Die boek van Ester. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die eerste model klaar aangetrek is, begin Ester werk en dis eers toe sy ’n sweetdruppel teen haar nek voel afloop dat sy daarvan bewus word dat die son al warm geword het. Die lig onder die bome is egter sag en sy werk nog ’n uur of wat voordat sy begin oppak. Hier en daar klap ’n paar hande en oral word sweet afgevee.

      “Ons sien julle weer vieruur hier,” demp sy egter die opgewondenheid voordat almal na hulle onderskeie lodges toe verdwyn.

      Terug by die kamp besluit sy en Henry om iets op die stoep te gaan drink. Sy bêre haar kameras in die tent en stap weer saam met die gids terug.

      Henry sit reeds daar, druk in gesprek met twee jong mans. Hy klop langs hom op die rusbank toe hy haar gewaar. “Kom sit, ek is besig om so slim te word. Ester, dis Ian Wessels en Percy Nkuna. Hulle werk albei hier, en as jy ooit iets wil weet oor ’n boom of ’n bobbejaan, is hulle die mense om te vra.” Hy beduie na Ester. “Hierdie een het ook Afrika-bloed in haar are.” Ester skud hand met die twee mans.

      “Jy is Ira se suster,” merk Ian op toe hulle weer gaan sit.

      “Dit lyk my almal ken hom.”

      “Hy was al ’n paar keer hier.”

      “Ek het nou net vir hulle gevra of hulle dink Samuel Mcgreggor sal toelaat dat ons foto’s in sy huis neem.”

      “Dink julle hy sal?” Ester kyk hoopvol van Ian na Percy. Sy het toevallig vandag oor dieselfde ding gewonder.

      “Julle kan hom vra, maar hy is baie heilig op sy privaatheid,” sê Ian.

      “Sal jy hom vra?” Henry kyk na Ester, maar sy skud haar kop.

      “Hy sal makliker vir jou ja sê as vir my.”

      “Ek het nog nie eens die huis gesien nie. Jy was ten minste al daar. Al wat ek vir hom kan sê, is dat ek hoor hy het ’n interessante huis. Wat maak ek as hy sê ek het verkeerd gehoor?”

      “Ek sal hom vra.” Ester neem dankbaar die koeldrank wat een van die personeel vir haar gee.

      Hulle gesels nog ’n rukkie voordat Ian en Percy verskoning maak dat hulle nog moet gaan werk.

      “Waarom het jy my nog nooit genooi om saam met jou huis toe te kom nie?” wil Henry weet toe hulle alleen is.

      “Hierdie land is nie meer my huis nie.”

      “Jy kon dit nog steeds vir my kom wys het.”

      “Ek het nooit gedink dis ’n plek wat jy sal wil sien nie.”

      “Ek ook nie, maar noudat ek hier is, sal ek graag die res ook wil sien. Die plek het ’n vreemde energie. Ek weet ook nie of dit die plek of die mense is nie. Al wat ek weet, is hulle lyk nie soos mense wat ek ken nie. Miskien het dit iets met hulle rustigheid te doen of dalk die feit dat almal so gemaklik in hulle eie velle lyk.” Hy neem ’n sluk koeldrank en skud liggies sy kop. “Dis vreemd om te dink jy kom hiervandaan en dat dieselfde oergene in jou is.”

      Ester kyk stil hoe ’n troppie sebras in ’n ry met ’n voetpad afgestap kom rivier toe. Die lug agter en voor hulle maak dynserige lugspieëlings in die hitte. Sy het Henry een aand, kort nadat sy in Londen aangekom het, op ’n partytjie ontmoet en dit was hy wat haar die eerste keer gehuur het om ’n bylaag vir hom te skiet. Sedertdien werk sy baie dikwels vir hom.

      Hy is waarskynlik die enigste mens wat weet hoe swaar sy soms kry en beslis die enigste een in haar nuwe vriendekring wat die hele storie ken. Dit beteken egter nog nie hy hoef op ’n dag soos vandag allerhande onsinnige opmerkings te maak nie. Daar is iets in die windstil, warm lug wat haar so hartseer stem, dat sy eintlik net haar kop wil toetrek en gaan slaap. Of eenkant alleen wil sit en soos Job haar sere krap.

