Ena Murray Omnibus 26. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie.

      “Dokter Van Drüten, u verbeel u.”

      “So? Dan is daar werklik niks wat jou van my laat terugdeins nie?”

      “Nee, natuurlik nie. Wat sal daar wees?”

      “Selfs ook nie as ek jou nou soen nie?”

      Sy versteen onder sy aanraking, kyk verskrik terug in die priemende groen oë. “Dokter . . .”

      “Paul.”

      “Nou goed dan, Paul van Drüten, as jy vermaak soek, is jy by die verkeerde adres. Die susters is aan die teenoorgestelde kant van die matrone se woonstel.”

      “Dit weet ek. En ek sal beslis vir Elsa Dreyer gaan kuier as ek na vermaak verlang. Maar jy, matrone Cloete, is die laaste vrou by wie ek vermaak sal kom soek.” Maar ten spyte van sy woorde, bly sy vingers stewig om haar ken. “Jy is besig om vir my te jok, en ek gaan dit aan jou bewys.”

      Die grys oë flits onseker. “Ek weet nie waarvan jy praat nie, en ek sal dit waardeer as jy nou jou tee sal drink en loop.”

      “As jy dink dat ek my mal gejaag het om hier te kom net om weggejaag te word, maak jy ’n groot fout, matrone Cloete. Ek kan, soos jy reeds uitgevind het, baie dikvellig wees.”

      Sy slaag daarin om haar kop weggedraai te kry, maar haar ken word met mening teruggedwing.

      “Anmar, kyk goed na my. Nee. Kyk na my. Kyk baie goed. Ek is Paul van Drüten. Sien jy my? Nét Paul van Drüten.”

      In verstarring sien sy sy kop nader buig, voel verdwaas hoe sy ander arm haar nader trek, vas teen hom aan. “En wanneer ek jou nou soen, soen Paul van Drüten jou – niemand anders nie. Verstaan?”

      “Nee! Nee . . .”

      Vir die eerste keer in vyf jaar voel Anmar ’n man se lippe doelgerig op hare neerkom, voel sy ’n man se liggaam teen hare aanpers, sy arms haar vashou . . . en vir die eerste keer in jare onthou Anmar weer dat sy ’n vrou is.

      Toe hy eindelik weer sy kop lig, kan sy net verslae na hom opstaar, en sy soek desperaat na daardie bekende trekke wat haar die afgelope weke van hom laat wegdeins het. Maar dis of sy hom, vir Paul van Drüten, vir die eerste keer werklik sien.

      “Ek kan jou verseker dat ons twee van nou af meer tyd sal hê. Clive het my hierdie naweek gesê dat hy as vierde vennoot sal kom. Hy kan so te sê dadelik inval. Dan sal daar nog meer tyd wees om die spoke van die verlede weg te jaag.”

      “Clive? Clive!”

      Hy frons. “Ja, Clive Coertze, my neef. Anmar, wat makeer?”

      “Loop hier uit! Loop hier uit en ek hoop . . . ek hoop ek sien jou en jou . . . neef nooit in my lewe weer nie! Loop!”

      Sy ruk los uit sy arms, storm na haar slaapkamer en stamp die deur toe op dieselfde oomblik dat daar ’n ligte klop aan die woonstel se voordeur is.

      Elsa Dreyer se gesig loer na binne. “O, Paul, ek is jammer om lastig te wees . . . Ek was uit na die Van der Merwes vandag en nou, op pad terug, kom ons op ’n ongeluk af. ’n Reisiger wat teen ’n donkiekar vasgery het. Ek dink ons sal moet opereer. Kan jy dadelik kom?”

      “Ek kom. Kry solank die teater gereed.” Elsa verdwyn dadelik en hy stap vinnig na die slaapkamerdeur, maar die handvatsel is onbeweeglik in sy palm. “Anmar . . .” Dan sug hy sag en sy hoor hom uitstap. Eers toe sy seker is dat hy weg is, laat sy die rou, ru snikke wat al so lank in haar opgeberg word na die oppervlak bars.

      3

      __

      Nie eens haar grimering verberg die volgende oggend die tekens van ’n slapelose nag nie. Tog vertoon sy soos altyd koel, kalm en beheers toe sy aan diens kom. Watter woelinge ook al in haar aan die spook is, die bleek gesig met die grys oë wys geen tekens daarvan nie. Dit is eerder asof sy selfs meer as gewoonlik soos ’n pragtige maar gevoellose robot van die een saal na die ander beweeg toe sy haar rondte doen.

