Die boek van Ester. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy met vernoude oë na hom kyk, glimlag hy. “Dis miskien effens dramaties, maar ek het gedink dis dalk iets waarmee ek jou kan beïndruk, aangesien my praatjie dit nie gedoen het nie.”

      “Laat ek eers sien hoe jy ’n Mirage of ’n Boeing systap voordat ons van beïndruk begin praat.”

      ’n Stem roep oor die radio. Terwyl Samuel met die beheertoring praat, kyk Ester stil na die stad onder hulle. Sy kan onthou dat met die gebeure op 11 September 2001, toe die vliegtuie in die World Trade-sentrum in Manhattan vasgevlieg en nuus van verdere aanvalle op Washington begin deurkom het, hulle blykbaar vir president Bush in sy presidensiële straler gelaai en na ’n onbekende bestemming gevlieg het. In ’n rolprent wat sy jare gelede gesien het, het die laaste oorlewendes op aarde, ná ’n ruimteaanval, ook met ’n vliegtuig opgestyg om sodoende te probeer wegkom en te kyk of daar nie êrens ’n stukkie ongeskonde aarde oorgebly het nie. Sy wonder hoe lank voordat die leiers op hierdie kontinent almal gaan opstyg om weg te kom van die verwoesting wat hulle op die aarde help saai het. Terwyl die res van die bevolking soos blinde miere skarrel om te oorleef.

      Hier uit die lug is die paaie bewegende slange wat heen en weer kronkel. Elke voertuig, die draer van drome, verwagtinge, teleurstellings, planne. Elkeen is potensieel stryd- of triomfwa. Hier en daar is mynhope, soos miershope bo die grond, sigbaar. ’n Lelike getuienis dat die mens die aarde hier omdolwe om by die rykdomme uit te kom. Egoli. Die stad wat op die goudaar gebou is. Oral is nuwe geboue besig om soos paddastoele uit die grond op te slaan. Huise word teen kaal heuwels staangemaak. Daar is nie ’n boom in sig nie, maar ten minste het hulle seker ’n uitsig, al weet die Here alleen waarheen hulle wil kyk so tussen die staalomheinings en elektriese drade deur.

      “Wat is dit aan hierdie land wat maak dat mense terugverlang? En moenie vir my sê dis na Mrs Balls-blatjang en biltong nie. Dit sal moerse hartseer wees.”

      “Ek dink die land beteken vir elkeen iets anders. Vir sommige is dit dalk blatjang en vir ander is dit dalk familie.”

      “Wat beteken dit vir jou?”

      “Vuur ... vuur ruik nêrens soos hier nie.”

      “Ek hoop jy’s besig om ’n grap te maak, want as dit al is wat jou hier hou, is jy dommer as wat jy lyk.”

      Die vliegtuig bokspring opwaarts deur die luglae en Samuel voel hoe die dag se moegheid saam met die aarde onder hom wegsak. Hier bo kan sy gedagtes stil word en kan hy homself ’n oomblik van ongebondenheid gun. Hy kan afkyk na die aarde soos na ’n skaakbord en hoop dat hy beter insig sal kry vir sy volgende skuif. Dat die hoogte en ander perspektief antwoorde sal bring wat hy deesdae dikwels nie meer daar onder kan kry nie.

      Die radio kraak en stemme verbreek kort-kort die dreuning van die motore. Nou en dan sê hy iets oor die radio, maar Ester luister nie juis nie. Miskien moet hulle by elke huis en op elke straathoek, tussen bosse en in parke, op plase en in winkels waar iemand al gewelddadig sy lewe verloor het, ’n rooi lig laat brand. Rooi ligte om mense daaraan te herinner dat daar bloed gevloei het.

      “Jy is ’n goeie passasier,” laat Samuel in haar rigting hoor toe hulle ’n oomblik erg bokspring. “Dis gewoonlik hier waar die meeste mense wil uitklim.”

      “My pa het nie bang kinders grootgemaak nie.” Mettertyd raak die beboude gebiede al yler en ongemerk begin daar groter stukke rooibruin grond onder hulle inskuif. Toe hulle later die platorand nader en die vlaktes oopbreek en sy afkyk op valleie en bergspitse, laat Ester stil hoor: “Afrika se natuurskoon is die spinnekopwyfie se blink web wat die slagoffers aantrek. Selfs al het daar peste en plae anderkant hierdie berge op hulle gewag, kon die pioniers hulself nie keer nie. Hulle is dieper en dieper die web ingetrek tot waar die dood gewag het.” Samuel kyk skeefweg na haar, maar antwoord nie.

