Maal. Nicole Strauss

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ maniere en Katinka wil uitroep: Ja, jy kán! Verlos my van hierdie intrige wat joune is, nie myne nie!

      “Jy kan koffie maak, asseblief, Fred.”

      Charlotte stap terug eetkamer toe. Fred kom staan langs sy ma, leun oor die toonbank en hou sy regtervuis met sy linkerhand vas, soos altyd wanneer hy senuweeagtig is. Van jongs af al.

      “Daar is iets waaroor ek met jou wil praat,” sê hy. Die hand druk die vuis stywer vas. Sy vingers knak en hy frons. Hy kyk Katinka reg in haar oë. Sy pa se oë, dink sy.

      “Ai, Fred, ek is jammer ek het ingestem dat Melissa vandag kom, ek kan sien dit is vir jou niks lekker nie.” Sy praat sagter en sagter, bang dat iemand die kombuis inkom en hoor wat sy sê.

      Hy skud sy kop. “Dis nie dit nie, Ma.” Hy neem haar hand in syne en maak sy mond oop om te praat, maar op daardie oomblik kom Manon die kombuis ingefladder met Dale agterna, en die hond wat uit die vierkant ontsnap het, kort op sy hakke. Manon gee haar en Fred een kyk.

      “Jammer, Fred, bad timing,” sê sy en maak haar uit die voete, Dale weer op sleeptou.

      Katinka gryp die hond aan sy halsband en boender hom by die agterdeur uit. “Nou bly jy buite!” sis sy deur geknersde tande. Sy draai terug na Fred toe, sug hoorbaar. “Fred, jy wou sê . . .?” begin sy, maar hy ontwyk haar oë.

      Hy tel die skinkbord van die tafel af op. “Moenie worry nie, Ma, ons praat later.” Hy dra die koppies eetkamer toe.

      Katinka staan nog met ’n oop mond in die middel van ’n sin in die kombuis. Sy haal haar skouers op vir die hond wat met sy swaaistert en uithangtong bedelend voor die buitedeur staan, en haal dan die warm poeding uit die oond. Soos so dikwels gebeur, brand sy die bokant van haar hand teen die oond se element. “Shit,” sê sy. Sy draai om met die stomende bakkies in haar hande. Frederick se ma is skielik voor haar. Die ouer vrou grinnik. Katinka weet nie of Elize vir haar lag omdat sy seergekry het en of dit die vloekwoord is wat sy so snaaks vind nie.

      “Ma laat my skrik.” Sy lag maar saam.

      “Jy weet, Katinka, ek het nog altyd so lelik gepraat as daar niemand naby was om my te hoor nie.”

      Katinka kyk verbaas na haar skoonma, en geamuseerd. Op pad eetkamer toe wonder sy of Alzheimer’s Elize se brein al so aangetas het dat sy nie meer weet wat sy sê nie, en of die verskoning van die siekte haar die vryheid gee om te sê wat sy nog altyd wou.

      Katinka sit die nagereg op die tafel neer.

      “Melissa, sal jy inskep, asseblief?” Sy sien Charlotte se wenkbroue lig oor die winkelbakkies op die etenstafel, maar dit skeel haar min. Melissa dweep opgewonde oor hoe wonderlik dit is dat ’n mens deesdae gebak by winkels kan koop wat selfs lekkerder is as dié wat jy self maak.

      “Jy moes dit net in ander opskepbakke gesit het, Katinka, dan het ons almal gedink jy het dit self gebak!” sê Charlotte.

      “Wie sou ek tog flous, Charlotte? Julle almal weet ek bak nie,” antwoord Katinka moeg.

      Frederick is besonder stil vandag. Katinka wonder of hy olik voel. Sy sien hom langs Fred sit, in gesprek met Emile; sy wonder waaroor hulle so ernstig praat. Frederick het oud geword. Mooi oud, soos ’n boom, of ’n kosbare stoel. Sy weet dat die stiltes wat deesdae met reëlmaat tussen hulle kom lê meer aan haar te wyte is as aan hom. Dat die leemtes wat gelaat is met die kinders se vertrek uit die huis die gebreke in hul eie verhouding so duidelik uitwys. Gebreke wat nie onherstelbaar is nie, maar wat energie sal verg om reg te maak. Net soos ’n ou huis wat voortdurend onderhoud eis.

