Die boek van Ester. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ skud haar kop. “Iemand het nou net laat weet daar het ’n olifant êrens deurgebreek en van die plaaslike inwoners se landerye geplunder. Hy is saam met Patrick en ’n paar van die spoorsnyers weg om te kyk of hulle hom kan gewaar en om die draad voorlopig toe te maak sodat ander hom nie volg nie.”

      Samuel tel die radio se mondstuk van die mikkie af op en nadat hy ’n paar keer geroep het, antwoord ’n stem.

      “Dit moet een van die jong bulle wees. Hy het net onder die spitskop deurgegaan, maar ek vermoed hy’s terug, want ons gewaar hom nêrens nie.”

      “Maak seker dat julle die draad dig toemaak.”

      Hy kyk na Kiki. “Het jy enige dringende boodskappe?”

      “Patrick vra dat jy ’n draai moet kom maak wanneer jy tyd het. Hulle het ’n olifantbul gewaar wat op een of ander manier in ’n stuk draad verstrengel geraak het en blykbaar is dit besig om sy been af te sny. Hy kan nie meer behoorlik op die been trap nie en bly gevolglik redelik op dieselfde plek.”

      “Enigiets anders?”

      “Daar het baie e-posse gekom oor die vergadering volgende maand in Johannesburg. Wil jy dit saamneem huis toe om te gaan lees?”

      Hy knik en sy draai om en stap na die groot grasdakgebou.

      “Kom ons stap saam, dan kry ek vir jou iets om te drink. Is jy al honger?” praat hy met Ester.

      “Nee, net dors.”

      Dis koel onder die rietdak en Ester ruik die effens soeterige geur van die riete. ’n Ander vrou kom van êrens met ’n skinkbord waarop twee glase en ’n verskeidenheid koeldranke en vrugtesappe is en sit dit op die groot koffietafel neer. In die ruim vertrek staan ’n paar leerrusbanke, koffietafels en ’n tafel van spoorwegdwarslêers. Op die blink sementvloer lê ’n paar sebravelle en die lampskerms teen die mure is volstruiseierdoppe. Dis ’n gesellige ontvangslokaal.

      “Verskoon my asseblief ’n oomblik. Die badkamers is deur daardie opening.” Samuel verdwyn agter die ontvangstoonbank in en Ester stap eers badkamer toe voordat sy vir haar ’n koeldrank kom inskink en op die breë stoep uitstap en ’n sigaret aansteek. Die gebou is op die walle van ’n rivier gebou. Dit was blykbaar tot dusver ’n goeie reënseisoen en daar is ’n lopende stroom in die groot rivier. ’n Vreemde stilte hang oor die plek, behalwe stemme wat van êrens af aangesweef kom. Vreemde tongvalle waarvan sy hier en daar ’n woord verstaan.

      Sy skrik toe sy iets bo haar kop gewaar en ’n blouapie vanuit die boom tot op die stoeptafel spring. Sy kyk ’n oomblik na die swart gesiggie tussen die gryswit stekelrige hare. Die ronde ogies bekyk haar asof hy vir haar wag om iets te sê. Hy kyk na die sigaret in haar hand en sy skud haar kop: “Rook is sleg vir jou.”

      Die swart gesiggie kantel toe sy praat, asof hy luister. “Never preach what you do not practise. Selfs nie eens vir ’n aap nie,” praat Samuel agter haar.

      Sy trap die sigaret op die sementvloer dood en gooi die stompie tussen die plante langs die stoep in.

      Samuel stap teen die trappies af en buk langs die struik. Toe hy opstaan, hou hy die stompie vas. “Verkieslik nie tussen die plante nie.”

      “Hier is nie ’n asbak nie.”

      “Ek wonder waarom nie.”

      Ester voel ’n krieweling in haar nek.

      “Ek is seker een sigaretstompie gaan nie die ekologie versteur nie.”

      “Gaan jy nie weer rook terwyl jy hier is nie?”

      “Wat bedoel jy?”

      “As hierdie jou laaste sigaret was, kan jy maar die stompie gooi net waar jy wil, maar as jy die hele tyd wat jy hier is, gaan rook, gaan ons nie net met een stompie sit nie.”

