Die boek van Ester. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. As sy dalk vermoed het dat hy vir haar kwaad is, word haar vermoedens vinnig bevestig toe hy skielik met aansienlik meer spoed die stamperige pad aandurf en sy later koorsig van pyn voel. Sy was nog nooit so bly om geboue van enige aard te sien soos toe die lodge eindelik voor hulle verskyn nie. Die vlakvark kom weer nader gehardloop en in haar ylende gedagtes neem sy haar voor om nog ’n foto van die potsierlike dier te neem voor sy teruggaan.

      Elias stop ’n entjie van die hoofgebou af en laai haar bagasie af. Een van die Sjangaan-mans kom oor die grasperk aangestap en tel haar tasse op. Hy beduie na die hoofgebou en sy stap agter hom aan. Voordat hulle by die gebou is, kom Kiki uitgestap en glimlag toe sy vir Ester gewaar.

      “A-a-a, jy het die nag in die boom oorleef. Jy’s ’n dapper vrou.” Sy praat dieselfde goeie Engels as Elias, met net ’n sweempie van ’n aksent.

      “Maar as ek nie nou vinnig twee baie sterk kopseerpille kry nie, gaan ek dood. Ek sal jou enigiets betaal as jy vir my twee pille kan gee.”

      “Laat David jou solank na jou tent toe neem. Ek sal iemand met die pille stuur. Onthou, jy mag nie alleen buite rondstap nie. Bel asseblief kantoor toe as jy êrens heen wil gaan,” roep sy oor haar skouer.

      In hierdie stadium voel dit vir Ester of sy dalk maar liewer moet toelaat dat ’n wilde dier haar so vinnig moontlik opvreet. Dit sal ten minste ’n einde aan haar lyding maak. Hulle kronkel met ’n paadjie tussen die natuurlike plantegroei deur totdat dit vir haar voel of hulle verdwaal is. Eindelik sien sy ’n grasdak tussen die bome deur en dan gewaar sy die byna versteekte konstruksie. Om dit ’n tent te noem, is seker tegnies reg, maar dis nie sommer ’n gewone tent nie. Alhoewel die sykante van ’n dik, roomkleur seil gemaak is, staan dit op ’n netjiese houtplatform en bo-oor die hele konstruksie is ’n netjies gedekte rietdak. Hulle klim ’n paar trappies tot op ’n stoepie en die man by haar trek die groot ritssluiter oop en vou die deursigtige binneseil weg sodat sy kan instap.

      Die binnekant is koel en skemer en sy sien ’n groot dubbelbed met spierwit beddegoed. Sy skop haar skoene uit en stap oor die houtvloer totdat sy vooroor op die bed neerval. Haar tasse word êrens neergesit en daar word vir haar iets van ’n yskassie en water en dinge verduidelik, maar sy het reeds haar oë toegemaak. Sy hoor ’n stem en iemand kom sit ’n pakkie hoofpynpille en ’n botteltjie water langs haar op ’n bedkassie neer. Sy draai op haar sy en sluk dit haastig voordat sy weer op haar maag draai en haar oë toemaak.

      Ester voel verward toe sy wakker word. Dis pikdonker om haar en vir die tweede keer daardie dag wonder sy of sy nie dalk dood is nie. Sy vat-vat langs haar totdat sy iets soos ’n bedkassie raakvat en begin dan versigtig rondtas na iets wat soos ’n skakelaar voel. Sy hoor hoe iets op die vloer val en sy strompel orent. Sy is byna seker sy het ’n flits op die bedkassie gesien voordat sy aan die slaap geraak het. As dit nie ’n flits was nie, weet sy nie wat sy gaan doen nie, want dis so donker dat sy nie haar hand voor haar oë kan sien nie en sy kan nie onthou wat David alles gesê het nie. Sy soek-soek verder na ’n skakelaar, maar die enigste voorwerp wat sy raakgevat kry, is iets wat soos ’n telefoongehoorstuk voel. Sy klou verbete daaraan vas en begin rondvoel tot sy ’n knoppie raakvat. Tot haar groot verligting hoor sy ’n geluid en dan antwoord ’n stem.

      “Hallo, dis Ester Green. Kan jy asseblief vir my sê wat ek moet doen om lig in my tent te kry. Dis nagdonker en ek kan nie sien wat aangaan nie.”

      “Daar is bedlampe langs die bed en hulle skakelaars is op die voetstukke. Op die bedkassie behoort ’n flits te wees, maar ek stuur iemand om u te kom help.”

      “Dankie. Weet jy dalk of die tydskrifgroep aangekom het?”

