Meerminliefde. Lizet Engelbrecht

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het weg agter hierdie bril. Hoekom?”

      Omdat opmerkings oor my oë my aan my pa herinner, wil sy sê, maar sy vra net: “Is hy opreg?”

      “Het ’n stamboom langer as my eie,” sê Kobus.

      “ ’n Boerboel. Uit Namibië dan.”

      “Ek’s beïndruk. Jy ken jou honde.”

      ’n Warmte vul haar hart, iets soos ’n skoolkind wat ’n medalje ontvang. “Aan wie behoort Remos?”

      “Aan my.”

      “So jy hét ’n hond?” vra René en sien hoe haar vraag Kobus se voorkop op ’n plooi laat trek. “Is … is hy aggressief?”

      “Nee, heel vredeliewend.”

      Die seebries stoot ’n ongemaklike stilte tussen hulle in. Sy soek na woorde. “Dis omtrent ’n oerwoud hier agter by jou, ek het dit nie besef nie, anders sou ek my tuinier gevra het om die gras te sny.”

      “Myne begin môre werk, dankie.”

      “Goed, laat ek dan hardloop. Jammer, hoor.”

      “Waaroor?” vra hy geamuseerd.

      “Oor, ag oor …”

      Hy grinnik en sê: “Ek slaap nog vanaand in die gastehuis maar gaan ’n glasie rooiwyn hier geniet teen sononder. Stel jy belang?”

      Haar hart slaan bollemakiesie. Sy’t nie tyd nie. Haar aand is oorvol beplan. En hy dink reeds sy bly op sy skoot. Maar …

      “Dit klink lekker, dankie. Sien jou dan later. Ek’s laat vir ’n vergadering. O ja,” roep sy oor haar skouer. “Herinner my om vir jou die sleutels te gee wat die agent destyds vir my gegee het.”

      Sy skakel haar motor aan en sonder om weer in Kobus se rigting te kyk ry sy agteruit. Haar stukkende hande brand, en dan gee iemand ’n waarskuwingskoot op ’n toeter.

      “Hallo, René. Maar jy’s haastig,” groet Natasha deur haar afgedraaide motorvenster.

      René antwoord nie, waai net en ry. In haar truspieëltjie sien sy hoe Kobus vir Natasha tegemoetstap. Hy glimlag en lyk bly om vir Blondie te sien.

      Sy klap haar tong vererg. Vandat sy gistermiddag vir Kobus ontmoet het, was haar gemoed nog net deurmekaar. Alles om haar verander té skielik.

      Die son gooi reeds lang skadu’s toe die vervoerwa en helpers eindelik by die hek uitry. ’n Deurmekaarspul, maar nou rus en vrede, dink Kobus en trek sy motorsleutels nader. Hy’t inkopies om te doen en moet nog ’n draai by die kliniek gaan maak.

      By die voordeur steek hy vas en kyk aandagtig na die huisie van sy buurvrou. Netjies, dink hy en vryf oor sy voorkop. Wat ’n eienaardige rooikop, en tog wek die vrou sy belangstelling beslis.

      “Hug,” sug hy moeg en klap die deur toe.

      Toe hy vroeër haar hand vasgehou en in daardie smaragoë gekyk het, het iets met sy hart skeefgeloop. Hy’s lankal nie meer jonk en onervare nie, hy ken vroumens-moeilikheid – en daarvan het hy meer as genoeg gehad om hom ’n leeftyd lank te hou.

      “Kobus!” groet Sonja, sy ontvangsdame, toe hy by sy praktyk indraf. “Wat maak jy hier? Hulle kan onmoontlik nie jou meubels klaar afgelaai en uitgepak het nie?”

      “Kan jy dit glo, hulle ís klaar. Afgepak, ingedra én die meeste bokse uitgepak. Die res sal ek later uitsorteer. Maar sjoe, ek’s bly hulle’s nou weg, wat ’n lawaai. Ten minste is die grootste werk nou agter die rug.”

