Ena Murray Omnibus 30. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het in haar bed gelê en bid. Asseblief, Here! Asseblief! Help my! Wat moet ek doen? Wat moet ek dóén!

      En vandag sit sy blindweg voor haar uit en staar. Dis eers toe tant Hessie haar hand vasgryp dat sy van haar teenwoordigheid bewus word. Toe sy opkyk in die verrimpelde ou gesig, besef sy met ’n skok dat daar êrens groot fout is.

      In hierdie dae beoefen Christian Basson onwetend die terapie waarna Marie Buys gryp wanneer probleme haar vasdruk. Hy is besig. Hy hou homself so besig dat sy verstand saans sing wanneer hy bed toe gaan en sy liggaam pyn van moegheid. En die snaar binnekant span al stywer.

      “Geluk, ou maat. Dit was uitstekend. Die gehoor het behoorlik aan jou lippe gehang. Niemand het eens gewaag of blykbaar daaraan gedink om selfs net ’n tussenwerpsel te maak nie. Jou kop is deur.”

      Hy hou voor sy vriend se huis stil. As ’n mens maar alles kon reg praat.

      “Kom ’n oomblik binne vir ’n drankie. Jy verdien dit.”

      “Nee, dankie.”

      “Dan ’n koffie en likeurtjie. Dis nog nie só laat nie.”

      “Nee, dankie, Ken. Ek is hondmoeg.”

      “Ja, dit kan ek sien.” Kenneth Frazer druk die motordeur oop, kyk sy vriend ondersoekend aan in die flou lig van die dakliggie. “Jou probleem toe opgelos?”

      Hy skud sy kop ontkennend. “Nee.”

      Toe hy wegry, besef hy dat ’n mens nie vir ewig wegkruipertjie kan speel nie. Dis wat hy die laaste tyd gedoen het. Wegkruipertjie gespeel deur homself so te dryf dat hy saans hondmoeg is. Deur sy aandag aan alles onder die son te gee behalwe aan dié ding wat elke uur op die voorgrond van sy gedagtes is, dié saak wat onmiddellik aandag vereis. Deur weg te kruip, sal hy nie sy probleem oplos of laat verdwyn nie. Inteendeel. Namate die dae verbygaan, groei dit aan, word dit groter, word dit meer onoorkomelik.

      Môre … net môre sal hy ’n besluit móét neem. Môre …

      Maar môre het ’n manier om sy eie gang te gaan, ongeag die rooster wat jy klaar daarvoor opgestel het.

      Die oproep kom net voordat hy kantoor toe wil vertrek. Toe hy die telefoon ná ’n ruk neersit, bly hy roerloos sit ten spyte van die horlosie wat aan die muur oorkant hom die sekondes onverbiddelik aftik. Christian Basson ervaar op hierdie oomblik dieselfde gevoel wat Marie Buys enkele weke gelede ervaar het, daardie dag toe haar dogter haar vertel het dat sy swanger is. Dis ’n gevoel van onwerklikheid wat jou vasgryp. Want dit kan tog nie wees nie. Sy het verkeerd gehoor. Hy het verkeerd gehoor. Nickey is nog maar net agtien … en sy verwag? Terence is nog maar net agtien … en hy word vermis?

      Kan nie wees nie … Onwerklik. Onmoontlik.

      Toe die telefoon ’n ruk later skril langs hom skel, gaan daar ’n merkbare skok deur hom. Hy is te bang om dit op te tel.

      “Christian? Ek het kantoor toe gebel en jou sekretaresse sê toe jy is nie vandag op kantoor nie. Is daar fout?”

      “Nee … Ja. Ek … nie met my nie …”

      “Nie met jou nie? Maar jy klink nie reg nie. Luister, ek is binne tien minute by jou.”

      Toe Kenneth binnestap, kan hy nie meer sy kommer verberg nie. “Luister, my vriend, uit nou daarmee. Jy kan nie só aangaan nie. Jy is aan die een kant besig om soos ’n besetene te werk, en aan die ander kant is jy mal van kommer. As jou vriend eis ek nou om te weet wat gaande is.”

