Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ om die inhoud van die nota aan hom te vertel nie. Moontlik verstaan hy glad nie waaroor dit alles gaan nie.

      “Is daar ’n antwoord, señorita?”

      Sy kyk vinnig op en frons dan liggies. “Ek weet nie . . . ek weet regtig nie wat om jou kaptein te laat weet nie.” Sy byt haar onderlip nadenkend vas.

      Sy dink aan daardie dag in die herberg toe sy by hom was, toe hy skaars kon praat en die koors hom half laat yl het. Sy onthou wat hy oor haat en wraak gesê het, dat daar ander emosies is wat dit kan vernietig. Sy onthou hoe sy vingers om haar hand gesluit het en hoe hy haar naam gefluister het.

      Sy sluit haar oë. “Sê vir hom . . . sê vir hom ek sal doen soos hy vra,” sê sy eindelik.

      Pablo se gesig verkreukel in ’n glimlag.

      “Hy sal bly wees, señorita. Is daar nog iets?”

      Sy kyk na hom, huiwer oor wat sy moet byvoeg. Dan skud sy haar kop vinnig.

      “Nee, dit sal al wees.”

      “Si, señorita.” Hy maak ’n onbeholpe buiging. “Dan gaan ek nou maar.” Hy draai haastig om en drafstap van haar af weg.

      “Pablo!” roep sy voordat hy buite hoorafstand is.

      Hy steek vas en kyk terug. “Señorita?”

      “Sê vir hom . . . dat ek dankbaar is dat hy leef. Hy sal verstaan.”

      Die Spanjaard grinnik. “Si, señorita!” Dan draai hy om en verdwyn tussen die wilde struike waar die veld ’n vlak klofie maak.

      Angélique bly nog lank na die donker bome staar, verbeel haar dat sy die ou man se vordering kan volg met haar oë, maar niks roer nie. Eindelik draai sy om en met die verkreukelde briefie styf in haar hand, loop sy terug na die herehuis.

      Die volgende oggend kom ’n boodskapper van die Kasteel op Le Ruisseau aan. Madame Colbert en mademoiselle de Busset word uitgenooi na ’n formele dinee op Saterdagaand om sewe-uur.

      Die madame se ingenomenheid ken geen perke nie. Sy draai om Angélique en probeer vir die soveelste keer uitvind waaroor die meisie met die kommandeur gesels het. Angélique swyg egter.

      “Jy is ’n mooi een!” roep die ou dame later uit. “Wat voer jy in die mou? Eers ’n besoek van Sy Eksellensie en dan ’n uitnodiging so uit die bloute! Daar skuil iets agter, sê ek jou! Ek weet nie wat agter die hele ding is nie, maar alles is nie pluis nie. Ons het nog nooit só ’n uitnodiging ontvang nie! Danse, ja! Maar ’n formele dinee?” Sy beskou die meisie agterdogtig. “Ek wou wát wou gee om te weet wat jy en Sy Eksellensie gepraat het. Dit moes voorwaar die moeite werd gewees het.”

      Angélique maak ’n moedelose gebaar. “Maar, madame, die uitnodiging is vir my net so ’n verrassing. Ek het nie die vaagste benul wat die kommandeur in die mou voer nie en ek wil ook nie weet nie. Ek trou oor minder as twee weke, volgende Vrydag om presies te wees, en ek het nie tyd om ander se motiewe vir hulle optredes te ontleed nie.”

      Madame snork verontwaardig. “Dis tyd dat jy wakker skrik, Angélique. Ek sê jou, ek vertrou nie die vrede nie. Hier is iets aan die gang en ek sal nie rus voordat ek presies weet wat dit is nie.”

      “Asseblief, madame, ék weet daar niks van af nie.”

      “Daarvan is ek nie so seker nie. Eers al hierdie geheimsinnigheid en nou word ons skielik persoonlike gaste van die kommandeur. Daar is ’n slang in die gras.”