      “Ook maar goed, want jou dagboek begin reeds besig lyk,” sê Sonja en hou ’n stapel dokumente na hom uit. “Wat het met jou voorkop gebeur?”

      “Lang storie. En dié?” vra Kobus en kyk na die dokumente in haar hand.

      “Eendag wil ek daardie lang storie hoor, nè,” sê Sonja.

      Hy grinnik net, want daar’s géén manier dat hy vir enigiemand gaan vertel hoe ’n rooikop hom ore aangesit het met haar knuppel nie. Sy bene bewe nou nog ligweg wanneer hy daaraan dink.

      “Dié is werkgoed,” onderbreek Sonja sy gedagtes. “Sê jou mos, die mense hier kan skaars glo dat hulle nou einde ten laaste hul eie veearts gaan hê aan die kant van die dorp. Ek dink ’n paar afsprake is sommer ou tannies wat net wil kom inloer.” Sy knipoog en sê: “Hubare jong mans in Hermanus is so skaars soos kaviaar in ’n kinderhuis.”

      “Ag nee, moet nou nie vir my sê hierdie is een van daai plekke waar die tannies elke bachelor met ’n melktert probeer aankeer vir hul dogter nie.”

      “My buurvrou sê ons sal nog geheg raak aan die ou kusdorpie. Selfs die melktert of twee wat per geleentheid hier opdaag, gaan glo nog jou hart steel.”

      “Nou ja, dankie, Sonja,” sê Kobus maar, dik van die lag vir haar sêgoed. “Die afsprake lyk belowend. Hoe besiger, hoe beter. Gaan dit goed tuis?”

      “Baie goed. Ek het verlede week my Suid-Afrikaanse bestuurderslisensie gaan kry, maar my senuwees is gedaan. Dis so anders as in Amerika!”

      “Gee tyd, jy sal die paaie vinnig aanleer. Ek het gou ’n oproep of twee om te maak, dan kan ons vinnig deur dié pak werk,” sê hy en stap na sy kantoor.

      Vandag drie maande gelede het Carlos hom uit die bloute gebel. Hy’t dadelik lont geruik. Carlos het met ’n paar woorde die saadjie gesaai, toe gegroet en, soos hy belowe het, nie weer van hom laat hoor nie. Maar die gogga het gebyt.

      Vandat sy vrou oorlede is, was hy wat Kobus is niks meer as ’n robot nie. Emosieloos. Geen hoogte- of laagtepunte nie. Hy’t net aangegaan en probeer om nooit weer seer te kry nie. Die laaste paar maande voel-voel hy weer die veld. Die spelers het weliswaar verander, maar die spel is nog dieselfde. Die enigste noemenswaardige verskil is dat hy hierdie keer niks het om te verloor nie. Niemand om homself voor te beskerm nie.

      “Chika speaking,” onderbreek die Sri Lankaan sy gedagtes.

      “Kobus Burger hier,” groet hy in Afrikaans, want volgens Carlos verstaan Chika die taal goed. “Carlos het gevra dat ek jou bel sodra ek ingesettle is.”

      “I’ve expected your call earlier,” sê Chika, sy aksent swaar, vreemd. “I was just wondering if you were up for the challenge. Carlos believes in you – but I must see for myself.”

      “Wat’s die potensiaal?” vra Kobus.

      “Big, my friend. Big! That’s if you don’t run away from the law like a dumb virgin from a sumo wrestler.”

      “Ek’s nie bang nie,” antwoord Kobus.

      “In that case you called the right man. We’ll meet this weekend. Bring a sample of the paperwork you’re going to supply.”

      “Watter items wil jy daarop hê?” vra Kobus en voel hoe sy maag draai. Hy’t homself belowe dat hy klaar is met skuim soos Chika. Hy’t op Henriëtte se graf gesweer dat hy nooit weer dié pad gaan stap nie.

      “Anything, man. I can’t СКАЧАТЬ