      Frederick. Haar goeie man.

      Hy kyk na haar terwyl hy sy nagereg by Melissa neem. Hy glimlag. “Jy het die room perfek geklop, Katinka.”

      Té goed vir my, dink sy.

      “Dit was Melissa,” sê sy dan.

      Fred bring die koffie en die ete is verby. Dis Katinka se hoogtepunt van die dag: om te sien wie dit is wat eerste genoeg moed bymekaarskraap om hul handsakke op te neem (die vroue) of op te staan en hul rûe te strek (die mans) en aan te kondig dat hulle, ongelukkig, die pad moet vat. Dan kom die komplimente soos waterstrome: die wonderlike kos, watter gesellige huis, onverbeterlike geselskap, goeie wyn, en begin die kommentaar oor die weer van voor af. Katinka is dankbaar vir die reën, sodat sy nie al die pad tot by haar gaste se motors, buite in die straat, hoef saam te stap nie. Sy vind dit nogal komies, die positiewe korrelaat tussen die spoed waarmee mense huis toe wil gaan, en die tyd wat dit hulle neem om dit te doen. Asof die gasheer en -vrou mislei sal wees deur die gedoente wat die vertrek noodwendig dan word.

      Sy staan by die voordeur en kyk hoe Frederick saam met Charlotte en Melissa die paadjie na die straat toe gebukkend trotseer. Wanneer hulle vertrek, kom hy glyend terug die huis in, en trek die deur agter hom toe. “Verskriklike weer,” sê hy. “Kom ons stook die vuur.”

      Maar die kinders wil ry. Die reën klaar momenteel op; Katinka en Frederick stap saam met hulle straat toe. Elize stap aan Manon se arm. Sy en Dale sal haar op pad huis toe by die versorgingsoord gaan aflaai.

      Dale groet skugter en vinnig en verdwyn in die motor. Manon omhels haar ma, haar pa, haar broer en Emile met oorgawe.

      “Red my van die monster wat my metgesel is,” fluister sy dramaties en rol haar oë na die hemel.

      “Manon,” sê Katinka met haar ma-stem, al is sy bly dis die laaste sien van Dale. Manon klim langs Dale in die motor. Frederick help sy ma; sy sit moeg, verwese en klein tussen die papiere op die agterste sitplek. “Tata, Freddie,” sê sy sag.

      Die motor vertrek teen die bult af. “Wat het Manon besiel om ooit in ’n verhouding met dié ou betrokke te raak?” vra Katinka. Sy kyk hulle peinsend agterna, Elize se grys koppie skaars sigbaar in die agterruit.

      “Dit was vir ’n rol in ’n fliek,” sê Fred. “Maar toe blyk dit sy’s nie die tragiese heldin nie en nou is hy ook nie meer die held nie. Al is hy nogal tragies.”

      “Good riddance,” mompel Emile.

      “So moet ek nou nagte lank wakker lê omdat sy nie die rol gekry het nie?” vra Katinka, self teatraal.

      “Nee, Ma, sy’t lankal aanbeweeg.” Fred klingel die karsleutels in sy hand. Emile knik en die vier stap ’n entjie verder in die pad af na waar Fred se motor geparkeer staan. Frederick neem Katinka se hand en sy kyk hom gemaak-verbaas skeef aan.

      “Baai, Ma.” Fred soen sy ma op haar wange en druk haar sag. Sy pa kry ook ’n druk en Fred self ’n paar kloppe op die skouer.

      “Tot siens, Katinka,” sê Emile. “Dankie vir nog ’n heerlike ete.” Die kinders lyk haastig om weg te kom. Emile skud Frederick se hand en sê tot siens.

      Die twee jong manne klim in en ry weg. Soos wat die motor kleiner word en haar gesigsveld verlaat, volg Katinka se oë die kontoere van die berg tot bo waar daar vandag geen kabelkarretjie sigbaar is nie. Uit die weste verlig sonstrale ’n paar kolle en die wolke glinster wit, te helder – te skoon – vir hierdie dag. Dit gaan weer reën, die son se dapper poging ten spyt. Die wind ruk hom weer reg vir nog ’n tierende nag.

      “Ek het so gewens Fred bring sy nuwe vriendin saam,” sê Katinka, vir die berg en die wind en vir niemand in besonder nie.

      “Nuwe СКАЧАТЬ