      “Terence word vermis.”

      Kenneth staar hom aan, sluk eers. “Hel, ek is jammer om dit te hoor, Christian. Van wanneer af?”

      “Hulle het my vanoggend gebel.”

      Kenneth kyk op sy hande af. Dié nuus het Christian eers vanoggend bereik. Dan is dit nie dit wat hom die laaste tyd so rondgejaag het nie. Maar hy laat dit daar. Die man se enigste kind word vermis. Hy het self ’n knaap wat oor twee jaar grens toe sal moet gaan.

      “Christian, as daar enigiets is wat ons kan doen, waarmee ons kan help …”

      Christian sug. “Daar is niks. Ken, niks wat ek of jy kan doen nie. Ons kan net wag … vir verdere nuus.”

      “Ja. Ja, natuurlik. Ou Chris-man, ai, dis jammer. Laat my dadelik weet as jy weer iets gehoor het, maak nie saak watter tyd van die dag of nag dit is nie.”

      “Natuurlik, ja. Ek verwag nie te gou weer nuus nie. Maar ek sal bel.”

      “Het jy Annemarie al laat weet?”

      “Nee. Om die waarheid te sê, ek het nog nie daaraan gedink nie.”

      “Ek sal. Ek sal sommer by hulle huis aanry. Tot siens dan.”

      Toe sy sekretaresse ’n rukkie later verskyn, kyk hy suf op. Sy stap vinnig nader, lê haar hand op sy skouer.

      “O, Christian, ek was so jammer om van jou slegte tyding te verneem. Kenneth het kantoor toe gebel. Is daar iets wat ek vir jou kan doen?”

      Hy sit terug en sluit sy branderige oë vir ’n oomblik. Doen … Hoekom is die mens so dat wanneer hy goed weet daar niks te doen is nie, hy so graag iets wil doen, en wanneer hy weet hy móét iets doen, doen hy dit nie?

      “Dankie, Lario … Maar nee, daar is niks.”

      “Jy het seker nog niks geëet nie. Ek sal gou …”

      “Nee, dankie, ek wil nie eet nie. Jy moet liewer teruggaan kantoor toe. Ek het jou dáár nodig, nie hier nie.”

      Sy knik, kyk vinnig weg. Op pad terug kantoor toe is haar gedagtes amper leedvermakerig teenoor haarself. Daar was al geleenthede dat sy begin glo het sy is besig om veld te wen by Christian Basson. En dan kom daar weer tye, sê hy weer dinge, soos vandag, wat haar laat besef dat sy nie juis veel gevorder het in die rigting om die tweede mevrou Basson te word nie. Maar gelukkig is daar ook niemand anders nie. Haar grootste opponent is Christian se werk en sy ambisie om die politieke terrein te betree. By sy kantoor, weet sy, is sy al byna onmisbaar vir hom. Wanneer hy in die parlement sit, sal hy miskien tyd genoeg hê om te besef dat hy ’n vrou aan sy sy nodig het en dan sal sy daar wees. Net geduldig bly.

      Die Bassons se huis word vandag baie besoek. Nog ’n motor hou ’n rukkie later stil. Christian Basson kyk moeg op na die vrou wat voor sy lessenaar verskyn. Annemarie. Terence se moeder.

      “Het jy nog niks weer gehoor nie?”

      Hy sien die bewing van die mond. Sy het nog nie gehuil nie. Die nuus is nog te vars, die skok nog te groot. Maar die besef sal kom, en dan sal sy huil. Bevoorregte vroumense wat hulself die luukse van trane kan gun.

      “Nee.” Sal hy haar vertel? Nee. Miskien eers wag dat die ergste skok verby is.

      “Jy moet my dadelik …”

      “Natuurlik.”

      “Wel … ek gaan dan maar eers weer … Ek moet André op die lughawe kry.”

      Die argitek met wie sy eerste vrou nou getroud is, gelukkig getroud СКАЧАТЬ