Beminde vreemdeling. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ toe, Wiandri. As jy jou op Wernerspan begrawe, word jy ’n oujongnooi soos ek en juffrou Lerina.”

      “Maar … dis belaglik! Verwag tannie dat ek vir my ’n man moet vang om tant Lerina aan die lewe te hou?” vra Wiandri ongelowig.

      “Dit werk andersom,” praat Floors vlak agter Wiandri en laat haar snakkend na asem omswaai. Hy verduidelik plegtig: “Mans vang meisies, want hulle kan gewoonlik vinniger hardloop. Of is jy ’n goeie atleet, juffrou Wiandri?”

      Wiandri ignoreer hom, swaai terug na Grietjie en vaar driftig uit: “Sien tannie nou? Ons is nie eens meer privaat op ons eie grond nie, hierdie indringer bekruip ons. Steek hom in die pad, tannie. Hy kan sy stewels verkoop as hy nie kos het om te eet nie.”

      Grietjie klik haar tong spytig en kyk Floors moedeloos aan. “Ek is jammer, Floorsie, maar ek het jou gewaarsku toe ons twee saam-saam na haar foto’s gekyk het: Wiandri is ’n beeld van ’n meisie, maar koppig en trots. En ek en juffrou Lerina het haar seker ’n bietjie bederf, want sy is al wat ons het.”

      Wiandri pluk Grietjie onthuts aan die arm. “Moenie oor my praat asof ek nie hier is nie, tant Grietjie! Floors lyk nie soos ’n hulpbehoewende wesie nie – en nog minder soos ’n nutsman wat los werkies doen. Sy hande lyk …” Floors het die lang, slanke vingers van ’n pianis, dink sy, en verkyk haar aan sy hande, haar agterdog momenteel vergete.

      “Foei, ja, Floorsie se hande is die ene hegpleisters en blase, want voordat hy sy werk verloor het, het hy nie met hamers en beitels en allerlei gereedskap gewerk nie,” sê Grietjie simpatiek. “Jy sal nie verstaan nie, Wiandri, maar derduisende mense is werkloos met dié dat so baie maatskappye personeelinkorting moet doen.”

      “Waar het jy gewerk voordat jy tant Lerina se nutsman geword het, Floors?” vra Wiandri vyandig.

      “Jy stel nie rêrig belang nie, juffrou Wiandri. Jy is vies vir my omdat ek jou natgespat het en jy is jaloers omdat ek juffrou Lerina geselskap hou terwyl tant Grietjie in die kombuis besig is,” antwoord Floors, sy stemtoon verveeld.

      “Hou op om my juffrou Wiandri te noem, Floors! Ek is nie jou onderwyseres nie,” snou sy geïrriteerd.

      “Goed, Wiandri. Is ons nou vriende?” vra Floors onbesorg.

      “Beslis nie! Ek kan my vriende vertrou, maar ek vertrou jou nie. Jy pas net nie in die prentjie nie, Floors. As jy werkloos was, waarom het jy juis op ons klein dorpie kom werk soek? Hoe moeilik kan dit wees om werk as ’n kelner of ’n verkoopsman in ’n stad te kry? Ek is seker jy is intelligent genoeg om ’n beter werk te kry as jy ophou voorgee dat jy Floors, die dom nutsman, is!”

      “Wiandri!” kom dit betigtigend van Grietjie. “Nee a, kind, jy raak nou darem te persoonlik. Floorsie is ’n liewe, betroubare seun wat sy vingers sal deurwerk vir net ’n bord kos en die woonstel bo-op die ou perdestalle. Hy pla nie vir my en juffrou Lerina nie en dit help om te weet daar is snags ’n sterk jongman op ons werf, veral in geval van nood.”

      “Oom Ben-hulle woon nog al die jare in die tuinhuis, tant Grietjie. Ons het nie nog ’n man op Groeneweide nodig nie – veral nie ’n man wat my en tannie bekruip en ons privaat gesprek afluister nie,” antwoord Wiandri en kyk Floors agterdogtig aan. “Dis wat jy gedoen het, Floors. Hoekom? Geniet jy dit om die rol van ’n laakbare luistervink te speel?” vra sy, maar onder die klank van haar kwetsende woorde is sy bewus van jubelende sang in haar hart, van ’n lied wat sy nie verstaan nie.

      “Nee, ek het gemeen dit sal ongeskik wees om sommer so tussenin te praat. Ek het gesien jy het in die middel van die rylaan stilgehou, toe los ek tant Grietjie se karretjie daar by die ingang onder ’n boom. Ek dag toe ek sal jou pakkie vir jou bring.” Hy hou ’n ligblou inkopiesak na haar uit. “Hier, tant Wessie stuur dit en sê jy moet so gou as moontlik kom betaal, want kontantgeldjies is skaars. En jy moet ekstra betaal vir die plastieksak, want dis die wet.”

