Rillers 4: Ou Langklou. François Bloemhof
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Rillers 4: Ou Langklou - François Bloemhof страница 3
Название: Rillers 4: Ou Langklou
Автор: François Bloemhof
Издательство: Ingram
Жанр: Учебная литература
Серия: Rillers
isbn: 9780798157261
isbn:
Die volgende oomblik is daar ’n helder flits gevolg deur ’n harde klapgeluid –wat die hele kombuis in duisternis laat.
Victor spring verskrik op en die twee poedels begin weer histeries kef.
Juffrou Ia klik haar tong en skud haar kop. “Felicity, Noesjka, stil julle twee. Moenie jou bekommer nie, Victor, dis net die krag wat afgegaan het.”
“Hoe’t dit gebeur, Tannie, ek bedoel, Juffrou?”
“Ag, ou huise het maar hulle nukke.” Juffrou Ia staan op haar tone om ’n paneel met skakelaars by te kom. “Die ou trip-switch lol maar altyd,” mompel sy.
Net toe juffrou Ia aan die skakelaar wil vat, sien Victor haar nat klere en die poeletjie water waarin sy staan.
“Juffrou Ia!” roep hy uit. “Moenie aan . . .”
Dis te laat. Daar is ’n oorverdowende slag, dan ’n helder geel flits wat dwarsdeur die kombuis trek. Dit lyk asof juffrou Ia ’n moderne dans doen. Haar bolla het losgeruk en haar grys hare staan soos weerligstrale om haar kop. Haar hele lyf ruk. Dit lyk of sy vibreer soos ’n battery-aangedrewe speelding.
“Ieeeeeeeee! Aaaaaaaaaa!” skree arme juffrou Ia soos die elektrisiteit deur haar lyf trek.
Victor storm op haar af om haar te help, maar net betyds besef hy hy moenie aan haar raak nie, hy sal ook geskok word. Hy kyk hulpeloos toe, onseker wat om te doen.
Dan is dit stil. Juffrou Ia lê inmekaargesak op die vloer. Noesjka en Felicity kom snuffel by haar. Dan begin hulle kef soos brandalarms wat afgegaan het.
Maar juffrou Ia bly doodstil lê . . .
3
Die waarheid . . .
“Sersant!” Victor storm by die polisiekantoor in. Eintlik moes hy hospitaal toe gegaan het, maar dis te ver om al die pad soontoe te hardloop. “Sersant moet gou kom!”
Sersant Smit kyk gesteurd op van agter sy lessenaar. “O, dis al weer jy.”
Victor sien Jenny en haar ouers is by hom en hulle is besig om iets te bespreek. Wat maak hulle hier?
“Sersant, juffrou De Goede het haarself doodgeskok! In haar huis!”
“Juffrou Ia?” vra Jenny.
“Ja! Ek was nou net daar. Sy was nat van die reën, toe gaan die ligte af, toe wil sy die trip-switch aanskakel, toe skok dit haar. Sy lê daar in haar kombuis, sy’s dood!” probeer Victor vinnig verduidelik.
“Ons moet dadelik gaan kyk!” sê Jenny se pa.
Hy is Mooidraai se burgemeester.
“Wag net eers, meneer,” sê sersant Smit. “Dié mannetjie is vol streke. Altyd besig met die een of ander grap.” Hy kyk Victor skerp aan. “Hy’s die een wat verlede maand met ’n groot lawaai hier ingestorm het en vir my assistent gesê het die veldjie agter die skool brand en daar is kinders wat daar speel wat lelik kan verbrand. En toe is daar g’n so iets nie.”
“Ek maak nie nóú ’n grap nie!” skree Victor verontwaardig. “Dis waar!”
“Ek dink jy moet liewer loop. Ek het nie nou tyd vir jou nonsens nie. Ek en meneer Marais is in die middel van reëlings vir die Jong Mejuffrou Mooidraai-kompetisie.” Sersant Smit draai na meneer Marais en dit lyk vir Victor asof hy hom gaan ignoreer.
Victor gryp Jenny se arm. “Sê vir jou pa ek lieg nie. Asseblief!”
Sersant Smit swaai verwoed om. “Jy lieg altyd. Het ek nie gesê jy moet jou loop kry nie? Ons is besig.”
Maar Jenny tree tussenbeide: “Pappa, Victor het al oor goed gejok en grappe gemaak, dis waar, maar dié keer dink ek praat hy die waarheid.”
4
“Wat ’n verrassing!”
Victor is eerste by die tuinhekkie in toe hulle by juffrou Ia de Goede se huis kom.
“Sersant, dalk is dit beter dat Jenny en haar ma eerder hier buite bly.”
“Hy’s reg. Mevrou Marais, as u en u dogter vir eers hier kan bly – hier onder die afdak, dan bly julle immers droog. Dinge lyk dalk nie mooi daar binne nie.”
Sersant Smit klink darem nou asof hy vir Victor glo. Hy loer nogtans kwaai na hom onder sy dik wenkbroue deur.
Victor se hart klop woes toe hy by die voordeur kom. Die deur is effens oop, soos hy dit gelos het toe hy polisiekantoor toe gehardloop het.
Hy stoot dit wyer oop en die honde begin blaf agter in die huis.
Hy lei sersant Smit en Jenny se pa in die gang af.
“Wat ’n verrassing!” sê juffrou Ia toe hulle in die kombuis kom. “Drie gaste! En julle is net betyds!”
In haar lang hande hou sy ’n perfekte melktert vas.
“Maar, maar . . .” stotter Victor.
“Jy het weer vir my gelieg, jou klein nikswerd!” bulder sersant Smit.
Die honde gaan histeries aan die kef.
“Sersant,” sê juffrou Ia, “sulke taal . . .”
Victor voel hy gaan flou word van afgryse. Hy druk sy hande oor sy ore. Hy kan die honde se gekef nie langer vat nie. Hy wil ook nie hoor wat sersant Smit nou gaan sê nie, maar dit help nie. Kef-kef-kef, dreun dit in sy ore en hy hoor sersant Smit se stem.
“Juffrou de Goede, ek is siek en sat vir hierdie mannetjie se stories. Dis tyd dat hy ’n les geleer word.” Die sersant mik met sy hand na Victor se kop om hom te klap.
Victor retireer. “Ek het nie gelieg nie! Sê vir hulle, Juffrou. Van hoe Juffrou geskok is. Ek was seker Juffrou is dood!”
Juffrou Ia kyk hom ongelowig aan. Dan sit sy haar lang hand teen sy voorkop. “Voel jy sleg, Victor? Of dalk is jy koorsig en hallusineer jy.”
“Nee, dis Juffrou wat sleg voel. Of sleg gevoel hét! Juffrou het nét daar gelê en gelyk of Juffrou dood is!”
Victor wys na die plek op die vloer, maar waar daar ’n poeletjie was, is dit nou kurkdroog.
Hy staar verslae na haar. Sy het nou ’n donkerblou rok met geel blommetjies en ’n groen voorskoot aan. Haar wangetjies is rond en pienk, en haar hare is weer netjies in ’n stywe bolla vasgemaak.
“Toe maar, Victor,” sê sy besorg. “Sit jy net daar, dan gee ek vir jou ’n stukkie melktert. Dit sal СКАЧАТЬ