het sy geweet dat haar broer ook deur die veragtelike man vermoor of ontvoer is.

      Sy het alleen agtergebly in die ou kasteel op die vrugbare landgoed. En in die twee jaar wat verby is, het die verdriet oor haar vader en broer vervaag en plek gemaak vir ’n bittere haat jeens die man wat vir haar dubbele verlies verantwoordelik was. Sy was vas oortuig dat Jacques ook vermoor is en sy het ’n eed geneem om haar vader en broer se dood te wreek. Op watter wyse het sy nog nie geweet nie, maar dat sy haar kans sou kry, daarvan was sy oortuig.

      En toe, ’n paar weke gelede, het sy ’n brief ontvang – ’n brief van Jacques … Sy het deurmekaar gelag en gehuil toe sy uitvind dat hy nog lewe. Sy kon dit nie glo nie.

      Met bewende hande haal sy weer die briefie uit die fluweelsakkie wat met ’n fyn koord om haar pols hang. Sy vou dit oop en lees dit vir die soveelste maal.

      Liewe Jacqueline, jy sal seker verbaas wees om van my te hoor. Soos jy kan sien, lewe ek darem nog en is op die oomblik aan die Kaap de Goede Hoop. Ek kan ongelukkig nie breedvoeriger skryf nie, uit vrees dat die brief in verkeerde hande mag val, maar kan jy nie ’n plan maak om hierheen te kom nie? Ek is in die moeilikheid en was vir ’n lang tyd baie siek aan ’n wond. Ek het jou baie nodig, my sussie, so kom tog maar gou!

      Asseblief!

      Jou broer, Jacques

      NS. Pasop vir Estienne de Savoye. Hy is …

      Sy bring die brief nader, maar hoe sy ook al probeer, sy kan nie daarin slaag om die laaste paar woorde te ontsyfer nie. Jacques moet baie haastig gewees het toe hy dit geskryf het. Maar sy voel nou meer as ooit oortuig daarvan dat Estienne verantwoordelik was vir haar broer se skielike verdwyning uit Frankryk. En die wond waaraan hy so siek was, is natuurlik ook Estienne se toedoen.

      Sy het haar reëlings dadelik begin tref. ’n Vreemde voorgevoel het haar daarvan weerhou om enigeen te vertel waarheen sy gaan. Haar vroulike intuïsie het haar gewaarsku om versigtig te wees, en daarom het sy al die moeite gedoen om liewer in Amsterdam op die skip te klim, dankbaar dat sy Nederlands nogal heel vlot kan praat.

      Sy vou die briefie op en sit dit versigtig terug in die fluweelsakkie.

      En nou is sy op pad na Jacques, maar dis of iets geheimsinnigs, ’n stemmetjie binne-in haar, haar vreugde demp by die blye vooruitsig om hom weer te sien. Die woorde dans voor haar: Pasop vir Estienne de Savoye! Hoekom is Jacques bang dat sy brief in verkeerde hande sal val? Beteken dit dat Estienne nog steeds op sy spoor is – en miskien op hare ook! Is dít hoekom Jacques haar so uitdruklik teen die man waarsku?

      Sy stap stadig terug na haar kajuit. Sy wonder hoe lyk hierdie Estienne de Savoye … Al wat sy van hom weet, is wat Jacques haar vertel het. Miskien … Sy verbleek. Miskien het Jacques nooit eens hierdie brief geskryf nie. Miskien is dit net ’n lokval wat vir haar gestel is! Sy het nooit só daaraan gedink nie!

      Sy begin onrustig op en neer stap. Daar is dus nou drie moontlikhede. Nommer een: Jacques het die brief geskryf en het haar werklik nodig. Nommer twee: Estienne het die brief geskryf om haar as lokvink te gebruik om op Jacques se spoor te kom. Nommer drie: Estienne het die brief geskryf om haar weg te lok uit Frankryk met die doel om haar te vermoor sodat hy СКАЧАТЬ