Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wegkyk. “Wat is dit omtrent jou wat mens so tot raserny dryf? Ek het regtig gedink ’n aand uit, ’n lekker ete, ’n –”

      “Nee, nee,” val sy hom haastig in die rede. “Jy sien, ek is net nie gemaak vir hierdie soort ding nie. Yvonne sou vir jou kon sê ek kom uit die bos uit en is niks gewoond nie. Dis maar beter om my in die kombuis te los. Daar is ek tuis.”

      Hy kyk haar steeds intens aan. “Is dit wat jy wil hê?”

      “O ja,” verseker sy hom en maak haar arm los uit sy greep. “Jy sien mos nou wat ’n verleentheid ek kan wees. En nou gaan ek my kamerjas haal voor ek nog ’n kledingstuk beskadig. Gaan jy die toebroodjies maak of sal ek dit kom doen?”

      Hoofstuk elf

      Die somerhitte neem toe en alhoewel Olivia die kinders soms na die openbare swembad toe neem, hou niemand eintlik daarvan nie omdat dit so oorvol is. Josef onthou van die kinders se ou opblaasswembadjie in die garage en was die opgefrommelde stuk plastiek. Almal begin entoesiasties opblaas – maar sonder veel vrug.

      “Hy’s vol gate,” sê Josef en gaan haal sy eie gereedskap uit sy fietssakkie.

      Nadat al die gate toegeplak is, lyk die swembadjie nie aansienlik nie, maar dit bly ten minste opgeblaas en hulle kan dit vol tap. Olivia kry die blink gedagte om ’n omgekeerde emmer uit die waskamer te kry, dit in die middel te sit en die tuinslangsproeier bo-op – geanker met ’n ronde klip omdat die ding aanhou dreig om af te val nes dit begin swaai en sprinkel. Nou is die kinders in die wolke.

      “Ons eie fontein,” sê Emma trots.

      Aanvanklik sit Olivia onder die boom of vroetel in die tuin sodat sy darem ’n oog oor die kinders kan hou terwyl hulle in die water plas, maar sy word self warm en taai en dis nie lank voor sy ook elke middag in haar swemklere onder die sproeier sit nie. Dis waar hulle een middag is toe ’n motor met die rylaan opry en voor die deur stilhou.

      Olivia kyk op en sien ’n lang, maer man met blonde hare en ’n bles uitklim. Hy is geklee in tennisdrag en staan hulle belangstellend en bekyk.

      “Middag, kinders,” groet hy.

      “Middag” sê Olivia beleef en stroop haar nat hare uit haar gesig.

      “Ek soek na Nicolas.”

      A, dink Olivia. Sy het gewonder hoekom sy motor so vroeg by die huis was. Hy gaan natuurlik tennis speel. “Hy is in die huis,” sê sy vriendelik. “Stap maar deur.”

      Die man knik en stap met die stoeptrap op. Hy lig net sy hand om die klokkie te lui toe die deur oopgaan en Nicolas verskyn.

      “Kenneth,” sê hy en skud sy hand. “Kom binne, ek kry net my raket.”

      Kenneth wys na die watertoneel buite op die grasperk. “Jou kinders weet wat om op ’n warm agtermiddag te doen.”

      Nicolas kyk ook en skud gelate sy kop. Dan tree hy terug, tel sy raket en sportsak op en trek die deur agter hom toe. “Behalwe vir eet en slaap, is hulle nou heeldag in daardie verspotte ding. Ek is natuurlik verwyt omdat ek nie ’n regte swembad het nie, maar die kinders was nog altyd te klein en met my heeldag op kantoor het ek nog altyd gedink dis te gevaarlik.”

      Kenneth het omgedraai en staar oor die grsperk waar al drie besig is om emmertjies en bakkies water oor mekaar te gooi. “Ek het hulle lanklaas gesien,” sê hy peinsend. “Hulle is nie meer so klein nie. Is die donker enetjie die oudste?” Hy draai na Nicolas. “Hoekom was ek onder die indruk dat jy net twee het?”

