Zimowa opowieść. Stephanie Laurens

Чтение книги онлайн.

      Claire dopilnowała, by cztery jej podopieczne ruszyły po schodach do pokoju Annabelle w wieżyczce, a potem szybko skręciła w korytarz prowadzący do bocznych drzwi.

      Daniel rzecz jasna poszedł za nią.

      Kiedy szarpnęła ciężkie drewniane drzwi, wyciągnął rękę, ujął górną zasuwę, którą już odblokowała, i otworzył jej przejście.

      Puszczając klamkę i rozpaczliwie walcząc ze śmiesznym zdenerwowaniem, skłoniła głowę.

      – Dziękuję panu. – Gdy stanęła na progu, poczuła się w obowiązku dodać: – Chciałam sprawdzić, jaka jest pogoda.

      Daniel spojrzał jej w twarz, ale zaraz potem też odwrócił wzrok.

      – Warto tu o tym pamiętać. Obawiam się, że my z południa nie liczymy się specjalnie z pogodą.

      Odpowiedziawszy na tę uwagę skinieniem głowy – była niewątpliwie słuszna – Claire popatrzyła na rozciągającą się przed nią biel i siłą woli skupiła się na tym widoku zamiast na swoich zmysłach.

      Otwartą przestrzeń obsypał śnieg, a pod wpływem spadającej nocą temperatury wszystko pokrył szron. Pomiędzy drzewami i większymi krzewami prześwitywała jednak goła ziemia, a służba zdążyła już odśnieżyć ścieżki łopatami i miotłami.

      – W lesie nie powinno być śniegu – zauważył Daniel.

      Claire kiwnęła głową.

      – Wygląda na to, że zwykłe buty wystarczą… nie ma potrzeby wkładać ochraniaczy, bo jest raczej sucho.

      Powietrze było tak świeże, tak czyste, że aż krystaliczne – ostre, bardzo orzeźwiające.

      Claire odetchnęła głęboko.

      – Jednakże szaliki i rękawiczki są obowiązkowe, nie ma dwóch zdań.

      Zobaczyła już wystarczająco – a nie zamierzała ulec pokusie, by stać tak w bliskości Daniela, którego ciepło czuła z tyłu, i napawać się dziwnym dzikim pięknem scenerii wokół dworu, co było jeszcze bardziej ciekawe przez to, że on robił to samo. Odwróciwszy się, musiała zaczekać, by Daniel się cofnął, i skierowała się do schodów.

      Oczywiście dziewczęta jeszcze nie zeszły.

      – Na pewno gawędzą w swoim pokoju – rzuciła do Daniela i ruszyła po schodach.

      Dotarłszy na piętro, przystanęła i zerknęła na niego. Zatrzymał się na ostatnim stopniu. Spojrzała mu w oczy – orzechowe z głębokim odcieniem toffi… W końcu przypomniała sobie, co miała powiedzieć.

      – To tutaj. – Wskazała drzwi w korytarzu. – Pójdę na górę po płaszcz. Spotkamy się w tym miejscu… będą paplać tak długo, jak im się na to pozwoli.

      Daniel kiwnął głową. Kiedy Claire udała się do schodów prowadzących na następne piętro, pokonał ostatni stopień i skierował się w przeciwną stronę. Na tym poziomie dwór stanowił labirynt korytarzy oraz schodów wiodących do wież i wieżyczek. Tu także znajdowały się główne sypialnie i apartamenty.

      – Ja też wezmę płaszcz. – Odprowadził ją wzrokiem. – Niech pani nie zapomni szalika i rękawiczek.

      Rzuciła mu spojrzenie – które pochwycił. Uśmiechnął się szeroko i usłyszał ciche prychnięcie, gdy odwróciła się i weszła po schodach.

      Wciąż z uśmiechem na ustach i w oczach udał się do pokoju Ravena w następnej wieżyczce.

      Raven i Morris już wyszli. Wkładając ciężki brązowy płaszcz i okręcając robiony na drutach szalik wokół szyi, Daniel zastanawiał СКАЧАТЬ