Ena Murray Omnibus 30. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die trane haar.

      Hy tel die telefoon op. “Ja?”

      “Christian, waar bly jy? Jy gaan laat wees vir die vergadering.”

      “Ek is nou daar.”

      Hy gooi die telefoon neer, hardloop na buite, maar die tuin en die straat is verlate …

      Dis laat in die aand toe Kenneth Frazer vir sy vriend by sy motor tot siens sê. Hy aarsel eers, vra dan tog: “Is iets verkeerd, Christian?”

      “Nee.” Hy skuif agter die wiel in. “Nee, alles is reg.”

      Die ander man buk, kyk by die venster in. “Jy wil nie eers inkom en met my daaroor praat nie?”

      “Waaroor?”

      “Oor wat jou hinder.”

      “Niks hinder my nie. Jy verbeel …”

      “Maar jou swak toespraak vanaand was nie my verbeelding nie.”

      Hy druk met een elmboog op die stuurwiel, vee met sy hand oor sy gesig, sug. “Ja. Ek weet. Ek is jammer.” Hy sug weer, draai dan sy kop in sy vriend se rigting. “Ek het ’n gemors daarvan gemaak, ek weet. Ek kan my net sowel onttrek.”

      “Moenie verspot wees nie! Ons het nie ’n ander man nie. Tewens, jy is die regte man, en jy weet dit. Jy moet jou net regruk, daardie probleem wat jy het, oplos vóór die volgende vergadering. Dis oor ’n week.”

      Sy mond trek wrang. “Party probleme is nie so maklik oplosbaar nie, my vriend. Vir party is daar soms meer as ’n week nodig voor jy die lig sien.”

      “Dan is dit ernstig? Mag ek vra … is dit iets persoonliks?”

      “Ja. Ja, dis ernstig en dis iets persoonliks.”

      Kenneth frons. “Ek kan nie dink dat jy persoonlike probleme kan hê nie. Kleintjies – ja, wel, miskien, maar nie grotes wat jou só oorstuur kan maak nie. Jou lewe is so gelykmatig, georden.”

      Christian gee weer die harde, bitter laggie wat hy vroeër die dag laat hoor het. “Ander se boeke is duister om te lees, my vriend. Sien jou môre.”

      “Tot siens, Christian. Lekker slaap.”

      Maar vir minstens vier mense is daar geen geruste nag nie.

      Marie Buys het eers sterk skemer tuis gekom. Sy het Nickey nie vertel dat sy eers by tant Hessie was nie, dat sy dáár aan al haar opgekropte hartseer vrye teuels gegee het nie.

      Vir die eerste keer in haar lewe vertel sy haar dogter ’n leuen. “Daar was niemand tuis nie. Ek het gewag, maar hulle is blykbaar vir ’n tyd weg.”

      “O.” Nickey sien die merke van die trane wat in tant Hessie se kombuisie gestort is. “Ma’t gehuil.”

      “Ja. Ek was vir ’n oomblik by tant Hessie,” moet sy dan erken.

      “Het Ma haar … vertel?”

      “Ja. Ek moes iemand vertel. Maar jy hoef nie bang te wees nie. Jy weet tant Hessie sal nie praat nie.”

      “Ja, ek weet.”

      “Ek het gedink, Nickey … Jy was reg. Dis nie nodig dat Terence se ouers hiervan moet weet nie. Dis nie nodig dat Terence self hiervan moet weet nie. Niemand hoef te weet nie.”

      Sy kyk haar ma fronsend aan. “Hoe nou? Maar hoe gaan ons dit … wegsteek? Sy ouers sal móét weet. Ma was reg. En natuurlik Terence ook. Ons sal seker … moet trou?” Sy praat kalm, asof sy van iemand anders praat. Sy is haar ma se kind. Geleer om wat binne is, binne te hou.

      Marie weifel ’n oomblik, kyk dan moedig op. “In jou hart der harte, Nickey – glo jy dis die oplossing vir jou probleem?”

      Sy kyk haar ma verslae aan. “Maar … wat dan? Wat anders kan ons doen?”

      “Daar is ’n alternatief. Jy kan die baba laat aanneem.”

