Noce i dnie Tom 1-4. Maria Dąbrowska

Чтение книги онлайн.

       II. Noce i dnie

Od Domowych progów do Nocy i dni. Już na początku 1925 r. Dąbrowska zamierzała zrezygnować z pracy urzędniczej i poświęcić się całkowicie twórczości literackiej, ale dopiero po roku ostatecznie zrealizowała ten plan. Zanotowała w dzienniku: „[…] poprosiłam Chmielewskiego[56] o zwolnienie mnie z biura. Rzucam tę pracę. Mam widoki na stypendium[57]. Wyjadę na wieś na trzy do czterech miesięcy i zacznę pisać powieść. Muszę się otrząsnąć, muszę to zacząć, muszę spróbować – albo koniec” (Dz. 17 V 1926). Pierwsze szkice i notatki sporządziła w lipcu 1926 r. Zdaniem Ewy Korzeniewskiej pisarka projektowała też inną powieść, pt. Wieś na pagórkach[58], której bohaterka, Agnieszka (w innym miejscu notatek: Natalia) Śniadowska w dwa lata po stracie męża postanawia przenieść się na wieś do siostry. Z pomysłu tego, opartego na przeżyciach osobistych, Dąbrowska zrezygnowała, imię bohaterki i nazwisko męża pojawi się jednak w Nocach i dniach. Dopiero w 1927 r. Dąbrowska zaczęła intensywniej pracować nad powieścią. Początki nie były łatwe; pisarka odrzucała fragmenty, bez końca poprawiała, po latach ten etap pracy nazwała „mgławicą”. Na początku 1928 r. obmyśliła koncepcję całości i wówczas praca potoczyła się szybciej. Wkrótce opracowała dwa rozdziały i zdecydowała się na tytuł Domowe progi dla pierwszej części. Tytuł całości miał brzmieć Pośród życia i śmierci. Był to nadal czas, kiedy powieść kształtowała się jeszcze pod wpływem wielu impulsów – spotkań, rozmów, lektur. Wiosną 1928 r. w Dziennikach Dąbrowska zanotowała jej konspekt:

      Koncepcja Niechciców coraz to wyraźniejsza. Chcę przedstawić w cyklu Pośród życia i śmierci rodzinę, która traci wszystkie dobra materialne, a zyskuje pomału duchowe. Później napiszę o Ostrzeńskich, którzy zyskują wszystko z dóbr tej ziemi, a pomału tracą dobra duchowe. Chciałabym, żeby widać było, że i ci i ci są potrzebni, tylko jak Niechcice zanadto są zbłąkani w świecie materialnym, tak Ostrzeńscy zanadto pomyleni w duchowym. Poza tym Niechcice nie należą już do świata wsi, nie należą też jeszcze do świata miasta. Chcieliby, owszem, należeć i tu i tu, zwłaszcza pani Barbara. Są zawieszeni w powietrzu. Co do Bogumiła – on godzi się z tym stanowiskiem, ale jeszcze nie świadomością i duchem, tylko instynktem. Niekiedy na takim niewygodnym miejscu trzeba przetrwać cały swój żywot. Pani Barbara najbardziej chce należeć do świata fikcji intelektualnej. Jej dziedzina, to rozmowa, książki, gazeta. Poza tym chce być zawsze tam, gdzie jej nie ma. Prawdziwym królestwem Niechciców jest królestwo życia duchowego i wewnętrznego. Będą należeć wszędzie tam, gdzie się rozstrzygają sprawy ducha. Tak jak Ostrzeńscy będą należeć wszędzie tam, gdzie się rozstrzygają sprawy materii. I jedno i drugie jest potrzebne, tragizm – niemożność połączenia tych cech w jednej osobowości ludzkiej. A oprócz tego i jedni i drudzy są poza klasą. Miejsce, na którym stoi Bogumił Niechcic jest miejscem spotkania się dwu światów. Jeden wstępuje wzwyż (Katelba), drugi podupada (materialnie). Ostry między nimi konflikt. O tym, że nie należą do ludzi miasta, przekona się pani Barbara, kiedy ich oszuka Anzelm Ostrzeński. O tym, że nie należą do ludzi wsi, przekona się Bogumił po katastrofie z Serbinowem, kiedy się stanie nagle na powrót właścicielem ziemskim (Dz. 8 III 1928).

Analogie fabularne między Domowymi progami a ich pełną redakcją, wydaną po kilku latach pt. Noce i dnie, nie wymagają dowodów. Zadziwia, jak starannie pisarka przygotowywała się do pisania powieści – w tym СКАЧАТЬ