Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ voor hom uit die huis binne. Hy antwoord nie dadelik nie, maar wag totdat hulle gerieflik in die ruim, sonnige sitkamer sit.

      “Ek gaan beslis Leiden toe,” sê hy, en kyk sy fyn suster vierkant in die oë. “En ek het jou en Marcel se hulp nodig om dit te kan doen.”

      Sy kyk tellings lank swygend na hom, en toe sy praat, bewe haar mond. “Ek ken jou goed genoeg om te weet dat niks op aarde jou sal stuit as jy eers jou kop op ’n ding gesit het nie. En ek weet nóú al dat Marcel jou te eniger tyd tegemoet sal kom omdat jy my broer is, maar ek wil nou en hier vir jou sê dat ek dink jy gaan moeilikheid soek …”

      “Ek gaan nie na Elsje toe nie,” val hy haar gerusstellend in die rede. “Altans nie vir die doel wat jy blykbaar vermoed nie. Hemel, Maryn, verstaan jy nie dat ek Peet nodig het nie? Vir die eerste maal in my lewe weet ek dat ek werklik afhanklik is van sy vriendskap en van sy goedkeuring. Jy weet hoeveel ouer en wyser hy as ons is!”

      Maryn knik stadig, en hy kan sien hoe sy haar gedagtes laat gaan oor hul aangenome broer. Peet, slim Peet, wat hulle albei altyd so goed begryp het en wat wou sterf van ellende toe hy besef hy is verlief op Eugene se meisie. Liewe Peet, wat dit sy plig gevoel het om met Maryn te trou uit dankbaarheid vir wat die Bassons al vir hom gedoen het, en toe eenvoudig moes knak voor die meesleurende krag van sy liefde vir Elsje …

      “Jy weet,” sê Eugene skamper, asof hy sy suster se gedagtes kan lees, “ek kan eerlik nie sê dat ek ooit vir Elsje gevoel het wat Peet klaarblyklik vir haar voel nie …”

      “Hoekom dan …?”

      “Aag, jy weet, ek was vir haar lief ómdat … nie ondánks nie … Sy was blond en mooi en dierbaar. Sy het so goed gepas by die erfgenaam van die grootste plaas in drie distrikte …”

      “Nou waarom wil jy dan nog soontoe gaan?”

      “Om ver weg en alleen te wees,” antwoord hy sonder skroom. “Ek wil Peet ’n slag sien en ek wil die wêreld invaar … vir … vir sowat ses maande!”

      “En Lilette?”

      “Ek gaan nou na haar toe,” antwoord hy niksseggend, en hoor met verligting hoe sy swaer se Kewer voor die deur stilhou.

      Soos Maryn voorspel het, willig Marcel dadelik in om op Damplaas waar te neem in die tyd dat Eugene oorsee sal wees. Hy is ’n besadigde, verstandige man wat, anders as sy vrou, nie veel vrae vra nie.

      “Wanneer gaan jy?” is al wat hy wil weet.

      “Net sodra ek klaar geplant het,” antwoord Eugene dankbaar. “Dit wil lyk asof daar genoeg vog in die lande is vir plant …”

      “Kan ek jou kom help om die planters reg te maak?” vra Marcel, sy oë besorg op sy jong swaer.

      Eugene glimlag baie effens.

      “Ja … ek sien jy lees my reg. Ek sal Peet veral nou baie mis. Hy was altyd so handig met die plaasgereedskap. Ek sal dit waardeer as jy ’n tydjie kan afknyp, maar ek wil jou nie onnodig belas nie!”

      “Ek help jou graag,” antwoord Marcel.

      So reël Eugene dan met sy vriendelike swaer om waar te neem op Damplaas in sy beplande maande lange afwesigheid. Hy voel heeltemal gerus om Marcel waarnemend op Damplaas te laat, want hy weet goed dat Marcel ’n krisis sal kan hanteer en nie sal skroom om hulp in te roep nie, veral van Hennie Smit wat, behalwe sy veeartsenypraktyk, ook nog ’n boer is.

