Haar naam was Marina Neser. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Maar dit was ’n blote ongeluk –” begin sy.

      Hy lê haar egter dadelik die swye op. “Dit kon verhoed gewees het as hy oplettender was. Hier in Portugal tree ’n mens nie so impulsief op nie, señorita. Ek vrees daar is geen verskoning vir my neef se gedrag nie. Hy sal inderdaad moet leer om meer verantwoordelikheid aan die dag te lê.” Hy swyg ’n oomblik en hervat dan sy betoog. “Sy onverwagte verskyning moes jou seker in ’n groot verleentheid gestel het?” Daar is ’n vraende uitdrukking in sy blik wat vlugtig oor haar gly.

      “Nee, hoegenaamd nie, señor marquês,” glimlag sy ingenome oor die feit dat haar volgende woorde hom terdeë in sy vername waardigheid gaan skok. Die man leef gans te hoog in die wolke. Dis hoog tyd dat iemand hom afbring aarde toe. “Inteendeel, ek was nogal aangenaam verras toe ek die aantreklike vreemdeling so skielik daar in my kamerdeur sien staan!”

      “Jy sê aangenaam verras as ’n vreemde man jou kamer betree, señorita!” uiter hy geskok en staar haar aan asof sy iets is wat die kat ingedra het.

      “Jy vergis jou, señor,” tik sy hom met ’n vroom gesiggie op die vingers. “Ricardo het nie my kamer binnegetree nie, net in die oop deur gestaan. En glo my, sy vreemde verskyning het die kroon gespan op al die vreemde dinge en indrukke wat my met my aankoms hier ingewag het.”

      “Dit was nogtans ’n onvergeeflike oortreding om ’n dame se kamerdeur oop te stoot sonder haar toestemming.” Hy werp haar ’n skerp blik toe. “Ek dit sal jou absoluut niks baat om vir hom in die bresse te tree nie. Hier doen ons dinge anders as in die land waar jy vandaan kom, señorita, en ek sal hoegenaamd nie sulke gedrag van die jong Ricardo duld nie.”

      ’n Lang ruk snel hulle in stilte voort, toe verneem hy meteens: “Jou aanstaande verloofde van wie jy ons vanmiddag vertel het – het jy hom baie lief?”

      Verbaas gaap sy die onverstoorbare aristokraat agter die stuur aan, en wonder heimlik oor hierdie onverwagse vraag van hom. Maar sy antwoord nietemin met haar ou selfversekerdheid.

      “Dis eintlik waarom ek hom nog nie die jawoord kon gee nie, señor, omdat ek nog nie heeltemal oortuig is daarvan of ek wel die regte liefde vir hom besit nie. Daar was ander voor hom vir wie ek dieselfde gevoel gekoester het.”

      “Hoeveel ander?” stel hy kortaf die vraag.

      “O, daar was Wynand, Ryk, Gustav en nou hy, Frikkie.”

      “Voorwaar baie mansvriende, en jy was maar pas eers een en twintig,” sê hy besadig met ’n uitdrukkinglose gelaat, maar om sy mond is daar ’n effens harde trek wat sy afkeuring duidelik beklemtoon. “Dis beslis nie betaamlik vir ’n meisie om soos ’n wispelturige vlinder van die een blom na die ander te vlieg nie. Ek kan werklik nie begryp hoe jou ouers sulke … e … wispelturigheid kan duld nie!”

      “My ouers besef dat ek nie sommer met die eerste man wat ek ontmoet, kan trou nie, señor,” troef sy hom met innerlike tevredenheid. “Ons glo dat ’n meisie ’n wye keuse moet hê en …”

      “En nou kom jy die lys in Lissabon aanvul vir die finale keuse?”

      “O nee, hoegenaamd nie!”

      “Jy sê dit baie vinnig, señorita. Dit wek byna die indruk dat die jong mans van Lissabon jou mishaag!”

      “Jy vertolk my woorde verkeerd, señor,” kap sy verleë terug. “Ek het dit nie so bedoel nie. Maar …”

      “Maar wat, señorita?” Die intonasie in sy stem wek die indruk dat die gesprek hom uiters verveel.

      “Wel … ek … ek glo nie ek sal graag met ’n man uit enige ander volk as my eie wil trou nie, señor. Dus loop die jong mans van Lissabon geen gevaar om dalk op my lys te beland nie – ek het nie ’n lewensmaat kom soek nie. In my eie land is genoeg jong mans om uit te kies.”