      Nicolas gee ’n laggie. “Ek hét net twee. Die donker enetjie, soos jy haar noem, is hulle oppasser.”

      Kenneth se blik verskerp en hy bestudeer Olivia met groter belangstelling. Sy dra ’n eenvoudige swart swemkostuum, maar noudat hy goed kyk, sien hy ’n baie mooi en onteenseglik volwasse figuur. “Sowaar,” sê hy bewonderend en fluit saggies deur sy tande. “Mooi meisiekind. Iemand uit die buurt wat kom babasit?”

      “Nee,” sê Nicolas droog. “Sy woon in.”

      Kenneth swaai om en staar na sy vriend. “Jou ou doring. Wat maak jy met ’n skoolkind in die huis?”

      “Olivia is nie ’n skoolkind nie, sy is vier en twintig.”

      “Dit word net beter en beter,” sê Kenneth. “En is jy en sy …?”

      Nicolas se gesig verstrak en toe hy antwoord is sy stem koel. “Moenie laf wees nie. Dit sou immoreel wees. Sy is bloot die kinders se voltydse oppasser. Sy neem hulle skool toe, versorg hulle en …” Hy kyk gesteurd om toe hy die geluid van nog ’n motor hoor en albei mans kyk swyend hoe Yvonne se motor tot stilstand kom en sy uitklim.

      “Haai,” sê sy vrolik en spring die trap ligweg op. “Is julle op pad om tennis te speel of kom julle nou net terug?” Sy leun oor en soen Nicolas besitlik op sy wang voor sy Kenneth se hand skud.

      “Ons ry nou,” sê Nicolas vir haar.

      “Ag,” sê sy en klik haar tong. “En ek wou jou spesifiek gesien het,” sê sy vir Nicolas. Sy knipoog vir Kenneth. “Ons het ’n ernstige saak om te bespreek.”

      “Het ons?” vra Nicolas.

      “Natuurlik.” Sy lyk speels. “Maar toe maar, gaan speel julle ou tennis, dan verwag ek jou vir ete by my.” Sy kyk Nicolas gebiedend aan, haar stem nie meer heeltemal so lig nie.

      “Ek weet nie,” begin hy. “Ek het nie …”

      “Natuurlik kom jy.” Sy druk haar wang teen sy arm. “Ek het die heerlikste koue gazpacho in die yskas – nes jy daarvan hou.”

      Kenneth kyk weer in die rigting van die swembadjie waar Olivia na hulle gestaan en kyk het, maar nou vinnig weggedraai het. “Ek verkyk my aan die waternimfies op die grasperk,” sê hy vir Yvonne.

      Sy kyk vinnig soontoe en net so vinnig weer weg. “Ja, die kinders geniet die geplas tog so.”

      “Nie net die kinders nie,” sê hy. “Ek het my oog op die oudste nimf.”

      Nicolas se gesig is strak, maar hy sê niks nie.

      “Ja, Nic was regtig gelukkig om haar te kry,” sê Yvonne soet. “Hy verseker my sy is vier en twintig, maar ek het nog nie haar geboortesertifikaat gesien nie. Glo my, in die gees is sy net so kinderagtig … ek bedoel kinderlik, soos die ou twee kleintjies.”

      Nicolas tel sy sportsak op en begin met die trap afstap.

      “Ons is laat,” sê hy kortaf. “Ons moet nou ry, anders verloor ons ons baan.”

      Yvonne stap terug na haar motor toe en die twee mans klim in Kenneth s’n en ry agter haar aan met die rylaan af.

      “So jy en Yvonne is nog ’n item,” sê Kenneth vir sy vriend.

      “Ek weet nie wat jy daarmee bedoel nie. Ons is bloot ou vriende, niks meer nie.”

      “Dis nie soos sy die saak sien nie.”

      “Wel, ek het dit vir haar probeer duidelik maak,” sê Nicolas СКАЧАТЬ