Tropy. Franciszek Mirandola

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ się do Tośki, wrzasnął, aż szyby w oknach zabrzękły11.

      – Precz!

      Wskazywał drzwi, stał blady, zęby mu szczękały.

      – Zwariowałeś? – spytała przerażona.

      – Precz! – powtórzył i tupnął nogą. Zaczęła zbierać części ubrania, blada, smutna, obrażona do głębi duszy, a piersiami jej wstrząsał jęk okropny.

      On zaś czując, że się nogi pod nim uginają, padł na łóżko i wybuchnął strasznym płaczem.

      – Franek! Franek! – zawołała przez łzy. Objęła go za szyję i płakała razem z nim.

      Wolność

      Niewysłowiona nim owładnęła radość.

      Powód?

      Równie nieznany, jak w gruncie rzeczy nieznane jest wszystko.

      Przecież to takie proste. Budzisz się pewnego ranka… i wyciągasz ręce do świata, by go objąć, by go ucałować.

      Zazwyczaj w sekundę potem dostajesz prztyczka w nos.

      Na przykład… Zresztą i na cóż przykładów…

      Ale są takie dni, kiedy prztyczków owych nie czujesz… po prostu rozśmieszają cię one tylko… ot całkiem jakby ich celem był nos twego np. krawca.

      I cóż dziwnego, że się w dniu takim radujesz?

      Pomieszana tu, jak widać, przyczyna ze skutkiem i nie wiadomo już… co było na początku.

      Dość, że rozpierała go po prostu radość.

      Chciał pocałować świat.

      Zbudził się tego ranka w bajecznym kraju swobody.

      Wszystko, co go otaczało, było piękne i nowe.

      Pokój wielki, widny, świeżo malowany, wokoło ogrody…

      Ignoruję was!

      Tak napisał na lamusie pełnym wczorajszych trosk i o dziwo… troski one, wspomnienia, żale i niemiłe obrazki z dni minionych… przepadły.

      Przyszła fala radości i zmyła wszystko do żywej skały. Nie zostało nic… prócz miejsca na rzeczy nowe.

      To były jakieś, sit venia verbo12, miodowe sekundy, jakieś momenty małżeństwa tajemniczego z nową formą zewnętrzną, w jakiej się ukazał świat… ten stary, a tak wyśmienicie zawsze ucharakteryzowany komediant.

      Szukał formy wypowiedzenia się i latał po pokoju. Nie biegał, nie! Latał. Dotykał jeno ziemi, ale tak sobie z grzeczności, niepotrzebnie… Właściwie latał… nie chciało mu się tylko tak znów całkiem dokładnie machać skrzydłami…

      Oczywiście, Oczywiście! Przytakiwał zgłaszającej się do życia formie. Wybierał. Ale nie uznał żadnej.

      Zdawało się, że wreszcie uwieńczy najstarszą z nich.

      Kołysały nim rytmy, bajecznie te same, a cudne jakieś, nieznane… i znów… oklepane… ach! jakże oklepane!…

      Złapał się za głowę, omal że nie począł śpiewać.

      A wracały ciągle. Ile razy wyjrzał przez okno, ile razy zachwycił w oczy tego słonecznego, złotego blasku, którym tam na świecie przepojone było wszystko, tyle razy czuł, że na nowo rozpoczynają nim kołysać rytmy cudne jakieś, a znane dobrze, choć znowu pełne nowej, przedziwnej, niewypitej treści, choć tę samą czarę tyle razy miał przy wargach…

      Stanął na chwilę. Potem, jakby się namyślił, usiadł przy stole i na ćwiartce listowego papieru począł pisać:

      Moja jedyna!

      Ale tylko tyle był w stanie nakreślić. Powinien zaś był nierównie więcej i to od dawna już…

      Cała ta ogromna radość miała być… tak się wydawało przez chwilę, powierzona tej ćwiartce papieru tant bien, que mal13… i iść kędyś, daleko, cieszyć drugą duszę.

      Ale o ileż łatwiej byłoby list taki malować, niż pisać: pokój jasny, czysty, ściany pięknym kryte deseniem, a pod oknami czuby kwitnących czeremch. To przede wszystkim. Dalej zaś, po obu stronach niedawno dopiero wyciętej ulicy… ogrody, wielkie, zapuszczone od niepamiętnych widno14 czasów, ogrody. Pozłocone były kopuły widnych w dali kościołów, a także i kołki w rozwalonym do połowy płocie, co koślawo, niezdarnie biegł pomiędzy parcelami. Wypolerowane były wszystkie klamki u drzwi, wyczyszczone szyby domów, obmyte tramwaje skrzypliwe, dorożki rozklekotane, konie, psy, ludzie, a wszystko przysłaniała przecudna, nie do określenia przeźroczysta mgła. Czułeś czystość samej nawet kałuży błota… krystaliczną dostojność brylantowej powierzchni z odbiciem cudów nieba i ziemi. Co tam… gdzieś, w głębi… o tym DZIŚ i mowy nie ma. Owo DZIŚ takie wydało rozporządzenie, takie hasło. Idzie dziad kościelny. Szara, czerwonym krzyżem znaczona opończa błyszczy na słońcu, podobnie jak i brudne koszulki dwojga dzieci, co czerpią skorupkami wodę rynsztoka, starając się napełnić nią stary, słomiany kapelusz. Szkoda, że nie widać karawanu. Jakiż byłby dzisiaj? Zapewne purpurowy, ognisty, słońcem na kolor radości malowany… A posuwałby się szybko raźnie, niefrasobliwie. Oto oddaje ziemi cząstkę WCZORAJ, po to, by się zjawić mogło DZIŚ…

      I jakże to wszystko napisać?

      Więc tylko chyba zaśpiewać czy zagrać na skrzypcach… A może najlepiej otworzyć jedno okno i powiedzieć:

      Patrz!

      Opisywać znaczy podawać powody, tłumaczyć, objaśniać, często też zaciemniać, by ukryć, ale zawsze powody… te powody…

      No a jakże tu podać powody, czemu się weszło do drugiego pokoju, jasno oświeconego słońcem…

      Stało się.

      Począł szybko pisać:

      „Moja jedyna… Nie wiem, co się stało, ale choć ciebie tu nie ma, choć losy nasze nie najjaśniejsze, rad jestem z czegoś strasznie”…

      Nagle zrozumiał, że jest to niemożliwe.

      O, jakże się trudno porozumieć ludziom. Za każdym słowem, tylekroć sprofanowanym, utarzanym w błocie podejrzeń… uzasadnionych… tyle się mieści stworów skrytych, pokracznych, pełnych drwin.

      Oto ona pomyśleć może:

      „Spotkał pewnie dawno niewidzianą kochankę”.

      Albo:

      „Nie jestem mu widać niczym, kiedy wiedząc, jak jestem smutna, jak СКАЧАТЬ