      “My baba … weggee?” Haar baba het reeds werklikheid vir haar geword. Ses weke lank loop sy al dag en nag met hierdie wete in haar: sy gaan ’n baba hê. Ses weke gelede het die wete gekom: daar is ’n lewe in haar wat aan die groei is. En met elke traan van skaamte en jammerte het sy meer gebonde daaraan gevoel. Want háár skaamte en skande was ook haar kind s’n. Hy het geen skuld daaraan nie, maar hy sou dit saam met sy moeder moes dra: die stigma wat selfs vandag nog aan so ’n kind kleef.

      Marie voel haar hart krimp. Maar sy veg moedig teen die smart wat haar wil oorweldig. “Jy moet nou baie nugter dink, Nickey. En jou eerste prioriteit moet jou kind wees.”

      “Ek weet, Ma. Maar is dit dan nie juis daarom dat ’n huwelik die enigste uitweg is nie – die beste vir die kind?”

      “Nie altyd nie, my kind. Jy en Terence is albei agtien. Julle is nog kinders, al wil julle dit nie weet nie. Julle jongmensdae lê nog voor. Ook die jare waarin julle jul moet voorberei vir ’n beroep, om iets in die lewe te bereik. Terence het gesê dat hy oor twee jaar, sodra hy met sy diensplig klaar is, universiteit toe wil gaan om vir siviele ingenieur te studeer. Dis ’n minimum van vier jaar nog by die twee jaar wat hy diensplig doen. Dis ses jaar, Nickey. Hy gaan ’n student wees met ’n vrou en ’n vyf jaar oue kind. Hy sal sien hoe sy maats hulle jong lewe geniet, en hy moet huis toe na ’n vrou en ’n kind. Dink jy dit kan op die lang duur uitwerk?”

      “As ons lief is vir mekaar …” Maar is hulle? wonder Nickey, opeens. Is hulle lief genoeg vir mekaar dat hulle die verantwoordelikhede van ’n huwelik en ’n gesin sal kan dra, die opofferings wat dit verg, sal kan maak? Sy weet nie meer nie. Die laaste paar weke is dit nie verlange wat sy ervaar wanner sy Terence se beeld voor haar oproep nie. Dis ’n gevoel van woede, van verontregting, van beskuldiging. Hierdie ding sou nie gebeur het as hy nie so aangehou het nie. Dit sou nie gebeur het as hy nie so oorredend was nie. As hy net nee vir ’n antwoord wou vat …

      Die moeder sien dat haar dogter dink, en sy swyg oor die ander redes wat sy nog kan byvoeg: Jy kan nie met ’n seun gaan trou wie se pa so ’n lae dunk van jou het nie. Watter hoop op huweliksgeluk het jy as jy in ’n huis moet instap waar soveel lelike agterdog teen jou is? En hoe weet jy hoe Terence gaan optree wanneer hy van die baba hoor? Sal hy nie miskien sy pa se opinie toegedaan wees nie?

      Jy sal nog ’n man leer ken, my arme kind. Hulle is so verskriklik verlief, belowe jou die maan en die son en die sterre. Maar wanneer sulke dinge gebeur soos hierdie, verdwyn daardie vreeslike liefde soms soos mis voor die son, gryp hulle na enigiets, selfs teen hul eie beterwete, om vry te kom, om die skuld op jou en ander te pak – soos Terence se pa gedoen het. Hy het na ’n koerantberig gegryp.

      Die feit dat Terence jou weggesteek het vir sy pa, laat my dink, my arme kind, dat hy dieselfde gaan doen as hy tot verantwoording geroep word. Om agtien en verlief te wees is wonderlik. Om agtien te wees en skielik met ’n vrou en baba opgesaal te sit, is ’n perd van ’n ander kleur. Ek sou nie, as ek jy is, te veel peil trek op die agtienjarige Terence se liefde nie.

      Nickey kyk pleitend op en Marie Buys sê met deernis: “Jy en jou kind sal ’n las vir hom wees, Nickey. Julle sal in sy pad wees, in die pad van sy ideale en die ideale wat sy ouers vir hom het.” Want Christian Basson het beslis ’n ander soort vrou vir sy seun in gedagte СКАЧАТЬ