      Hierdie verklaring van haar het skynbaar ’n demper op die marquês se geselslus geplaas, want hy raak sonder rede stroef en geslote. Sonder ’n enkele verdere woord hou hy later voor die hotel stil.

      Marina besef dat dit van haar verwag word om te bly sit totdat die motordeur vir haar oopgemaak word. En toe Renaldo voor om die voertuig stap en die deur vir haar oopmaak, moet sy weer eens aan haarself erken dat hy uiters indrukwekkend en gevaarlik aantreklik is.

      Dit sal nogal nie moeilik wees om op die man verlief te raak nie – dis natuurlik te sê as ek nie dalk al klaar verlief is op hom nie! dink sy effens skuldig en blik hom tersluiks aan.

      ’n Vae glimlaggie huiwer om sy mond, en in sy skerp, donker oë is ’n peinsende, opsommende uitdrukking toe hulle voor haar kamerdeur tot siens sê.

      “Dit was vir my besonder aangenaam om met jou kennis te maak, señorita Marina,” sê hy. “Onthou net om nie weer op eie houtjie die stad te gaan verken nie. Volgende keer tref jy dit dalk nie weer so gelukkig soos vandag nie.” ’n Knik van sy kop, en die volgende oomblik is hy reeds op pad na die hysbak.

      Daardie aand aan tafel dwaal Marina se blik weer stelselmatig oor die besette tafeltjies op soek na Fanus, maar weer sonder sukses, en nou het sy tot die slotsom gekom dat hy ’n uithuisige kêrel is en glad nie die moeite werd is om te ken nie.

      Na die ete gaan sy dadelik na haar kamer toe om ’n lang brief aan haar ouers te skryf. In haar gedagtes sien sy al hoe heerlik hulle lag as hulle van haar ontmoeting met die marquês verneem.

      Frikkie sal natuurlik woedend wees en my van roekeloosheid en onverantwoordelikheid beskuldig, dink sy en byt diep peinsend op haar onderlip.

      Terwyl sy so aan haar aanstaande verloofde dink, wonder sy meteens of hulle regtig vir mekaar bedoel is en of ’n huwelik tussen hulle werklik geluk gaan bring. Hy is so pynlik nougeset en alles moet net altyd volgens plan verloop. Sy, daarenteen, het in ’n huis opgegroei saam met ouers wat ruim opvattings oor die lewe het en waar niks vooraf beplan word nie, afgesien van onthale en sosiale aangeleenthede.

      Sy huiwer soms as sy aan ’n huwelik met Frikkie Basson dink. Hulle het sulke uiteenlopende persoonlikhede. Hoe sal hulle ooit by mekaar kan aanpas? Sal haar liefde vir hom sterk genoeg wees om alles prys te gee vir sy eng lewenspatroon?

      Sy sug hardop en gaan voor die venster staan. Met ’n veraf blik en ’n onseker hart tuur sy oor die maanverligte golwe wat hulle dreunend teen die rotse te pletter loop. Is dit nie dalk ’n vooruitskouing van hoe haar huwelikslewe saam met Frikkie gaan wees nie?

      Maar dan skuif sy die gedagte van haar af. Die lewe is gans te kort om sulke somber gedagtes te vertroetel, besluit sy. En wat meer is, dis ook nie nou die tyd vir selfondersoek nie. Tyd genoeg daarvoor wanneer ek terug is in Johannesburg. Al wat nou werklik van belang is, is dat ek elke oomblik van hierdie duur vakansie moet geniet. Laat môre gerus vir homself sorg!

      Werktuiglik draai sy van die venster af weg en begin ’n opgewekte deuntjie neurie, en sonder enige verdere kwelgedagtes gaan kruip sy later in die bed.

      By Marina is dit al byna tweede natuur om soggens vroeg te ontwaak. Toe sy dus die volgende môre wakker skrik, merk sy dat die son nog nie eens op is nie. Maar hieraan steur sy haar min. As ’n mens wil gaan swem, let jy nie na die son op nie – altans nie in so ’n warm geweste soos Lissabon nie.

      Haastig vlieg sy uit die bed en verklee haar in ’n helder rooi baaipak en bypassende swempet. Sy trek ’n vrolike strandjassie aan, gryp haar handdoek en draf haastig СКАЧАТЬ