Louisa du Toit Omnibus 6. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vriendinne wat jou omring het met hulle swak versorgde hare en hulle koekerige klere.”

      “Jy maak twee foute. Jy is nie dom nie. Net onintellektueel, en voorkoms en kleredrag het níks daarmee te doen nie. Verder, ek het jou nie soseer uitgekies nie. Jy het jou flikkers vir my gegooi toe ek reeds ’n jaar alleen was. Jy het jou as ’n vars bries voorgedoen.”

      “En jy was te ‘ordentlik’ om te gryp wat ek jou aanbied. Nee, dit moes mos ’n trouery wees. ’n Stukkie papier wat elke drang moet edel maak. As jy my dan net om een rede getrou het, moet jy tevrede wees met die asse na die vlam.”

      “Die vlam het nie uitgebrand nie. Die feit dat ons nog rusie kan maak, en ongelukkig voel daarna, gee vir my nog baie hoop vir ons huwelik, Barbara.” Met dankbaarheid vind hy dat die redelikheid terugkeer. Hy pleit feitlik om begrip . . . dat hulle gedagtes tog mag saamwoon soos hulle liggame. “As ons ’n bietjie meer in mekaar probeer belang stel. As jy kans sou sien dat my kind hierheen kom. Jy sal vir hom lief raak. Ek vra nie wonderwerke nie, net ’n klein bietjie geluk.”

      “Nou het jý weer twee foute gemaak, Louis. Eerstens, ek voel nie ongelukkig na ’n rusie met jou nie. Dit verskaf my helse genot. Ek wens ek kon jou bloed op die vloer sien, dit sou vir my meer beteken as ’n paar keer saam met jou in die bed. En wat het ek aan ’n ander vrou se kind? As ek self nie een wil hê nie? Goed, ek is gewillig dat hy van nou af kom kuier. Dit sal al die tonge lekker aan die gang sit wat nie eers geweet het jy het ’n bloedjie iewers nie. Maar jý versorg hom dan, verstaan. Hy’s nou al ’n bietjie groter, ek het alle hoop dat hy nie meer op my mat sal dinges nie.”

      Hy het ’n idee dat sy eerder die viesliker woord wou gebruik, hy het dit reeds in haar keel sien vorm. Louis Paulter voel ’n blindheid voor sy oë kom. Hy weet dat as hy nou skietgee, hy haar ’n stamp sal gee. Eintlik is hy kwaad genoeg om haar te verwurg.

      “Ek wens jy kan jou eie gesig nou sien. Dis verwronge van woede. Toe, slaan my, jy wil mos lankal,” tart sy hom.

      Maar net so gou vergaan die intense wrewel. Hy voel flou en bewerig. “Ek is nie ’n vroueslaner nie,” verklaar hy kort. Hy het ’n afsku van geweld, en hy het ’n vaste reël om nie aan ’n kind te raak as hy kwaad is nie, ook nie uit toegeneentheid nie. Dieselfde geld sy personeel.

      “Hoe jammer. Hulle sê dis so lekker om op te maak na jou man jou geslaan het.”

      “Hou op, Barbara, moenie my selfbeheersing oorskat nie.”

      “Ek wonder net wie van die beheerraad dit vanaand sal glo dat dieselfde man wat so verstandig in hulle midde is, soveel woede op sy gesig kan hê.”

      “Dalk moet ek jou aan hulle toevertrou. Dan sal hulle saamstem jy moet van voor af opgevoed word.”

      Hy voel moeg en verneder tot in sy siel. Nie oor wat hy gedoen het nie, maar oor wat hy sou kon doen. Dit was hittete, of hy het haar ten minste gestamp dat sy steier. Wat ’n beskaming vir die mens, dat sy lagie ordentlikheid so dun is. Vir enige mens, maar veral vir hom wat leiding, koers moet gee. Hy kan hierdie dubbele lewe nie veel langer volhou nie. Soggens sedeprekies in die saal, dieselfde aand sondigheid en haat tussen die mure van sy blyplek.

      En die wete dat sy kind soos ’n weggooiding by familie moet grootword omdat Barbara nie vir hom kans sien nie. Sy het gelieg. Sy het hom voor die troue beloof dat sy glo daar “sal nie haakplek wees nie”. Agterna moes hy besef, met pyn en skok, wat sy werklik bedoel het: sy glo nie daar sal haakplek wees as Jacobie maar by sy oom en tante aanbly nie . . . hy’t immers aan hulle gewoond geraak solank sy pa met die studiereis oorsee was.