      Hy kuier nog ’n rukkie, maar staan op om te vertrek toe die gesprek neig om te verdrietig te raak. Dis veral Maryn wat aanhoudend oor hul pa praat, en hoewel hy dit begryp, is hy nie bereid om dit nou al met iemand anders te bespreek nie. Hy het nie verniet die afgelope dae alleen rondgedwaal nie, en selfs nou is hy nie gereed om dié smartlike ervaring te deel nie, selfs nie met sy suster nie. Aan die een kant vrees hy dit om summier in trane uit te bars, en andersyds wil hy nie koud voorkom nie. Die middeweg het hy nog nie gevind nie. Dit was sy lewe lank so – hy het óf in drif ontplof, óf koel oor dinge heen gestap. Miskien het sy pa destyds reg gehad, hy moet die goue middeweg soek. Dít het hy nodig. Maar een ding weet hy bo alle twyfel – dat hy baie liefde het om te gee, dat hy daarna smag om dit aan die vrou in sy lewe te skenk, as hy net sekerheid kan kry.

      Daarom steek hy ’n gerusstellende, vertroostende hand na Maryn uit toe hy hulle groet.

      “Moet jou nie oor my bekommer nie. Ek sal my bes doen om geen dwase dinge aan te vang nie.”

      Maar toe hy in die motor klim en die pad vat na die koshuis waar Lilette loseer, weet hy dat dit gewaagde woorde was. Enigiemand wat aan homself oorgelewer is, kan faal. En Eugene Basson bid ’n vinnige, dringende gebed om bewaring. Hoeseer hy hom nog in die komende maande op hierdie vlietende gebed sal beroep, kan hy nou nie dink of droom nie.

      Hy kry Lilette buite die koshuis op ’n lappie kweek, waar sy met ’n paar standerdsessies sit en gesels. Sy spring dadelik vervaard op toe sy hom bemerk, vat-vat verleë na haar vlamrooi hare wat soos ’n dogtertjie s’n los op haar skouers lê.

      “Hallo?” groet sy versigtig.

      “Hallo, Lilette. Stuur jou satelliete weg dat ons kan gesels!”

      Die kinders lag en maak hulle uit die voete, maar Lilette betrag hom enigsins meewarig, vee met haar hande oor die kort rompie van haar tennisrokkie.

      “Jy sal ’n rukkie moet wag,” sê sy, “want ek het geen idee gehad dat jy sou kom nie!”

      Eugene slaan berouvol ’n arm om haar. “Ek is jammer. Ek is regtig jammer, hoor. My suster het my al dikwels gesê dat ek geen bedagsaamheid het nie. Ek begin insien dat sy gelyk het …”

      Lilette glimlag skeef op na hom. “Watter ongewone boetvaardigheid!” spot sy. “Toe maar, ek sal nou-nou klaar wees. Gee my net vyftien minute!”

      Maar hy hou haar terug, bly staan agter een van die struike in die voortuin.

      “Jy verstaan nie,” sê hy stil. “Ek is werklik jammer oor alles … oor wat jy alles van my moes verduur in die tyd sedert Peet en Elsje hier weg is … my ongereelde besoeke, my kortgebakerde houding.”

      Ook sy verstil, kyk na hom met ’n sober gesiggie wat al hoe witter word. En vir die eerste maal besef Eugene met ’n skerp helderheid: sy het hom lief. Só lief dat hy die mag het om haar onherroeplik seer te maak. Sonder dat sy ’n woord uit, lees hy dit in haar groot bruin oë.

      “Lilette …” fluister hy, voel hoe die ontroering in sy binneste weer ’n effense gevoel in hom losmaak, en hy druk haar met mag teen hom vas. “Maak baie gou, ek sal net hier vir jou wag.”

      Dis eers toe sy in die skadu’s van die bome en struike verdwyn het, dat hy effens tot besinning kom en besef dat hy nou miskien by haar ’n sekere verwagting gewek het, en dít terwyl hy gekom het om haar te sê dat hy weggaan. Ag hemel, dink hy skielik beswaard, ek trap oral verkeerd. Waarom moet ’n mens deur skande en skade leer?

      Toe sy haar ’n kwartier later weer by hom aansluit, wag hy haar met ’n nugtere waaksaamheid in, sterk vermeng met ’n baie opregte begeerte na haar fyn vroulikheid, haar borrelende blydskap en sobere klein swyes. Sy kán my motiveer, besef hy. En hy sug effens toe hy haar arm neem en motor toe stap.

      Hulle ry swygend die dorp uit, ry halfpad in Heilbron se rigting, en hou toe op ’n hoogtetjie СКАЧАТЬ