Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gehou,” sê sy.

      Dit is meteens vir Eugene te veel. Hy is eenvoudig te eerlik om so ’n soort speletjie werklik te geniet.

      “Kyk,” sê hy kortweg, “hierdie dinge trek my aan en fassineer my, maar my kennis daarvan is beroerd!”

      Sy begin lag, ’n lae kabbelende lag, en dit klink asof die geluid sag met die trappe af die straat inrol.

      “Jy is gaaf!” sê sy eindelik, en lag weer vir die konsternasie op sy gesig. “So óóp!”

      “Hmf! Dis stukke beter as om te loop en voorgee!”

      “Natuurlik, ja,” stem sy opeens kalm saam, maak haar oë toe en hou ’n skraal hand op. “Wag, laat ek raai. Jy… kom van die platteland … iewers in Transvaal miskien?”

      “Nooit! Al wat ’n mens van Transvaal kan sê, is dat ’n mens net die Vaalrivier hoef oor te steek en dan is jy in die Vrystaat!” verweer hy met soveel oordrewe oortuiging dat haar oë oopvlieg.

      “Die Vrystaat?” vra sy verwonderd.

      “Damplaas in die Riemland,” antwoord hy gladweg.

      Sy herhaal die woorde, en dit rol vreemd van haar tong. Sy glimlag skeef en haal haar skouers fyntjies op. “Klink mooi,” sê sy net.

      “Is mooi,” brom hy, sy vuurblou oë uitdagend op haar gerig.

      Sy kyk lank na hom sodat hy lus kry om verleë rond te trap, maar hy wyk nie voor haar blik nie, kyk na haar met net soveel openlike nuuskierigheid.

      “Jy is lief vir jou mooi plek,” sê sy eindelik.

      “Ja,” knik hy. “Sê jy my nou waarvandaan jy kom en waarheen jy gaan, Mieke.”

      “Graag. Ek het ’n jaar lank in jou land verpleeg. In Johannesburg. Nou gaan ek huis toe.”

      “Holland, vermoed ek?”

      “O ja. Na Wassenaar, waar my ouers woon. Dan sal ek maar weer ’n verpleegwerkie iewers soek. En jy, gaan jy orals rond toer?”

      “Ja en nee. Ek gaan eintlik om by vriende van my te kuier. Hulle woon in Leiden. Daarvandaan sal ek maar uitbeweeg.”

      “Wassenaar is maar ’n kort entjie van Leiden af,” sê sy half ingedagte, en haar amandeloë vee oor sy sterk gesig en die breë skouers en gespierde bruin arms wat hy nou voor sy bors gevou het.

      Maar Eugene is nie so naïef as wat sy uitgesproke eerlikheid hom soms laat voorkom nie, en hy glimlag net baie effentjies hierop sonder om verder daarop te reageer. O nee, dink hy, jy sal veel harder moet probeer as jy my werklik wil uitlok tot beter kennismaking. Jy mag baie lewenswys wees, gereed om te gryp wat voorkom, maar ek is versigtig. Ek het my nog nooit in my lewe deur vlugtige begeertes laat lei nie – waarom sou ek dit nou doen, noudat ek juis ingestem wil raak tot nadenke?

      “Kom,” sê hy, en draai weg van haar, “hier is die ander al.”

      Daardie aand gaan eet die groep in ’n tipies Maltese restaurant genaamd Coleiro’s Tavern. Omdat die ander dit skynbaar so aanvaar dat Eugene en Mieke toermaats geword het, ruim hulle vir haar ’n plek langs hom in aan die lang tafel wat spesiaal vir die gaste van die Malta Hilton gedek is.

      Eugene voel nogal verleë oor die vanselfsprekende manier waarop Mieke dit aanvaar. Maar hy kan dit nie ontken nie: sy is aantreklik en ’n interessante mens.

      Hulle eet ’n soort vispastei genaamd lampuki, en ’n oestergereg wat Eugene dadelik pront laat verklaar dat hy van lekkerder dinge weet. Hulle drink van Malta se plaaslik vervaardigde wit wyn en ook – vir die dors, want dis warm – ’n koeldrankie wat hulle Kinnie noem – Malta se bittersoet alternatief vir Coke.