      “Ja, maar hulle het reeds na die ander lodges vertrek. Die drie wat hier bly, is in die lapa. Aandete word oor vyftien minute bedien.”

      Sy sak weer teen die kussings terug, maar hou steeds die gehoorstuk in haar hand. In die donkerte voel dit soos haar enigste verbintenis met die beskawing ... of miskien ook nie die beskawing nie, maar ten minste ander mense.

      Sy weet nie hoe lank sy so gelê het nie, maar sy slaak ’n sug van verligting toe daar skielik lig van buite af inskyn en sy voetstappe op die stoepie hoor. ’n Beleefde stem vra of hy kan inkom en sy voel soos ’n verdwaalde wat eindelik gevind is. Sy hoor hom binnekom en die volgende oomblik word die bedlamp aan die ander kant van die bed aangeskakel. Sy knip-knip haar oë ’n paar keer en glimlag verlig.

      “Ek sal vir Juffrou op die stoep wag,” sê die swart man vriendelik.

      Terwyl sy nog halfverdwaas om haar kyk, stap hy weer buitentoe en vir die eerste keer kan sy behoorlik haarself en haar omgewing bekyk. Daar is ’n nat kol op een van die kussings en sy besef sy moes in haar slaap gekwyl het. Sy vee oor haar mond. Ten minste voel haar kop nie meer of dit wil oopbars nie.

      Dis ’n baie mooi, luukse tentkamer. Die effens rooibruin houtvloere glim warm. Sy kyk op haar horlosie. Dis net na halfsewe. Sy het die hele middag geslaap. Toe sy haar selfoon uit haar skouersak haal, is daar nie ’n teken van ’n sein nie en sy gooi dit terug. Die badkamer is agter ’n kas aan die bed se kopkant, maar die stort is ’n opelugstort op ’n klein privaat stoepie buite die tent. Sy kyk versigtig heen en weer en bo haar in die boom voordat sy die stortkrane oopdraai en onder die water instap. Haar kopseer is weg, maar in die plek daarvan voel dit of ’n wollerige newel oor haar brein gespan is.

      Die vriendelike man sit op die stoeptrappies toe sy uitstap en kom orent toe hy haar sien. Hy maak seker haar tentflap is dig toegetrek voordat hy sy flits aanskakel en voor haar op die geplaveide paadjie uitstap. Hier en daar skyn ’n lig tussen die struike en bome, maar nie so sterk dat ’n mens sonder ’n flits die pad sal wil stap nie.

      Ester ruik die vuur en hoor die halfgedempte stemme voordat sy nog in die lapa is. Sy kyk oor haar skouer na die gids. “Dankie.”

      Hy glimlag breed.

      Sy gewaar vir Henry en die twee modelle, Marja en Heidi, by ’n tafel.

      Hy frons toe hy haar gewaar. “Wat het van jou geword, en waarom lyk jy so sleg?”

      “Ek het vandag gewerk.” Sy soen al drie vlugtig op die wang voordat sy op ’n stoel neersak.

      Hy swaai sy arm in die rondte. “Ek is baie beïndruk met die plek wat jy vir ons op sulke kort kennisgewing gekry het. Ek kan net nie glo daar is sulke plekke in die middel van nêrens nie.” Hy beduie na die bord kos voor hom. “En die kos is reguit uit die hemel.”

      “Het ek jou al ooit teleurgestel?” Sy beduie vir die kelner om vir haar ’n bier te bring en dan sit sy terug en bekyk haar omgewing met aandag. Dit is ’n groot, losstaande struktuur met ’n grasdak oor. Aan die een kant staan leerrusbanke en -stoele om koffietafels gerangskik en aan die ander kant is ’n verskeidenheid houttafels en stoele waar mense sit en eet. ’n Paar versteekte ligte en die kerse wat op al die tafels brand, sorg vir sagte beligting. Die rietdak loop aan die punte van die gebou tot op die grond. In die middel is ’n groot braaiplek met aan die bokant ’n kopertregter waardeur die rook trek. Weer eens vuur, dink sy. Die mense in Afrika het nog altyd ’n byna magiese verbintenis met vuur gehad. Wit, swart en bruin.

      “Gaan skep vir jou kos,” por Henry haar aan. “Ek het nie die vaagste idee wat dit alles is nie, maar ek is ernstig as ek sê dis orgasmies lekker.” Sy swaar Britse stem styg in ekstase.

      “Ek is nie nou honger nie.” Sy kyk na die ander twee om die tafel. “Het almal en alles darem hier uitgekom?”

      “Elke belt en skoen. En die personeel hier is so behulpsaam dat alles reeds uitgepak en gestoom is. Die reëlings vir môre is getref СКАЧАТЬ