Сны аб Беларусi. Дзмiтрый Кудрэц

Чтение книги онлайн.

      На пачатку лiпеня,

      Сонейкам сагрэты,

      Пах духмяны лiпавы

      Напаiў паветра.

      Зпешчаны нябесамi,

      Ветрам зачарованы

      Плаве па-над вескаю

      Водар непаўторны.

      Нават у самiм горадзе,

      Памiж вулiц шумных

      Пах дзiвосных кветак

      Перабiў парфумы.

      Сяду я пад лiпiнай,

      Сэрца зашчамiла.

      Скажу дзякуй лiпеню

      За такое дзiва.

      Набяру ў мяшэчак

      Я духмяных кветак,

      Каб прыдбаць узiмку

      Успамiн пра лета.

      Расквiтнела шыпшына ля плоту,

      Разгарэўся ружовы пажар.

      Ад усiх я збягаю ўпотай

      У краiну няздзейсненных мар.

      Я там быў разоў сто ўжо, не меней.

      Пiў ваду з жыватворных крынiц.

      Там забытыя сумныя ценi

      Набываюць знаемы абрыс.

      Там жыцце не залежыць ад часу,

      Там няма звыклай мне мiтуснi.

      Там здзяйсняюцца быццам у казцы

      Нават самыя дзiўныя сны.

      Там давольны i пэўна шчаслiвы

      Я блукаю мiж страчаных мрой.

      I плыве следам водар шыпшыны,

      Дараваны свавольнай вясной.

      Няма слез. Унутры штось зламалась.

      Зразумець не магу ў чым прычына.

      I з таго што было засталося так мала.

      У асноўным аднi ўспамiны.

      Няма слоў. Яны скончылiсь проста.

      Страцiў iх на хлусню i пытаннi.

      I з таго што было дараваны мне лесам

      Несканчоныя толькi жаданнi.

      Няма сноў. Вочы засцiла цемра.

      I няма нi прасвету, нi выйсця.

      I з таго што было намагаюсь дарэмна

      Я абраць хаця б крыху карысьцi.

      Чаго мне не хапае ў жыццi?

      Здаецца есць i тое i другое.

      А я не здолею сябе знайсцi.

      Рукам i галаве няма пакою.

      Не здолею адзiны шлях абраць.

      Так i блукаю я па завуголлях

      I намагаюсь штосьцi адшукаць,

      Незадаволены самiм сабою.

      Зайздрошчу тым, каго шануе лес,

      З маленства хто ў фартуны ў пашане.

      Але, што за жыцце без мар, без слез,

      Без поспехаў, падзеняў, без жаданняў?

      Так i жыву. Цi наяву, цi ў сне

      За нейкай дзiўнай марай крочу следам,

      Не ведая, чаго не ймецца мне?

      Чаго яшчэ ў жыццi мне гэтым трэба?

      Калi зноў апынюся не ў пашане,

      Заблытаюся ў марах цi iлжы,

      Напоперак няздзейсненным жаданням

      Я буду жыць.

      Калi зноў лес мне надышле нягоды,

      Калi да справы сэрца не ляжыць,

      Не гледзячы на тыя перашкоды,

      Я буду жыць.

      Парад бясконцых я не разумею:

      Аб тым не думай, гэта не кажы!

      I так, СКАЧАТЬ