Закопува Забна жаба. Фантазија комедија. СтаВл Зосимов Премудрословски

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ хранат … – Черевич крена петел и изгледаше зачудувачки од високо.

      Генералот Шровет не кажа ништо, се сврте кон штитниците и нареди:

      – - Одредете се!!!! – тоа е, гради. Сите шарки веднаш се редеа во една линија чекајќи го тимот.

      – - Значи, борци!! – Черепук ги испиташе ножевите на неговите подредени, разгледувајќи одделно, надевајќи се дека ќе најде нешто против статутарното, но немаше корист.

      – - Мои деца!!! Одете татковци и барајте!!!! Брз!!! ОООООТОТСООО!!!!

      – - А, што да барате, сине? – праша еден од борците. Дозволете ми да објаснам дека «синот» е жалба до старешината, а «таткото» – кон помладиот или подредениот.

      – - Јас не сум твојот син, Кмир. Јас сум ти генерал!! – Засратих беше огорчен, конзервативен беше и се навикнуваше на старомоден начин, во ранг и на службена должност, инаку дисциплината е залудна. – разбере?

      – - Да, син!!! – борците одговориле во дует. Тие беа толку научени на нов начин и не разбраа за што зборува генералот.

      – - Оболт … – го плукна Засратих и погледна во придружниците. Не е генерацијата што беше порано, мислеше тој. – И што да барате е да го прашате Черевич. – и со насмевка фрли поглед кон господинот Кмор Ико.

      – - Дали сте заборавиле, расипани масла, дека јас – Јас сум Уважена?! За непослушност ќе бидете лишени од храна!! Слушнавте ли сè?

      – - Чија уста е прсна, ти се оддава почит во Буроу, и еве ти обичен ФУМОО!! генералот викаше и газеше со масла. – Дали сте сеуште тука? тој клечеше кон борците, кои веднаш избегаа во темнината. Черевич се налути со гнев како меур од сапун, но воздржан и не рече ништо.

      – - Не ве карајте. – ги увери Казулија. – Не можеме да се расправаме. Сите сме во исти срања. Ајде да играме со нешто подобро? Седнете во круг…

      Сите борци трчаа низ тревата; се сопна, падна, се крена брзо и рамномерно, чувствувајќи се уморни, не се осмели да забави. Ред – постои нарачка.

      – - А, колку долго ќе трчаме? – праша првиот, гасне за втората.

      – - Ах.., ах.., ух.. држи го здивот. – одговори соседот, зароби нешто и ја преврте главата над потпетиците. Трет, петти и десетти се сопнаа над него и исто така го загубија рамнотежата и паднаа. Останатите бегаа.

      – - Ај идиоти, почекај!! – викна првиот, но: четвртиот, шестиот, седмиот, осмиот и деветтиот што не ги слушнаа и се криеја во мракот. – еве ги овните…

      – - А кои се овие – овни? праша петтиот, израмнувајќи ја коската на ногата. Таа го искриви коленото надолу.

      – - Не знам. – одговори вториот и со тешкотии ја повлече коската на ногата од десеттиот череп. Густината на шарките не беше очигледна толку силна како челикот, и затоа, со добро влијание, черепот не можеше да попушта, туку да апсорбира поостар предмет, како во овој случај.

      – - Што ќе правиме? – праша првиот. – работи натаму?

      – - СКАЧАТЬ