      Toe hulle die volgende oggend die vliegtuig na Luxemburg bestyg, dring dit vir die eerste maal tot Eugene deur dat hy en Mieke de Kuiper, afgesien van hierdie korterige vlug na Luxemburg, ook nog ure lank saam op die lugdiensbussie sal wees wat van Luxemburg na Utrecht loop. Nie ’n man wat hom oor die onvermydelike verknies nie, lê hy hom gou daarby neer en besluit om sommer alles omtrent haar uit te vis. Sy interesseer hom nou ten ene male.

      Hulle sit ook langs mekaar in die vliegtuig en gesels land en sand tot in Luxemburg, waar hulle saam op die lugdiensbussie na Utrecht klim. Hulle ry eers deur die posseëlstaat en toe deur die malse heuwels van België, en Eugene is stil terwyl hy met die opgetoënheid van ’n eerste besoek aan Europa die wêreld sit en beskou.

      Dis ’n nege uur lange rit, en spoedig begin hulle weer gesels. Sy vertel hom alles van die plekke waardeur hulle ry, vul hier en daar aan met staaltjies uit die geskiedenis, waarvan sy skynbaar honderde ken. Sy vertel egter onderhoudend en met gesag.

      “Waar kom jy aan alles wat jy weet?” vra Eugene op ’n keer met ’n laggie. “’n Mens het mos nie ’n kennis van kuns en die geskiedenis nodig om te kan verpleeg nie, of hoe?”

      “Nee,” sê sy met ’n glimlag, kyk ver by die venster uit na die plat aarde waar hulle Holland al binnegery het, na die jong gras en bottende bome. “Nee, jy is reg. Ek het my liefde en dalk ook my kennis van die geskiedenis by my vader gekry. Hy was ’n professor aan die Rijksuniversiteit in Leiden, en wel in die geskiedenis. Vir die kuns het hy bloot net ’n liefde gehad en sy kennis het maar daardeur aangegroei. My susters het almal, al vier van hulle, in die kuns of die geskiedenis gestudeer.”

      “Net jy is anders,” sê Eugene kortweg, kyk deurdringend na haar hier langs hom.

      Sy kyk kalm in sy felblou oë en ’n glimlag raak aan haar vol mond.

      “Jy sal aard in Holland. Jy sê ’n ding soos wat hy is. Ja, ek is baie anders, die buitebeentjie van die familie.”

      Eugene glimlag oor die uitdrukking, maar sê paaiend: “’n Interessante buitebeentjie, wat ’n mens nie sonder meer opsy skuif nie.”

      Dis eers toe sy genoeglik lag dat hy besef dat hy miskien te veel gesê het.

      “Niemand het my nog só opgesom nie,” sê sy. “My familie sê net altyd … O, wag, hier hou ons stil vir ete. Ek móét jou net jou eerste Hollandse pannekoek laat eet!”

      En voordat hy ’n woord verder kan uitvra, staan sy op en hy is verplig om haar te volg. En toe hulle na ’n ruk weer terug is in die bus, verseker Eugene haar dat die heerlike pannekoek vol geurige gehak – maalvleis-met-kruie – baie lekkerder is as lampuki of oesters, en dat dit sekerlik sy stapelvoedsel hier in Holland sal wees. Daarna sak ’n lomerigheid oor hulle toe en voordat hy hom kom kry, knik sy kop en dut hy in vir lang ente. Na ure wat vir Eugene gevoel het asof hy in ’n sittende standbeeld verander het, kom hulle in Utrecht by die stasie aan. Toe hulle styf-styf van die bussie afklim en strammerig begin bagasie soek, neem Mieke hom onverwags aan die arm.

      “Hier skei ons,” sê sy iewat dramaties. “Ek sal jou kom opsoek in De Witte Singel. My ouers was taamlik bevriend met die eienaars.”

      “O …?” sê-vra Eugene, uit die veld geslaan.

      “Ja, ek sal jou sê wat – ek kom haal jou een Sondag, dan gaan wys ek jou Keukenhof se tulpe, anders word dit te laat in die jaar en dan sluit hulle.”

      “Gaaf,” sê Eugene, maar sy praktiese geaardheid kry СКАЧАТЬ