Obcym alfabetem. Grzegorz Rzeczkowski

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ do Waszyngtonu okazała się konieczna, gdy w 2015 r. władze uznały tę instytucję za „zagrożenie dla ustroju konstytucyjnego Rosji i bezpieczeństwa państwowego”. Mimo to Sofianos nie sprawia wrażenia niezadowolonego. Wręcz przeciwnie. Na stronie związanej z aparatem państwowym Rosyjskiej Agencji Inwestycji podzielił się swoimi wrażeniami z robienia interesów w tym kraju: „Sytuacja w Rosji w pełni gwarantuje stabilność biznesu. Kraj przeszedł ogromne zmiany, a gospodarka szybko się rozwija. Osobliwością rosyjskiego środowiska biznesowego jest to, że wiele uwagi poświęca się osobistym relacjom w dobrym tego słowa znaczeniu. Rosjanie chcą robić interesy tylko z ludźmi, którym ufają”41. Znamienne słowa, także w kontekście polskich bohaterów tej książki, którzy robili interesy w Rosji.

      TUSRIF i zarządzający nim Delta Private Equity Partners okazały się niezłą trampoliną dla własnych biznesów związanych z nim ludzi, wręcz małą wylęgarnią przychylnych Kremlowi postaci, takich jak amerykański sekretarz handlu Wilbur Ross42, który zasiadał we władzach funduszu. Dla naszej historii ważniejszy jest jednak Kiriłł Dmitriew43, który w czasie, gdy Sofianos był wiceprezesem TUSRIF, zajmował stanowisko dyrektora do spraw inwestycji, być może nawet je po nim odziedziczył. W tym samym też czasie Christodoulou odpowiadał w TUSRIF za audyt firm transportowych. Z wiarygodnego źródła wiem, że cała trójka, czyli Dmitriew, Safianos, Christodoulou, dobrze się zna. Prawdopodobnie współpracowali ze sobą jeszcze długo po zakończeniu pracy w funduszu.

      Dmitriew był też zaangażowany w sprzedaż utworzonych dzięki wsparciu funduszu niezależnych telewizji i banków m.in. tak ważnym oligarchom jak Oleg Dieripaska44 czy Władimir Potanin45,46. Fundusz miał też udziały w firmie produkującej wodę mineralną Saint Springs47, którą przejął kolejny oligarcha – wspomniany Michaił Fridman, zresztą kolejny związany z mafią sołncewską (do niej jeszcze wrócę), co wprost napisał renomowany ośrodek Stratfor w jednej ze swoich dawniejszych analiz ujawnionych przez WikiLeaks48. To ten sam Fridman, którego firmę obsługuje Work Service Russia.

      Po odejściu z TUSRIF Dmitriew, wykształcony na Harvardzie i Stanfordzie bankowiec, objął kierownictwo założonego pod patronatem m.in. Władimira Putina Rosyjskiego Funduszu Inwestycji Bezpośrednich (RDIF), którego zadaniem jest szukanie partnerów, głównie związanych z zagranicznymi rządami, zwłaszcza azjatyckimi i bliskowschodnimi, ale też francuskim, chętnych do współinwestowania z nim – przede wszystkim w Rosji, ale i za granicą. To ważna instytucja i ważna postać, która zdaje raporty ze swojej działalności bezpośrednio Putinowi i jest z nim w stałym kontakcie. Dmitriew zasiadał w radach nadzorczych wielu ważnych rosyjskich przedsiębiorstw, takich jak Rostelecom, Gazprombank czy RZD, czyli rosyjskie koleje.

      Dla naszej historii ważna jest jeszcze jedna rzecz: Dmitriew brał udział w słynnym spotkaniu przedstawicieli Kremla, Donalda Trumpa oraz władcy Zjednoczonych Emiratów Arabskich na początku stycznia 2017 r. na Seszelach. Sprawa wyszła na jaw, gdy spotkanie, które odbyło się kilka dni przed zaprzysiężeniem Trumpa, wziął pod lupę specprokurator Robert Mueller49. Podejrzewał on, że podczas spotkania zapadły uzgodnienia dotyczące polityki przyszłego prezydenta także względem Rosji. W raporcie końcowym z dochodzenia Mueller przedstawił Dmitriewa jako tego, który odegrał jedną z kluczowych ról w pośredniczeniu między samym Putinem a ekipą Trumpa. Miał m.in. pracować nad projektem pojednania między oboma krajami, które oznaczałoby nowe otwarcie w relacjach nie tylko między USA a Rosją, co oczywiście miałoby swoje negatywne konsekwencje dla zachodnich sojuszników Waszyngtonu50.

