Ena Murray Omnibus 26. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ se aanstelling kanselleer, sal jy dan nog weghardloop?”

      Sy staan soos ’n marmerbeeld voor hom. “Clive Coertze het niks . . .”

      “Het hy nie?”

      Sy oë priem in hare, hou haar blik vasgetrek in syne. Sy staar terug, magteloos, weerloos. En dan besef sy dat dit waar is, dat sy nie Clive Coertze in gedagte gehad het toe sy vanoggend haar bedankingsbrief ingedien het nie. Dit was hierdie man, hierdie Paul van Drüten, wat in haar gedagtes was toe sy finaal geweet het dat sy hier moet padgee, en gou ook. Al weet sy dat hy haar nie gaan glo nie, antwoord sy nou eerlik: “Nee! Ek het bedank omdat ek jou onuitstaanbaar vind, dokter Van Drüten, as jy dan moet weet. Ek sien nie kans om langer saam met jou te werk nie.”

      Hy glimlag byna goedig en sy lyk eg geskok daaroor.

      “In daardie geval hoef jy glad nie eens daaraan te dink om te bedank nie, matrone. Jy vind my so omdat jy my nog nie ken nie. Eintlik is ek ’n baie gawe mens. Maar ek het mos belowe dat ons mekaar van nou af beter sal leer ken. Ek is baie seker dat jy my heeltemal aanvaarbaar sal vind as . . .”

      “Smaak verskil, dokter. Ek en Elsa Dreyer het beslis nie dieselfde smaak nie.”

      “Daarvoor dank ek die gode, matrone! Daar is tussen julle twee geen vergelyking nie. Maar suster Dreyer pas glad nie in hierdie prentjie nie. Ek verseker jou jy het geen rede tot jaloesie . . .”

      “Jaloesie!”

      “Ja, wel, dis al afleiding waartoe ek kan kom. Die feit is net dat . . .”

      “Die feit is dat jy nie reg wys is nie, Paul van Drüten! Jy en Elsa Dreyer kan vir my part saam maan toe vlieg!”

      Sy gesig trek verbaas, sy oë is spottend. “In daardie geval kan ek die rede vir jou bedanking glad nie peil nie, matrone. Goed, ek erken dat daar ’n bietjie wrywing en misverstand die eerste paar weke was, maar sedertdien het dinge verander en jy moet erken dat alles in die hospitaal deesdae op geoliede wiele loop. Dan moet ek nou aanvaar dat ék die oorsaak is. Maar as ek vandag plegtig beloof om myself in die toekoms meer aanvaarbaar vir jou te maak? Sal jy dan bly, Anmar?”

      Sy sluk, skeur haar oë weg van sy intense blik. “Ek . . .” Sy swyg. Hy het haar in ’n hoek gedryf waaruit sy nie weet hoe om te kom nie. Sy kan kwalik sy aanbod weier sonder om kinderagtig voor te kom. Hoewel sy ’n nare gevoel het dat hy maar net besig is met ’n stukkie goeie toneelspel, gee sy woorde die indruk dat hy waarlik ’n opregte begeerte het om probleme van sy kant uit die weg te ruim. Sy sal haarself in ’n baie slegte lig stel as sy subiet weier en geen tegemoetkoming van haar kant toon nie.

      Maar sy wíl die man nie tegemoetkom nie. Sy wíl hom nie beter leer ken of hom meer aanvaarbaar vind nie. Sy wil met hom niks te doen hê nie! Hoe minder sy van hom sien en hoe verder hy van haar af wegbly, hoe beter. Sy wens hy en Elsa Dreyer wil maan toe vlieg en haar en haar hospitaal in vrede laat sodat hulle kan voortgaan soos in die goeie ou dae voordat hy alles kom ontwrig het.

      “Anmar . . .”

      “Goed, dokter. Ek sal my bedanking voorlopig terugtrek, maar op mý voorwaarde.”

      “Voorwaarde?”

      “Ja.” Sy lig haar kop, kyk vas terug in sy fronsende blik. “Ek verkies dat ons mekaar net op professionele vlak ontmoet.”

      “Ek sien. Jy is bereid om saam met dokter Van Drüten te werk, maar vir Paul wil jy nie ken nie.”

      “Presies. Ek stel nie in die minste belang nie.”

      “Ek begin verstaan. Dis nie as dókter dat jy my onuitstaanbaar vind nie. Dis oor gisteraand dat jy wil bedank.”