      Ester kyk later na die informele nedersettings waarvan baie nog met die tradisionele ronde hutte spog, en waar die tokkelos selfs in die een en twintigste eeu in vreemde gedaantes sy opwagting maak. Is dit deel van die aantrekkingskrag? Die feit dat Westerse denke en oerfilosofieë hier hand aan hand loop?

      Hulle het die stede se rookmis agtergelaat en in die blinkhelder somersdag staan alle kleure uit asof dit vars geverf is. Die grond is ’n diep rooibruin, die akasias staan met hulle sambreeltakke wyd en groen gesprei. Rivierlope kronkel soos wonde oor die aardkors. Altyd groen omsoom, selfs daar waar die res van die plantegroei verskroei en vaal uit die grond opslaan. Gevoed diep onder die grond uit. Die uitverkorenes wie se saad naby die wateraar beland het.

      Samuel praat in die mondstuk van die radio en dan kantel die vliegtuig na regs en Ester voel ’n krieweling op die krop van haar maag. Hulle vlieg oor ’n grasdakgebou, sirkel nog een keer en dan vlieg hulle weg van die gebou af. ’n Paar oomblikke later gewaar sy ’n windkous en sy voel aan haar oordromme dat hulle gereed maak om te land. Aan die einde van die landingstrook staan ’n paar rooibokke en wei en hulle kyk net lui op toe die vliegtuig oor hulle dreun.

      Met die uitklimslag is dit nog warmer as op die Hoëveld en Ester wonder hoe die res van die groep hierdie hitte gaan oorleef.

      ’n Swart man met ’n spierwit glimlag neem haar skouersak en help haar uit die vliegtuig.

      “Moses, dis Ester Green.” Hy voeg iets in ’n vreemde taal by en Moses glimlag.

      “Hy ken vir Ira.”

      Ester skud die ouerige man se hand.

      Die mans laai die bagasie agter op die oop Jeep en stoot die vliegtuig in die groot skuur langs die landingstrook. Dan maak Samuel die Jeep se deur vir Ester oop en sy klim in. Moses gaan sit op die sitplek wat links voor op die neus gemonteer is.

      “Waarom sit hy daar?”

      “Die mag van die gewoonte. Moses is ’n spoorsnyer en hy is maar altyd op soek na spore.”

      Die rooibokke lig hulle koppe, maar toe die Jeep verby is, wei hulle rustig voort. Die voertuig se enjin dreun deur die stilte. Toe Samuel skielik stop, moet Ester keer om nie vorentoe te val nie. Sy arm gaan asof outomaties uit en hy druk haar teen die sitplek vas. Voor hulle in die pad staan ’n groot olifantbul. Hy lig sy kop net effens voordat hy verder die klein mopanieboom ontwortel. Samuel ry stadig verby die groot dier. Ester is so naby aan die yslike grys lyf dat sy die swart haartjies op sy slurp kan sien. Dis jammer haar kameratasse is agterop die voertuig gelaai.

      “Hoe het jy geweet hy gaan ons nie storm nie?” wil sy by Samuel weet toe hulle verby is.

      “Ons was windaf en ons was nie ’n bedreiging vir hom nie. Dis nie asof ons tussen hom en sy ete gekom het nie.”

      Voor hulle verder kan praat, doem daar goed versteekte geboue met netjies gedekte grasdakke tussen die bome en struike op en ’n vlakvark staan vinnig van sy knieë af op en hardloop nader.

      “Dit is Ku biha, ons gelukbringer of nie-amptelike gategrawer.”

      Ester is nie seker waar mensgemaakte tuine en die natuurlike plantegroei ophou en begin nie. Daar is geen formele tuine nie, maar dit lyk tog of daar ’n mate van orde is. Die bome is groot en ’n paar se stamme vorm deel van die geboue se pilare.

      ’n Lenige swart meisie kom met ’n tuinpaadjie na hulle toe aangestap en Samuel stel hulle aan mekaar bekend. Haar naam is Kiki Nkuna en sy is een van die personeellede. Sy dra ’n kakielangbroek en wit hemp en lyk koel en vars. Haar gesig is fyn en haar hare is kort en teen haar kop gevleg.

      “Ek dink ek het alles gekry waarvoor julle gevra het,” begroet Samuel haar. СКАЧАТЬ