      “Nou kom ons bly dan liewer by die huis.”

      Die madame staar geskok na die meisie. “So nooit as te nimmer nie! Gaan sal ons gaan, al kos dit wát! Ek wil weet watse slang ons in die gras het.”

      Angélique bly moedeloos stil. As madame Colbert eers haar besluit geneem het, sal niemand haar daarvan laat afsien nie. Sy kry dit dalk nog in haar kop om die kommandeur trompop te gaan vra waaroor dit alles gaan.

      “As ek net meer samewerking van jou af gekry het, sou dit gans beter gewees het, maar jy is so koppig soos ’n muil!” kla die ou dame voort toe die meisie niks sê nie. “Watse bekommernisse het jy my nie al gegee nie! Jy wil nie met die markies trou nie, jy raak verlief op ’n Spanjaard, jy skinder met die kommandeur . . .”

      “Ek het nie geskinder nie, madame,” val Angélique haar in die rede.

      “Nou wat hét julle dan gepraat? Oor koeitjies en kalfies?”

      Die meisie sug vermoeid. “Daar is niks om oor te vertel nie, madame. Ek is moeg. Sal u my asseblief verskoon?”

      “Jy kry ook elke keer as ek met jou praat rooimiere. Vir wat wil jy nie daar op die stoel sit en die hele ou storie vir my vertel nie?”

      “Ek sal die kommandeur vra om u te vertel wat hý weet. Dit behoort veel interessanter te wees, madame.”

      “Ag, loop rus dan tog. As jy met hierdie soort bog kom, word ek sommer vies!”

      Angélique is bly om die gedurige ondervraery vry te spring. Sy weet as sy in daardie vertrek bly, sal sy geen rus vir haar siel hê nie. Sedert Van der Stel se besoek is dit vir haar net te veel. Madame Colbert laat haar nooit met rus nie, wil gedurig by haar probeer uitvis wat aan die gang is en kan nie verstaan dat sy net so in die duister is nie.

      Gedurende ’n kort besoek Saterdagoggend aan die Marais’s, vertel Angélique vir Adéle van die kommandeur se uitnodiging. Dis egter duidelik dat Adéle iets anders op die hart het, iets wat sy brand om aan Angélique te sê, en toe hulle alleen in haar boudoir is, kry sy uiteindelik die geleentheid.

      “Ek het vandag gehoor dat don Eduardo dood is,” sê sy op ’n fluistertoon.

      Angélique probeer haar bes om geskok te lyk en wonder of Adéle sal agterkom dat sy dit nie is nie.

      “Waar het jy dit gehoor?”

      “My pa het my kom sê.” Sy kyk vol simpatie na haar vriendin. “Alles was verniet, Angélique. Gaan jy nou nog met die markies trou?”

      Die ander meisie haal haar skouers op. “Daar bly nie vir my enige keuse oor nie. As ek nie met hom trou nie, wel, ek is nie juis lus om my lewe in eensaamheid te slyt nie, weet jy?”

      Adéle glimlag suur. “Jy verbeel jou dit. Daardie heldedaad van jou het die tonge sommer goed losgeskud. Selfs my verloofde, die comte De Chardin, is beïndruk. Hy meen dis die regte soort vrou vir enige man . . . iemand wat haar lewe sal waag om hom te red.” Sy beskou Angélique nuuskierig. “Hoekom het jy dit gedoen, h’m?”

      Angélique lag selfbewus. “ ’n Mens doen soms maar dinge wat later na waansin lyk.”

      “Lyk dit dan vir jou so?”

      Die ander meisie se oë vertroebel. “Dit het nie gehelp nie, het dit?”

      “Nee, dit het nie.”

      Teen die middag trek die lug toe en toe Angélique en madame Colbert teen halfses in die koets klim, is dit reeds donker buite. Die winterwind waai geniepsig en laat die fluweelgordyne voor die koetsvensters wild wapper.

      Angélique trek haar СКАЧАТЬ