Meerminliefde. Lizet Engelbrecht

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het nie my dagboek by my nie, maar bel my sekretaresse, Sonja, by die kliniek. Sy kan ’n afspraak reël. Jy’t mos my kantoornommer?”

      “Ek het,” sê Carlos, maar Kobus hoor sy huiwering.

      “Wat’s fout?” vra Kobus en gee ’n lang fluit. Die honde steek vas. Hy fluit weer. Goddank, hulle kom teruggedraf.

      “Is jy nog seker jy wil weer betrokke raak? Dinge het die laaste drie jaar aansienlik verander. Dis nóg gevaarliker as destyds,” sê-vra Carlos.

      “Ek’s in, Carlos. Jy hoef jou nie oor my te bekommer nie. Ek sal jou nie in die steek laat nie. Dis ’n belofte.”

      “Nou maar goed,” sê Carlos. “Sterkte met die uitpakkery. Ek sou jou wou help, maar dis beter dat Mandie ons nie saam sien nie. Sy kan my dalk net met jou troue verbind en een en een bymekaarsit.”

      • • •

      “De Wet,” roep René nog voor sy uit haar motor kan spring. Sy trek haar knuppel nader. “Het julle hulle op heterdaad betrap? Bliksems! Waar’s hulle?”

      De Wet staan hande in die sye langs ’n enorme meubelwa en praat dat die spoeg spat.

      “Hallo, juffroutjie,” groet De Wet. “Goeie ding jy’t so vinnig gekom voor hy jou honde vermoor.”

      “Wie? Waar’s my honde? As die skurke iets aan Tess of Donald doen … Ek sal nie verantwoordelik gehou word vir my dade nie. Wat gaan aan?”

      “Hokaai,” roep De Wet uit en tree terug. “Bêre daai ding voor jy nog iemand beseer.”

      “Nie voor ek weet wat aangaan nie!”

      “Eers wou hy die alarm deaktiveer, toe druk hy die verkeerde knoppie en die ding gaan af,” sê De Wet en vee oor sy snor. “Gelukkig vir hom word ek wat hom reeds ken toe uitgestuur, maar met die gesukkel om die stelsel te herset druk ons toe seker nog ’n verkeerde knoppie en maak die strandhekkie oop. Jou brakke vat toe die pad. Dit het ons ’n halfuur geneem om hulle terug in die erf te kry. Dis in daardie tyd wat ek jou laat bel het. Ook maar goed so, want daar was skaars vrede, toe druk die onnosele trokdrywer waaragtig weer die verkeerde ding, dieselfde hekkie gaan oop en jou brakke is wéér vort. Man, ek sê jou, ek dog die man kry die stuipe.”

      “Waarvan práát jy tog?” vra René en kyk vervaard rond.

      “Die hekkie daaronder,” sê De Wet en wys na die strand. “Dit het twee keer oopgegaan en elke keer het jou brakke die pad gevat.” Hy skep swaar asem. “Johannes! Kyk wat jy doen, moenie die man se meubels stamp nie. Hy slag julle saam met daardie brakke af.” De Wet draai na haar. “Wat staan jy nog hier rond? Hardloop, niggie, hardloop! Hy’s woedend oor jou honde so ongehoorsaam is.”

      René skud haar kop verdwaas en vra: “Het hulle nie by my huis ingebreek nie?”

      “Ingebreek? Ag nee donner man! Het hoofkantoor jou ’n verkeerde boodskap gegee? Party dae sweer ek hulle is ’n spul mamparras. Ek het uitdruklik gesê hulle moet jou nie ontstel nie – net sê dat die nuwe intrekker per ongeluk die hekkie laat oopgaan het.”

      “Watse nuwe intrekker? Ek weet …” ’n Donderende stem wat van die strand se kant kom, onderbreek hul gesprek.

      “Sal jy jou brakke gaan red voor daar regtig moord is,” beveel De Wet en druk haar hardhandig in die rigting van die strand. “Ek moet liewer hier toesig hou.”