      Na Seszele Dmitriew poleciał odrzutowcem bliskiego Kremlowi oligarchy Andrieja Skocza51. Nie jest jasne, czy sam Skocz był na pokładzie, ale samolot raczej trudno przegapić – to wyposażony w ekskluzywną salonkę i pomalowany w rosyjskie barwy narodowe airbus A319. Ale dlaczego właśnie samolotem Skocza? Może dlatego, że według Paradise Papers, ujawnionych przez Międzynarodowe Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych, oligarcha ma tam zarejestrowane swoje firmy.

      Kolejne tropy od Misiaka, Sofianosa i Christodoulou do Polski prowadzą przez Cypr.

      ROZDZIAŁ IV

      Rosyjscy łącznicy

      Ewa Domżała pojawiła się nagle, jak ktoś z innego świata, w którego istnienie trudno uwierzyć, co do dziś przychodzi mi nie bez trudu. Przyszła w pewien lutowy wieczór, gdy w redakcji było już zupełnie pusto. Przyszła z Tomaszem Piątkiem, z którym skontaktowała się wcześniej, chcąc się podzielić swoją historią. A ta początkowo wydawała się wręcz nieprawdopodobna, tym bardziej że nasza rozmówczyni była wówczas w trakcie sądowych sporów z mężem, również o majątek. Twierdziła, że została przez niego potraktowana niesprawiedliwie.

      To miała być nasza wspólna rozmowa o firmach z grupy Radius, jej właścicielach i ważnych menedżerach. A przede wszystkim – ich rosyjskich powiązaniach. Usiedliśmy w jednym z pomieszczeń, Domżała rozłożyła notatki. Rozpoczęła się kilkugodzinna rozmowa, która momentami brzmiała jak opowieści żywcem wyjęte z książek Wiktora Suworowa, byłego oficera GRU i brytyjskiego szpiega, autora słynnego Akwarium.

      Ekscentryczna i atrakcyjnie wyglądająca bizneswoman, kojarzona do tej pory z racji swych związków ze znanymi sportowcami, w świat interesów weszła jeszcze pod koniec lat 80., w czasie, gdy była żoną słynnego niegdyś kolarza, mistrza świata i zwycięzcy Wyścigu Pokoju Lecha Piaseckiego. Korzystając z tego, że jej mąż startował w barwach włoskich grup kolarskich, zajęła się importem garnków z Półwyspu Apenińskiego na rynki wschodnie.

      Firmę Radius założyła w 1995 r. z kolejnym mężem, Maciejem Domżałą. Zatrzymajmy się na chwilę przy nim, bo to postać ciekawa. Człowiek, który w latach 90. miał kontakty z członkami gangu pruszkowskiego, co dokumentują zdjęcia52 wykonane przez jednego z nich, Wojciecha K. „Kiełbasę” podczas wyjazdu Domżały do USA. Opublikował je na Facebooku inny z ówczesnych gangsterów, słynny Jarosław Sokołowski ps. „Masa”. Na zdjęciach, obok Domżały i „Masy”, widać inne osoby związane z „Pruszkowem”.

      Domżała miał powiązania biznesowe z Janem L., opisanym w publikacji IPN jako szef grupy przestępczej szmuglującej kradzione samochody z Austrii w latach 80.53 Wtedy poznał przyszłych bossów Pruszkowa. Zresztą L. zajmował się nie tylko samochodami – szmuglował również kokainę z Brazylii, był też zamieszany w największe afery, które wybuchły w Polsce w ostatnich latach: SKOK Wołomin i reprywatyzacyjną54. W pierwszej według prokuratury miał wyłudzać kredyty przez podstawione osoby na sumę 69 mln zł, w drugiej – „okazyjnie kupował grunty i kamienice w atrakcyjnych punktach stolicy55. Jan L. to również wspólnik innego ważnego partnera biznesowego Domżały – Jerzego Kuprijaniuka. Domżała, Kuprijaniuk oraz Szustkowski we trzech stworzyli potęgę konglomeratu Radiusa, który tylko pod znakiem Radius Projekt szczyci się oddaniem do użytku ponad 1,5 tys. mieszkań. Prawie drugie tyle jest zaś w budowie. Podkreśla przy tym, СКАЧАТЬ