      As daar vanoggend openlike vyandigheid, gemeng met nuuskierigheid, in suster Elsa Dreyer se blik is, wys die statige houding van die matrone geensins dat sy dit raaksien en verstaan nie. Dis eers toe sy terug is in die veiligheid van haar kantoor dat die grys oë effens die sluiers lig.

      Dis baie duidelik dat Elsa geensins van die idee hou dat Paul van Drüten gisteraand in die matrone se woonstel was nie. Sy beskou Paul reeds as haar persoonlike eiendom. Anmar se lippe trek wrang. Sy hoef geen vrees te hê nie. Paul van Drüten is die laaste man op aarde met wie sý iets te doen wil hê. Wel, amper die laaste.

      Weer voel sy die koudheid om haar hart vasslaan soos in daardie ontsettende stonde gisteraand. Clive . . . Clive Coertze kom na Kruisrivier toe, kom werk in hierdie selfde hospitaal waar sý matrone is. En dit deur Paul van Drüten se toedoen! O, hoekom moes Oudokter se seun sy plek kom inneem het? Alles was so wonderlik, so rustig, so kalm totdat hy op die toneel verskyn het. Sy het amper soos ’n non in ’n klooster geleef, afgesluit van die alledaagse lewe, afgesterf van die gewone menslike emosies, onaangetas deur groot vreugde of intense pyn.

      En toe kom Paul van Drüten . . . en asof dit nie genoeg is nie, gaan hy nog vir Clive Coertze ook bring.

      Hy staan al ’n rukkie in sy nou bekend peinsende houding voor haar voordat sy hom gewaar. Sy was onbewus daarvan dat hy gefassineerd na die speling van emosies op haar gesig staan en kyk het. Die klein glimlaggie wat nou in sy mondhoeke keep, vertolk sy reg, maar die oorsaak daarvan verstaan sy verkeerd.

      Soos altyd deins sy intuïtief terug, maar dis of dit die dokter vandag nie ontstel nie. Die gebruiklike frons verskyn nie op sy voorkop nie.

      Die oorwinnaarsglimlaggie om die sterk, besliste mond is soos ’n rooiwarm yster op Anmar se hart. Dieselfde hart wat sedert gisteraand weer, soos van ouds, die sentrum van haar gevoel geword het. En sy haat hom daarvoor – haat hom dat hy dit wat sy as dood gewaan, dood gewens en vyf jaar lank probeer doodwerk het, met ’n enkele aanraking weer so maklik kon laat herlewe het. En hy weet dit, besef sy met ontsetting. Dié dat hy so oorwinnend glimlag. Hy weet hy het gewen. Hy weet hy het dit vir haar absoluut onmoontlik gemaak om langer op Kruisrivier te bly, langer matrone van hierdie hospitaal te wees.

      Sy ruk haar asem in toe hy meteens iets uit sy sak haal en voor haar neerlê. Eers maak die repies papier voor haar op die blink blad van haar lessenaar geen sin nie. Dan kyk sy op.

      “Ek het jou reeds gesê dat jou bedanking nie nou al noodsaaklik is nie.”

      Soos die vorige aand is sy te oorbluf deur die man se vermetelheid om iets te sê. Dan skiet sy uit haar stoel orent, blind van woede. “Hoe durf jy so iets doen? Hoe durf jy my bedanking by die sekretaris vat en opskeur? Wie is jy om . . .?”

      “Ek is Paul van Drüten, soos ek jou gisteraand al gesê het. En ek, anders as die man of mans van wie jy kennis dra, bedoel wat ek sê, Anmar. Hoe gouer jy dit in jou kop kry, hoe beter. En as ek sê dat jy nie nou al gaan bedank nie, bedoel ek presies net dit. Spaar jou dus die moeite om weer ’n bedankingsbrief in te dien. Dit gaan jou nêrens bring nie.”

      Sy kan stik van woede. Vir die eerste keer in baie jare voel sy hoe sy bewe van ontsteltenis en weet sy nie hoe haar gesig en oë meteens lewe nie. “Ek sal my nie langer deur jou laat domineer nie, dokter Van Drüten. Jy is nie by magte om my bedanking СКАЧАТЬ