      René draf met die oprit tot aan die verste punt van die erf. Die veiligheidshek staan wawyd oop. Sy kan Donald onder op die strand hoor blaf. Sy drafstap tot op die houtdek.

      Daar steek sy vas en voel hoe verbystering oor haar spoel. Onder op die strand speel die eienaardigste toneel hom af. As sy nie geweet het dis haar eie honde nie, sou sy gesweer het dis ’n imbesiel in ’n swart jas wat met sy honde probeer speel, links trap, regs trap, gly, val, opspring en met swaaiende arms beduie. Duidelik is haar honde uitgelate en hulle geniet die speletjie terdeë. Sy giggel vir die verspotte toneeltjie. Haar Jack Russell, Tess, het die punt van die man se jas beet en swaai soos ’n mallemeule saam wanneer hy in die rondte draai, terwyl die Alsatian, Donald, die man van voor tempteer.

      “Waar’s my kamera tog?” mymer sy.

      Asof hy haar oë op hom voel, kyk die man op. Hy staak sy onderonsie met die honde en hang ’n oomblik vooroor, duidelik uitasem. René se hart maak ’n lang sprong toe sy hom skielik herken. Hy kom orent en stap nader. Sy jas waai ’n bol agter hom en sy borskas vertoon fris onder sy polonektrui. Sy stap teen die houttrappies af om hom halfpad te ontmoet.

      “Dis die ongehoorsaamste bleddie honde wat ek in my lewe gesien het,” baklei hy en swaai sy arms deur die lug van frustrasie. “Ek sukkel reeds meer as veertig minute om hulle binne te kry!”

      “Môre, Kobus,” groet René en probeer haar ekwilibrium vind. “Is dit jou meubels wat afgelaai word?”

      “Ja, en kyk waar’s ek. En dis beslis nie uit vrye keuse nie!”

      “Ek verstaan nie, hoekom word jou meubels hier afgelaai?” vra René bekommerd. Sy was nie veronderstel om ooit weer met die man swaarde te kruis nie.

      “Ek trek in.”

      “Nooit! Waar?” Sy weet sy klink nou domonnosel, maar sy kan haar ore nie glo nie.

      “By jou in die kothuis. Die eienaar sê ons kan die plek deel, jou kamer is ruim en ek het nie baie goed nie. Net ’n paar onderbroeke.”

      “Wat?” haar stem styg ’n fraksie. Hy dryf die spot met haar, sy weet, maar hy lyk so doodernstig dat sy eintlik onseker voel.

      “Ja. Jy en jou honde is ewe wild – julle kort ’n temmer. Die eienaar sê – ”

      “Jy’s nie ernstig nie. Vergeet dit! Ek het ’n kontrak en ek bly nie saam met vreemde mans nie.”

      “Jou kontrak het verval, ’n week gelede. En dis nie mans nie, dis net ek, één man. Ons sal dit geniet, jy sal sien.”

      “Jy sal niks geniet nie, ek gaan beslis – ”

      Kobus bars uit van die lag en René weet sy het reg in sy hande gespeel. Sy’t mos geweet die man is besig om met haar te mors, maar nee, sy spring op haar perdjie. Haar pa sou nou gesê het: “Dis daai Koekemoer-bloed van jou ma wat deur jou are vloei, my kind. Wat daai humeur betref, is jy jou ma se kind. En Ouma Koekemoer – jy wou háár nie ken nie. Eers geklap en later vrae gevra.”

      Kobus hou op lag en sê: “Man, ek trek in die hoofhuis in.”

      “Maar … maar jy’t dan gister eers die plek gesien en nie daarvan gehou nie,” stamel René en merk dat die tennisbal op sy voorkop glad nie opsigtelik is nie.

      “So?”

      “Geen normale mens sien ’n huis die een dag en trek die volgende dag in nie.”

      “Normaal, sê jy?” spot hy en sy oë flikker ondeund.

      Sy stoot-stoot aan haar bril maar weier om weer uitgelok te word.

      “Ek het die plek reeds twee maande gelede op die agent se webwerf gesien. СКАЧАТЬ