Die kroon van Keurboslaan #4. Theunis Krogh

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Tessa gil van blydskap toe sy Krynauw sien. “Gene! My held!” sê sy melodramaties soos altyd.

      “Hallo, Tess.”

      “Held ofte nie, ek is kwaad vir jou. Jy is weg sonder om my te groet!”

      “Jy moes mý kom groet het, want jy’s eerste weg. Maar jy’t saam met jou ooms daar weggery sonder om eers een keer na my kant toe te kyk.”

      “Kom hier, Tessa,” sê die hoof streng.

      Hy het sy sekretaresse net met ’n kopknik gegroet. “Mevrou Bielefeld, dit is Tessa, my broerskind.”

      “Hoe gaan dit?” vra Helen asof sy regtig in die meisie belangstel.

      “Goed, dankie, maar ek is bietjie moeg ná die kuier in die stad.”

      “Ja, ek ook.”

      “Ek is bly mevrou kom na ons skool toe,” sê Tessa. “Dit gaan lekker wees om nog ’n vrou daar te hê. My ma hou nie van my nie en mevrou Mostert is gaaf, maar sy’s baie ouer as ek.”

      “Is daar nie meisies van jou ouderdom nie?” vra Helen.

      “Ja, maar ek hou nie van hulle nie. Hulle wil net pop speel en as ek vloek, sê hulle vir hulle ma’s en …”

      “Dis genoeg!” maak die hoof haar stil.

      Aan sy frons kan Krynauw sien hy het een van sy kwaai hoofpyne. Dit beteken altyd hy raak gouer as gewoonlik kwaai.

      Maar Tessa is ook ’n Serfontein met senuwees van staal. “Ek wil by Gene op die trein slaap,” neul sy.

      “Glad nie!”

      “Hoekom nie? Ek wil!”

      “Dis genoeg!” sê die hoof weer. Sy stem kry daardie klank van ’n sweepslag wat gewoonlik alle weerstand laat verbrokkel.

      Sy bars in trane uit.

      “Ag nee,” paai Krynauw. “Kom nou, Tess! Jy moenie …”

      “Het jy nie pligte nie?” vra die hoof bitsig.

      “As ek haar net eers kan troos, sal sy …”

      “Daar is genoeg ander dinge vir jou om te doen. Meneer Burger reis nie saam nie.”

      “Reg, doktor.”

      Krynauw knipoog bemoedigend vir die sekretaresse en loop vinnig weg.

      Dit lyk asof Helen Bielefeld almal aanvaar presies nes hulle is. In die hotel het sy ’n fynbeskaafde man ontmoet. Vanaand is hy byna onbeleefd, maar sy kyk hom nogtans vriendelik aan.

      Toe hy langs die perron afstap na waar sy teenwoordigheid onmiddellik tot stilte lei, sê die vrou rustig vir Tessa: “Dit sal lekker wees as ons sommer vroeg al bed toe kan gaan.”

      “Ja,” snik Tessa, en kom dan vinnig vir haar dierbare oom se gedrag op. “Oom Roelof het hierdie vakansie hard gewerk. Ouma is kwaad daaroor. Hy was moeg en moes gerus het, maar hy’t hom in sy hotelkamer opgesluit en heeltyd aan sy boek gewerk en omtrent nooit geëet of geslaap nie! Dis hoekom hy nou so snaaks is.”

      “Dit gaan soms maar so met kunstenaars.”

      Tessa leun gemaklik teen Helen, sug en gee dan ’n groot gaap.

      ’n Ruk ná die trein vertrek het, kom kyk Krynauw of Helen iets nodig het.

      Sy het al die bagasie netjies weggepak en twee beddens opgemaak. Tessa slaap reeds vas op die boonste bank.

      “Ek wou nog kom help,” sê Krynauw, “maar mevrou het goed alleen reggekom.”

      “Ek is gewoond aan reis.”

      “Mevrou het Tessa ook in die bed gekry! Sy gaan soms soos ’n klein tierwyfie te kere.”

      “Sy was ontsteld omdat haar oom kwaad was. Ek is jammer as ek jou ook in die moeilikheid laat beland het met my geklets.”

      “O, dit was niks nie. Ek is gewoond daaraan.”

      “Gebeur dit dan dikwels?”

      “Ja, so teen die einde van die jaar. Maar ná die lang vakansie gaan dit vir ’n ruk makliker.”

      Krynauw sug. “Ek gaan volgende jaar nie meer op skool wees nie.”

      “Jy kan naweke kom kuier.”

      “Ek kan nie as hy my nie nooi nie, en hy doen nie sulke dinge nie.”

      “Ek sal daarvoor sorg! Gaan slaap nou. Jy lyk moeg.”

      “Ek moet eers gaan kyk of die hoof iets nodig het.”

      “Pas jy die hele skool op?”

      “Nee, net vir doktor. En nou vir mevrou ook.” Krynauw frons. “Dis snaaks … Toe ek dit sê, was dit … asof dit iets spesiaals beteken … Ek weet nie wat nie.”

      “Ek verstaan. Dis soos wanneer ’n mens soms by ’n vertrek inkom, of iets heeltemal onbelangriks hoor, en jy kry die gevoel dit het vantevore al gebeur. Die Franse noem dit déjà vu.”

      “So iets. Maar dis nou weg … Wag asseblief môre-oggend met die bagasie tot ek kom help. Daar’s min kruiers op Breyten.”

      “Dis goed. Baie dankie.”

      Dawie se oë blink en sy wange gloei van opwinding. Hoekom het niemand hom vertel die koshuislewe gaan só wees nie? Gene het baie van studie en sport gepraat – en vaagweg van pret – maar nie van hoe lekker dit is om by kompartemente in en uit te hardloop, vir die prefekte poetse te bak en dan pad te gee voor hulle jou kan vang nie! Sy ondeunde neef moedig hom aan, en daar is geen keer aan Dawie nie.

      Olivier betrap hom uiteindelik. “Kom hier! Is dit jy wat ons skoene met ’n ander kompartement s’n omgeruil het?”

      Almal het reeds nagklere aan, en Olivier wou sy skoene aantrek om te gaan kyk wie so in die gang raas. Hy vang die kleintjie wat laaste is om te vlug, sleep hom by die kompartement in en skakel die lig aan.

      “Wat makeer?” vra Killian wat graag tot rus wil kom.

      Olivier vertel wat met hulle skoene gebeur het.

      “Dis nie een van ons kleintjies nie,” sê Beukes. “Ek ken hom nie.”

      “Ek weet nie wie hy is nie,” sê Olivier vies. “Op hierdie ouderdom lyk hulle vir my almal dieselfde.”

      “Wat’s jou naam?” vra Killian.

      “D- … Dawid Krynauw …”

      “Onmoontlik,” sê Killian.

      “Nee,” sê Beukes. “Dit val my nou by. Chris het vir my gesê Gene het sy boetie saamgebring.”

      “O СКАЧАТЬ