Nie mogę się doczekać… kiedy wreszcie pójdę do nieba. Фэнни Флэгг

Чтение книги онлайн.

      – Podejdź tu, skarbie.

      – Nie, nie podejdę. Pani nie jest moją matką, nie muszę się pani słuchać.

      – Wiem, że nie musisz, ale chcę coś ci dać.

      – Nie chcę cukierków, tamten był niedobry – odparł, krzywiąc się.

      – To nie cukierki, tylko prezent. Jeśli nie przyjdziesz, to go nie dostaniesz.

      – A co to takiego?

      – Nie powiem, ale na pewno ci się spodoba. Będziesz żałował, jeśli po niego nie przyjdziesz.

      Luther zmrużył oczy, zachodząc w głowę, co ta stara knuje. Był bardzo podejrzliwy wobec ludzi, którzy okazywali mu życzliwość. Rzucał kamieniami w jej głupiego kota, może więc chciała go zwabić, żeby mu przylać. Obojętne, o co jej chodziło, wolał nie ryzykować.

      – Pani kłamie! – krzyknął. – Nic mi pani nie da!

      – Dam.

      – No to co to takiego?

      – Moja sprawa wiedzieć, a twoja się dowiedzieć.

      – Skąd pani to ma?

      – Ze sklepu.

      – Z jakiego sklepu?

      – Nie powiem, ale kupiłam to specjalnie dla ciebie. Chyba nie chcesz, żebym dała to komuś innemu, prawda?

      – Mam to w nosie. Nie obchodzi mnie, co pani zrobi.

      – Ha… ty decydujesz, jeśli chcesz dostać prezent, przyjdź tu po niego, a jeśli nie, to nie, jest mi wszystko jedno. – Elner wróciła do domu i zamknęła drzwi.

      Luther usiadł na krawężniku przed domem Merle’a i Verbeny i próbował wykombinować, o co jej chodziło. Tego dnia nie wrócił pod jej dom.

      Parę dni później Elner wyjrzała przez okno i zobaczyła, że chłopiec kręci się po ulicy, kopiąc kamyki. Ciekawe, pomyślała, ile czasu zajmie mu podjęcie decyzji. Jakieś trzy dni później, gdy wyszła po gazetę, Luther stał na jej podwórku.

      – Wciąż pani ma ten głupi prezent?

      – Możliwe, a co?

      – Tak tylko się zastanawiałem.

      – Wciąż go mam, ale jeśli nie przestaniesz używać brzydkich słów, to chyba ci go nie dam. Musisz grzecznie poprosić.

      Wróciła do domu i czekała. Po jakichś dziesięciu minutach usłyszała ciche pukanie do drzwi. Na siłę powstrzymała się od śmiechu. Bezwstydnie przekupiła ośmiolatka, ale w czym lepsze byłoby życie dorosłego, gdyby nie umiał przechytrzyć dziecka? Poza tym naprawdę miała dla niego śliczny prezent. Jakiś czas temu poczęstowała go cukierkiem na przeczyszczenie i natychmiast tego pożałowała. Od tej pory codziennie się modliła, żeby Bóg jej wybaczył.

      W owym czasie była na niego bardzo zła, bo rzucał kamieniami w biednego starego Sonny’ego, trafił go w głowę i omal nie zabił. Odegrała się na chłopcu, ale zaraz potem ogarnęły ją wyrzuty sumienia i postanowiła wynagrodzić mu krzywdę. Podarowała Lutherowi wielki czerwony latawiec, który kupiła w sklepie dla hobbystów, i razem puszczali go na polu za jej domem. Gdy Macky zapytał, dlaczego wybrała akurat latawiec, odparła: „Chłopiec zawsze wbija wzrok w ziemię, więc chciałam, żeby dla odmiany popatrzył w niebo”.

      Od tej pory Luther wpadał do Elner prawie każdego popołudnia. Była pierwszą osobą, która dała mu prezent i traktowała go życzliwie. Jego ojcem był żałosny, wredny pijak, który nie potrafił zagrzać miejsca w żadnej robocie i wciąż powtarzał, że gdyby nie musiał się żenić z ciężarną, zostałby słynnym kierowcą rajdowym, jak jego idol Junior Johnson. Matka, zmęczona biciem przez męża, uciekła z poznanym w barze mężczyzną, gdy Luther miał siedem lat, i pół roku później zginęła w wypadku samochodowym. Nic dziwnego, że chłopak rzucał kamieniami we wszystkich i we wszystko.

      I wcale nie szło ku lepszemu. Kiedy miał trzynaście lat, jego ojciec upił się i w środku nocy wyrzucił go na podwórko. Luther poszedł do domu Elner, która miotłą przepędziła pijaka, gdy załomotał do jej drzwi, szukając syna.