      Sy antwoord hom nie en hy draai een van die botteltjies water oop en drink dorstig. “Ek wil hê jy moet saam met Kiki deur die program vir die week gaan. Sy wil net seker maak alles is gereed.”

      Ester stap agter hom aan tot waar Kiki in ’n ruim kantoor agter die ontvangstoonbank sit. ’n Rekenaarskerm is aangeskakel en sy trek vir Ester ’n stoel nader.

      Op die skerm is ’n lys van benodigdhede wat Henry, die moderedakteur, vir hulle gestuur het. Van die toilette wat in die veld beskikbaar moet wees, tot twee tente, tafels, stoele en ’n paneelvoertuig waarmee alles elke dag aangery kan word. Kos en verversings. Verblyf. Elke persoon moet sy of haar eie huis of chalet hê. Daar is dieet-voorkeure, aankoms- en vertrektye en ’n magdom ander inligting. Dit is waarom sy daarvan hou om saam met Henry te werk. Sy reëlings word met groot sorg getref en min dinge word aan toeval oorgelaat. Dis waarskynlik die enigste rede waarom sy ingewillig het om hierdie tydskrifbylae te doen.

      “Dankie vir jou moeite. Ek dink almal sal tevrede wees. Ek kan nie aan nog iets dink nie,” bedank Ester die meisie toe hulle deur al die lyste gewerk het.

      Samuel staan buite toe sy uitgestap kom. “As jy klaar is, kan ons maar ry.”

      “Waarheen gaan ons?”

      “Na my huis toe.”

      “Woon jy nie hier nie?”

      “Nee. Ek woon ’n entjie hiervandaan.”

      “Ek dog ons bly in chalets.”

      “Dit was bietjie kort kennisgewing en ons het nie vir julle almal plek nie. Ons het egter van môreaand af vier tente beskikbaar en die res van die span het ons uitgeplaas na van die naburige lodges.”

      “Tente?” Sy probeer haar Henry se gesig voorstel as hy weet hy moet in ’n tent slaap, om nie eens van die modelle te praat nie.

      “Ek is seker julle sal dit nie te ongerieflik vind nie.”

      Sy stap stil agter hom na waar ’n Willy’s Jeep eenkant onder ’n boom geparkeer staan. Sy sien dat hulle bagasie reeds oorgelaai is.

      Net buite die kamp draai Samuel op ’n klein paadjie af wat lyk of dit parallel met die rivier loop. Ná ’n rukkie sak hulle af deur ’n kleiner, droë rivierloop en die Jeep se enjin brul teen die oorkantste wal uit. Hulle skud heen en weer, en ná omtrent ’n halfuur gewaar sy skielik ’n ouerige Land Rover langs ’n groot rots staan. Hy hou langs die voertuig stil en sy klim stram uit.

      Daar is nie ’n beduidenis van ’n huis of selfs ’n gebou nie en sy weet nie of sy moet vra of maar net saamstap nie. Hy haal egter reeds hulle bagasie agter van die Jeep af en dan sien sy eers die kliptrappies wat lyk of dit in die rots verdwyn. Van nader sien sy dis eintlik twee rotse met ’n smal opening tussenin. Hulle klim ’n klompie trappies en sy kyk verbaas op toe hulle skielik op ’n ruim onderdak-houtdek uitstap. Op die vloer lê sebra- en ander wildsvelle. ’n Paar leerstoele en twee groot rusbanke staan om ’n groot koffietafel gerangskik. ’n Houttafel met agt stoele staan na die regterkant toe langs ’n halflyfmuurtjie waaragter iets soos ’n kombuis is. Die hele area is met ’n netjiese rietdak bedek. Eenkant, met ’n rots as agterkant, is ’n enorme vuurmaakplek.

      ’n Man met ’n swart broek en spierwit sjefbaadjie is in die kombuis aan die werk. Hy kyk op toe hulle nader gestap kom. Vir Ester lyk dit of daar vreugde in die donker oë kom lê. Miskien ook nie vreugde nie. СКАЧАТЬ