      Is die man breindood? wonder Wiandri onstuimig. Sy beledig hom, verdink hom van alles wat boos is, maar niks wat sy sê, ontlok ’n vonkie van protes in hom nie. Sy bronskleurige gelaat bly emosieloos soos dié van ’n standbeeld, sy oë soos donker, onleesbare marmer. Geen man het die reg om so onweerstaanbaar aantreklik te wees nie … Nee, nie onweerstaanbaar nie, sy eentonige stem sal enige meisie tot waansin dryf. Of is hy ’n intelligente en uitgeslape vertrouenswendelaar wat sy aantreklike uiterlike wil gebruik om tant Lerina se geld – selfs Huis Groeneweide – in die hande te kry?

      “Jy kan darem dankie sê, my poppie,” kom dit verwytend van Grietjie.

      “Los my, tannie,” sê Wiandri ongeduldig, lig haar ken en kyk Floors vyandig aan. “Jy kan jou goed inpak en trap, Floors, want ek verseker jou: My tant Lerina sal nie met ’n bogsnuiter soos jy trou nie!”

      “Maar, kind …” begin Grietjie en soek vergeefs na die regte woorde om haar verdwasing uit te spreek.

      Wiandri sien die klein vonkies lig in die duisternis van Floors se oë, sien dit groei tot ’n warm vonkeling van dansende lag wat sy mondhoeke in ’n glimlag lig. Sy staar asof betowerd in sy oë en ervaar ’n wonderlike, drywende sensasie, asof sy lig soos ’n veertjie deur ’n sagte briesie opgelig word en oor die boomtoppe wegdryf. Nee! Floors lag haar uit, skielik in beheer van die situasie – Floors is beslis nie ’n dommerige nutsman nie.

      “Mooi én slim,” spot hy. “Dis hoe ek van my meisies hou, Wiandri, want jy sal simpatie hê met my benarde situasie. Ek is dertig en werkloos, en my enigste bates is, soos my ma so graag gesê het, my bonkige spiere en my mooi gesiggie. ’n Vriend het my vertel van die ryk juffrou Lerina Rosseau en haar kasteel van ’n huis op die grens van Wernerspan. Hy het melding gemaak van jou, maar jy het die gesiggie, nie die geld nie. Ek wil geld en my eie huis hê, maar ek het nie omgegee om my huwelik met juffrou Lerina uit te stel totdat jy jou studie voltooi het nie. Gaan jy my nou soengroet, my aangetroude kleinniggie?”

      2

      Floors het gelyk gehad: Sy is mooi én slim, dink Wiandri met ’n innerlike glimlag. As sy toegelaat het dat Floors se glimlag haar met ’n ademlose euforie vervul het, het sy nou in trane van woede uitgebars. Maar sy het opsetlik eerder na tant Grietjie gekyk en die wisselende uitdrukkings van verbysterde ongeloof en verwarring op haar gesig waargeneem, daarom kon sy met oortuigende onverskilligheid na sy spottende bekentenis luister.

      “Ag, Floorsie, was dit nou nodig?” vra Grietjie omgekrap.

      Wiandri haak by Grietjie in en gee haar arm ’n drukkie. “Moenie jou kwel nie, tannie,” sê sy gerusstellend. “Floors glo ons woon in ’n kasteel, daarom speel hy die rol van ons hofnar. Gee hom vanmiddag ’n ekstra skeppie pampoen, want sy storie was nogal vermaaklik.”

      “Nogtans …” Grietjie kyk Floors bestraffend aan. “Juffrou Lerina is goed vir jou, Floors, en sy sal nie gelukkig wees oor stories dat jy ter wille van haar geld met haar wil trou nie. Sy is ’n oumens, jy behoort darem respek te hê vir haar jare.”

      Floors glimlag breër. “Dis juffrou Lerina wat voorgestel het dat ek die storie aan Wiandri vertel, tant Grietjie. Sy het gesê Wiandri is veels te intelligent om te glo julle het skielik ’n heeltydse nutsman nodig en dat my hande te sag is om Wiandri te oortuig dat ek ’n handearbeider is.” Sy uitdrukking word ernstig toe hy vervolg: “Dis waarom ek ’n rukkie lank na julle gesprek geluister het, tant Grietjie. Ek het gehoop tannie sal Wiandri … e … meer oor my vertel.”

      “O …” Grietjie lyk betrap, kyk na Wiandri en begin ongemaklik: “Floors is nie regtig Floors nie, liefie. Floors is eintlik …” СКАЧАТЬ