Die kroon van Keurboslaan #4. Theunis Krogh

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ operette self gekomponeer, en die musiek is nogal goed, maar dis nie ’n ding vir seuns nie. Almal het dit al vir hom probeer sê, maar julle weet mos hoe’s hy.”

      “Stokdoof,” sê Lagrange. “En as hy iets nie wil hoor nie, haal hy net daai gehoordingetjie uit sy oor en lyk onnosel!”

      2

      DIE OPERETTE

      Die dag van die konsert breek aan oor die blou berge wat die pragtige Keurboslaan omring. Die rooisteengebou lyk indrukwekkend bo-op die koppie. Die hoof se wit huis met sy kleurvolle blomtuin blink soos ’n diamant. Die silwerskoon swembad wink die gaste nader. Die rivier met sy swemkuile onder langs die speelterrein sing ’n vrolike liedjie.

      Maar die skool se seuns is vandag allesbehalwe opgeruimd. Hulle sien te veel op teen wat voorlê.

      Die hoof begin nie vanoggend al vyfuur werk nie. Daar lê vir hom ’n lang dag voor.

      Hy kom teen agtuur uit sy huis om die skoolgebou te gaan inspekteer. Snyman wag hom voor die hek in.

      “Goeiemôre, doktor,” sê die prefek.

      “Goeiemôre.”

      “Doktor … ek sal ongelukkig nie aan die operette kan deelneem nie.”

      Die hoof se wenkbrou trek effens op. “Hoekom nie?”

      “My familie kan nie na die prysuitdeling kom nie. My pa het laat weet ek en my broer moet met die bus en trein huis toe ry. Die bus ry al halftwee vanmiddag …”

      “Toemaar, daar is vir almal busse vir môre bespreek.”

      “Maar ek dink my pa wil hê ons moet vandag al ry. Hy het gesê ons moet so gou moontlik huis toe kom, doktor.”

      “Môre is so gou moontlik.”

      Met ’n knik van die kop gaan die hoof sy gang.

      ’n Paar tree verder wag Krynauw. “Goeiemôre, doktor,” sê hy.

      “Goeiemôre. Hoekom is die pad vandag met prefekte besaai?”

      “Doktor, in verband met die operette … Ek het skielik besef party van die deelnemers sal ná vanoggend doodmoeg wees. Ek bedoel, die paar van ons wat moet duik en swem en atletiek doen. Dit sal swaar gaan om daarna te sing.”

      “Los julle dan maar die swem en atletiek. Laat net dié wat nie gaan sing nie daaraan deelneem.”

      “Nee, doktor, asseblief!”

      “Nou kom dan albei verpligtinge na.”

      Krynauw is te omgekrap om saam te stap. Die hoof loop alleen verder met ’n vreemde trek om sy lippe.

      Nog ’n senior kom te voorskyn.

      “Doktor,” stotter Jacobs sonder om te groet, “ek sal nie aan die operette kan deelneem nie. Ek het keelseer.” Hy begin vreeslik hoes.

      “Gaan lê dan onmiddellik in die siekekamer. Dis jammer van jou vakansie, want jy kan definitief nie met so ’n swaar verkoue op ’n lang reis gaan nie.”

      “O, dis … dis nie só erg nie, doktor!” Jacobs hou dadelik op met hoes.

      “Dan kan jy maar deelneem. As dit erger word, draai ’n serp om jou keel. Jy kan dit onder blommekranse wegsteek. Verskoon my nou.”

      Hierna verskyn ’n veertienjarige met blonde hare en ’n wakker gesig. “Goeiemôre, doktor!” groet hy.

      “Goeiemôre, Spaulding.”

      Die seun lyk veels te vrolik vir die mensdom se veiligheid, maar die hoof stap aan.

      Die oggend vlieg verby. Ouers en belangstellendes daag vroeg reeds op om die atletiekbyeenkoms by te woon. Daarna is dit middagete.

      Doktor Serfontein doen niks op ’n klein skaal nie. Daar is byna vierhonderd besoekers, tweehonderd seuns en die hele personeel. Die beste van alles word voorberei en op lang tafels onder die bome bedien. Elkeen van die leerders sit by sy eie mense. Die skoliere wat nie besoekers het nie, sit by aparte tafels en help ook met die bediening.

      Die hoof se twee dokterbroers het van Johannesburg af gekom om die geleentheid by te woon. Hulle pa, professor Serfontein, het die familie jare lank belet om ’n voet op Keurboslaan te sit. Hy was bitter kwaad toe sy begaafde en beroemde oudste seun besluit het om op ’n plattelandse plekkie te gaan skoolhou. Maar namate die skool roem verwerf het, het die professor meer verdraagsaam geword en selfs ’n rukkie gelede hier kom kuier.

      Dokter Martin, met sy besonderse blou oë wat hom soos ’n filmster laat lyk, en die heelwat stiller dokter Edward is ook hier om juffrou Conradie, die hoof se sekretaresse, te ondersoek. Hulle wil dit hier waar sy tuis is doen, sodat sy nie met vals hoop stad toe kom nie.

      Ná die Serfontein-broers haar met behulp van die huismoeder mevrou Mostert ondersoek het, verklaar hulle versigtig sy kan moontlik gehelp word en dat hulle haar saam sal neem Johannesburg toe wanneer hulle terugry.

      “Maar jy sit dan sonder ’n sekretaresse,” sê Martin vir sy oudste broer.

      “Ek sal dadelik adverteer. Ek is net bly julle sien kans om haar te help,” sê die hoof.

      Hy lyk gemoedeliker as gewoonlik toe hy net hierna sy plek in die saal gaan inneem. Toe hy verskyn, is alle oë op hom gerig. As die aandag hom benoud maak, wys hy dit nie.

      Die skoolhoof sit tussen sy skoonsuster en haar pragtige swartkopdogtertjie wat by hom woon omdat haar ma “meisies nie kan verdra nie”. Daar is min vrouens so selfsugtig soos die mooi Coralie. Adolf Serfontein, haar man, is nie ’n swakkeling nie, maar hy gee haar altyd haar sin omdat hy bang is sy raak ontsteld, en moes toe maar teensinnig instem dat die hoof hulle dogtertjie aanneem. Hy is vanmiddag agter in die saal op diens by die seuns wat nie deelneem nie.

      Die gordyn van rooi fluweel hang nog voor die verhoog. Daar is ’n orkesput tussen die gehoor en die verhoog en hier stem die orkeslede nou hulle instrumente. Lagrange lyk hoogs professioneel, “asof hy die instrument ’n guns bewys,” soos Krynauw tergend sê.

      Smit help meneer Serfontein om die orde agter in die saal te handhaaf.

      “Dis laat, nè, oom Roelof?” vra Tessa opgewonde.

      “Ja.”

      “Flip sê dit gaan groot pret wees!”

      “O so?” is die hoof se enigste kommentaar.

      “Hoe lyk ek?” vra Krynauw agter die verhoog vir Jacobs, wat met toe oë agteroor leun asof hy dodelik siek is.

      “Aaklig,” sê Jacobs sonder om sy oë oop te maak.

      Krynauw sug. “Gelukkig is niemand van my familie hier nie,” sê hy. “Hierdie hele ding is simpel verby.”

      Meneer Beunk skarrel rond om te sien of almal gereed is. In die juniors se kleedkamer begin die vier aardgeeste gelyk met hom praat. Hulle is nog in gewone skooldrag.

      “Stil!” СКАЧАТЬ