      Tot haar ontsteltenis voel sy ’n warm gloed teen haar hals opstyg en dit kos haar al haar moed om hom onverskrokke te bly aankyk. “Dan verstaan ons mekaar, dokter.”

      “Beter as ooit tevore, matrone. Daar is net een puntjie waaroor ek baie graag helderheid sal wil kry voordat ons ons openhartige gesprek afsluit.”

      “Ja?”

      “Ek het nie gisteraand die indruk gekry dat jy onwillig in my arms was nie – as jy my sal verskoon dat ek so reguit is,” voeg hy met ’n ironiese glimlaggie by. “Ek wil nie op besonderhede ingaan nie, maar jy kan nie ontken dat jy my vasgehou en teruggesoen het nie. Aan wie was dit wat jy op daardie oomblik jou oorgawe gegee het – aan my . . . of die spook?”

      Sy staar hom aan, verwese voor sy brutale woorde. Geen ware heer sal eens verwys na wat gisteraand gebeur het nie. Maar Paul van Drüten verwys nie net nie, hy hou lykskouing. O, hy ís onuitstaanbaar!

      “Die antwoord daarop is tog voor die hand liggend,” herwin sy haar bravade.

      “Nie noodwendig nie.”

      Weer skiet die rooi blos oor haar gesig, hierdie keer hoër. Hy is die vermetelste mansmens wat sy nog ooit teëgekom het. Tog staan sy soos ’n pilaar voor hom, verwoes hom met haar oë. Weer het hy haar in ’n hoek gedryf. Natuurlik was haar oorgawe nie aan hom nie, wil sy heftig verweer. Maar dan was dit aan die “spook”, en dit kan sy ook nie erken nie.

      “Toe maar, matrone. Jy hoef nie te antwoord nie. Jou swye is antwoord genoeg. Ek weet nou. Maar ek wonder of jý weet . . . regtig weet wat die antwoord op my vraag is.”

      Sy sien hom wegstap en sak terug in haar stoel, ’n nuwe onrus in haar; ’n onrus wat dieper gaan as haar ontevredenheid oor die ontwrigting van haar hospitaal.

      Sy staan rusteloos op, stap na die venster. Wat ís die antwoord op daardie vraag? Het Paul van Drüten, soos hoeveel kere in die verlede, weer eens gelyk gehad? Ken sy nie die antwoord nie? Wie was dit wat daarin geslaag het om vir ’n enkele oomblik weer die vrou in haar na vore te bring? Wie was dit wat haar vir ’n oomblik weer weerloos en sag en vol emosie gemaak het? Dit kon tog nie Paul van Drüten gewees het nie, dis tog nie moontlik nie! Sy het ’n hekel aan die man! Maar was dit dan die spook uit haar verlede?

      Die blos verdwyn van haar wange, laat hulle bleek. Was dit Clive Coertze se lippe wat hare gedwing het om oop te gaan in oorgawe? Was dit die herinnering aan Clive se liggaam wat haar Paul teen haar laat vasdruk het met ’n drang wat sy nie geweet het nog in haar kan wees nie? Was dit Clive Coertze se beeld wat in haar gedagtes en hart was toe sy Paul van Drüten se soen beantwoord het?

      Vir die eerste keer in jare roep Anmar ’n beeld uit die verlede doelbewus voor haar op, probeer sy om dit duidelik te kry soos toe dit gedurig, dag en nag, verblindend helder tot in die fynste besonderheid voor haar bly sweef het. Verbaas besef sy dat sy nie daarin slaag om dit weer só intens duidelik op te tower nie.

      Dis of die jare wat verby is ’n genadige wasigheid daaraan verleen het. Sy probeer stip kyk met die geestesoog, maar al wat sy sien, is vaag bekende gelaatstrekke, en dan is sy ook nie so seker of dit lewensgetrou is nie. Dit is vir haar asof die beeld agter die wasigheid na dié van Paul van Drüten wil lyk. Sy knip haar oë, konsentreer hard, maar kan nie van die gevoel ontslae raak dat die vae beeld dié van Paul van Drüten se gesig is nie.

      Ergernis stoot opnuut in haar op. Hierdie Paul van Drüten het selfs nou al in haar verlede begin indring; haar herinneringe só ontwrig dat sy nie eens meer haar eie verlede kan herken nie! Wat is hierdie man besig om met haar aan te vang en hoekom, hoekom was sy so sotlik om haar bedanking terug te trek? Nou eers besef sy dat hy weer, soos altyd, sy sin gekry het. En sy, arme swaap, het onder die waan СКАЧАТЬ