      “Ek dink ek gaan ’n bietjie lê voordat ons weer moet gaan.” Sy stap weg sonder om terug te kyk en is bly toe sy op haar bed kan neerval. Hulle behoort haar vir hierdie projek dubbel haar gewone fooi te betaal om te probeer vergoed vir die stryd wat sy het om te sien, maar ook nie te sien nie. Nie die lug, die grond, die mense nie, niks. En die stryd om te hoor, maar ook nie te hoor nie. Nie die vreemde, aardse deuntjies wat geneurie word, of die ritmiese stemvalle nie, ook nie die stilte wat nie stil is nie. Sy onthou ’n aanhaling wat sy eenkeer gelees het: Tonight at the magic theatre, for madmen only, price of admittance: your mind. Dit kon netsowel gelui het, ’n week in die teater van die absurde, vir die malles onder julle, toegang: jou hart. Ja, hulle behoort haar baie meer te betaal.

      Laatmiddag pak die wolke donker saam, maar sy kry ’n goeie twee uur se goeie lig om by te werk en is dankbaar toe hulle ’n ruk ná sononder by die kamp aankom. Sy gee nie om om hard te werk nie, maar sy haat dit om alles oor te doen. En soms gebeur dit dat niks uitwerk soos dit beplan is nie. Haar Afrikaanse ouma sou gesê het dis asof die duiwel in alles ingevaar het. Dis sulke dae dat sy haarself streng moet aanpraat om nie op almal te skreeu nie. Maar vandag was die duiwel blykbaar met ander dinge besig, want dit was asof elkeen besluit het perfeksie is nie ’n onmoontlike droom nie. Selfs die ape in die bome was soos afgerigte sirkusape wat presies geweet het wanneer en waar hulle hul verskyning mag maak.

      Sy en Henry gaan eet later saam, maar albei is moeg en hulle klim vroeg in die bed.

      Toe hulle die volgende oggend by die stukkie vleiland aankom, is die kamp reeds weer opgeslaan en almal is soos die vorige oggend besig om alles in gereedheid te bring. ’n Tafel met koffie en toebroodjies staan eenkant en Ester skink vir haar ’n beker koffie terwyl sy stadig die terrein deurstap. Sy kom agter ’n veldwagter is nooit ver van haar af nie. Sy wonder of hulle werklik sulke streng opdragte gekry het en of hy dalk net sy werk baie ernstig opneem.

      “Die man het ’n goeie oog. Hy het interessante plekke uitgesoek.” Henry staan hande op die heupe toe sy omdraai.

      Ester antwoord hom nie, maar gaan haal ’n kamera en begin foto’s uit verskillende hoeke neem. Soos dit begin lig word, is dit asof ’n byna onsigbare lagie mis oor die stukkie vlei tussen die palms sigbaar is en sy roep die modelle nader.

      Net voor die son agter die horison uitkom, sit sy in die middel van die stukkie vleiland. Sy sien hoe ’n veldwagter woes vir haar beduie. Toe sy opkyk, besef sy ’n groot olifantbul is besig om stadig tussen haar en die res van die groep in te stap. Sy bly doodstil sit en bid dat Heidi nie sal skrik en weghardloop nie, want van waar sy sit, kan sy die ongelooflikste foto’s neem. Asof die meisie haar stil wens gehoor het, bly staan sy op die plek en Ester se kamera klink soos ’n masjiengeweer. Sy verskuif elke keer net effens van posisie. Van die foto’s neem sy onder die olifant se maag deur en op ander lyk dit of die model langs die olifant staan en aan sy slurp kan raak. Ester maak of sy nie weet dat een van die veldwagters omgestap het en agter haar kom staan het nie. Sy maak ook of sy nie hoor toe hy vra dat sy moet ophou foto’s neem nie. Sy kyk net vinnig oor haar skouer en glimlag breed. Ná omtrent twintig minute begin die olifant weer stadig terugstap op die pad waarmee hy gekom het. Die jong model gaan sit op die grond en gee ’n hoë laggie.

      “Niemand gaan glo ons het nie die foto’s gedokter nie.”

      Ester laat sak die kamera en vee oor haar voorkop. “Baie dankie.” Sy glimlag vir die veldwagter.

      Hy skud sy kop en mompel ’n paar woorde in sy taal, waarvan sy net Samuel se naam en die woord “doodmaak” verstaan, maar dan glimlag hy ook terwyl hy oor sy voorkop vee.

      “Jy moet dit nie doen nie. Dis gevaarlik en Samuel gaan ons moeilikheid gee as hy weet,” slaan hy na Afrikaans oor toe hy sien sy verstaan hom СКАЧАТЬ