      Hy moes vinnig kies tussen sy kind en sy nuwe huwelik. Hy het besluit dat hy haar mettertyd sal oorhaal, dat hy haar nie onnodig sal verwyt nie, haar langs die weg van liefde sal oorreed. Sy sal Jacobie leer liefkry in die tye wat hy kom kuier.

      Skaap. O, skaap wat hy was.

      Hy trek die woonsteldeur agter hom toe, sag en tog hard, soos die toemaak van ’n doodkisdeksel. Wat haar betref, is dit in orde. Sy sal nog ’n ruk in woede sied, dan ’n skuimbad gaan neem, haar naels poleer en die res van die aand voor die televisie verwyl. Sy maak nie na buite amok nie. Om die waarheid te sê, sy pla niemand nie. Nie uit bedagsaamheid teenoor haar man nie, maar bloot omdat sy nie genoeg vir die samelewing omgee om enigsins betrokke te wees nie.

      Dis ek wat moet gaan voorgee, dink Louis terwyl hy met trae voete na die skoolkantoor beweeg. Vader, ek het vergeet van iets soos vars lug en sterre, besef hy met ’n soort skok toe hy buite kom. Daar is ’n geur op die lug, die geur van skeppingsgenade wat nog nie uitgewis is ondanks al die verharding en ongenade tussen mense nie. Al die besoedeling van die natuur en gees.

      Nie langer so aangaan nie, pols dit dof in sy onderbewussyn terwyl hy saaklik en bekwaam met skoolsake besig is. Hy is so geskool in pligsbesef dat die welsyn van hierdie opvoedingsinrigting feitlik instink geword het. Maar nie veel langer nie, dink hy. Nog een jaar volhou, dan bedank as daar geen wending in sy huwelik kom nie.

      Daar is nie ’n ander weg nie. Selfs al breek hy sy trougelofte en skei van Barbara, is sy loopbaan in elk geval geknou en sy legger gebrandmerk. Dit kan nie so aangaan nie. Die gedagtes, malend soos vlermuise in ’n benouende grot, grens aan desperaatheid. Dit sal móét beter gaan tussen hom en Barbara, of heeltemal slegter. Net liefde kan staties bly, nie haat nie. Liefde is soos ’n ster wat in sy eie gloed bly, haat soos ’n vuur wat steeds nuwe brandhout soek om te verteer.

      Toe Louis terugkom in die koshuis, is dit laat en stil. Die bedenkinge wat enkele ure verminder het terwyl sy aandag elders toegespits was, keer in vlae terug. Ek moet daardie woonstel binnestap in die volle wete dat ek my hand teen my vrou wou lig, dink Louis Paulter, die hoof van JC Vos. En in die volle wete dat sy my kind versmaai en uit haar (én my) lewe sluit.

      Dis egter nie teen Barbara dat hy hom allereers vasloop nie. Dis die nuwe onderwyseres wat, geklee in ’n lang kamerjas, uit die badkamer kom. Dis asof sy terugdeins toe sy hom gewaar. Sy het hom sekerlik nie juis nou hier verwag nie. Hy beplan om hoflik verby te stap maar, omdat dit vir albei ’n ongemaklike situasie is, besluit sy skynbaar om verskoning te vra vir haar teenwoordigheid.

      “Ek hoop nie ek pla nie.” Dis geykte woorde, maar hy kry die indruk dat sy dit bedoel.

      “Glad nie. Ek kom nou eers tuis. Ek het mos gesê jy moet . . . “

      “Ek was wel by die ander badkamers, maar ek is jammer, ek is nie vol fiemies nie, maar iemand daar gebruik ’n seep of velmiddel met ’n aardige reuk.”

      “Dalk karbolseep,” lag hy kort. “Dis ’n ou klagte; die laaste twee juffrouens het al daaroor gekla, dus moet die aandadige al amper in matriek wees. Hou net moed.”

      Sy staan steeds ’n bietjie verleë, sodat hy besef: my lag was nie een van pret nie. In sy eie ore weerklink dit ’n bietjie ru. Of rou. ’n Kreet om verligting.

      “Nag, meneer.”

      “Nag, juffrou Schoon. As jy goeie gebruik van die badkamer gemaak het, is jy op hierdie oomblik jou naam waardig.”

      “Ek sal maar altyd grappies oor my naam moet hoor, totdat ek dit verander,” reageer sy lankmoedig.

      Hiermee, terwyl sy wegstap, het sy seker gemaak dat ek van haar verlowing onthou, dink Louis. Sy wil my seker kondisioneer sodat ek, ingeval sy dalk skielik bedank, haar ’n mooi kombuisbak namens die skool sal gee, in plaas van haar te verwyt.

      Hy ondervind die drang om te kyk of sy die badkamer wel sindelik nagelaat СКАЧАТЬ