Сны аб Беларусi. Дзмiтрый Кудрэц
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц страница 2

Название: Сны аб Беларусi

Автор: Дзмiтрый Кудрэц

Издательство: Издательские решения

Жанр: Поэзия

Серия:

isbn: 9785449608826

isbn:

СКАЧАТЬ дождж пальецца i аб чым

      Гутараць, калi прыходзяць госцi.

      Мне ў чужой краiне цiкавей

      Не музеi, поўныя турыстаў,

      А якая там трава расце

      I ў якiм баку сонца садзiцца.

      Чым там пахне вечар за вакном

      I якiя зоркi ў небе ззяюць,

      I якiя казкi перад сном

      Неслухам бацькi распавядаюць.

      З«ездiць бы туды, звярнуць у бок

      Ад мясцiн вядомых па расказах,

      Каб убачыць самаму жыцце

      Мо вельмi падобнае на наша.

      «Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых…»

      Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых,

      Якiя ты пачуць хацела.

      I што прызнаннi ў каханнi

      Выходзяць лепей на паперы.

      Прабач, што я не выканаў жаданнi,

      Якiя абяцаў калiсьцi.

      Завеў у край расчаравання

      I не знайшоў дагэтуль выйсця.

      Прабач, што не зрабiў цябе шчаслiвай,

      Што дараваў адны сумненнi,

      Што нават не хапiла сiлы

      Агучыць гэта прабачэнне.

      «Вось чаго нiколi не рабiў…»

      Вось чаго нiколi не рабiў,

      Не таму, што я лайдак цi невук,

      Я нiколi сена не касiў,

      Проста не было ў тым патрэбы.

      Вось чаго нiколi не хацеў.

      Дык увесь свой век пражыць спакойна.

      I таму спяшаўся i ляцеў,

      Не сябруя часам з галавою.

      Вось чаго нiколi не змагу,

      Кiнуць кут, радзiмай што завецца.

      Нават калi я адтуль збягу,

      Назаўжды там сэрца застанецца.

      «Лiпiна ўпрыгожылася золатам…»

      Лiпiна ўпрыгожылася золатам,

      Ей зялены колер не па густу.

      Чырванеюць яблыкi ад сораму,

      Гледзячы на гэткае распутства.

      Пэўна яна штосьцi пераблытала,

      Захацелась ей чароўных красак.

      Толькi наглядзеўшыся на лiпiну,

      За вакном мiнае Спас за Спасам.

      Яблыкi на наваколле дзiвяцца,

      Здарылася што, не разумеюць

      I размораныя сонцам жнiвеньскiм

      На галiнках сумна чырванеюць.

      Месяц усе вышэй вiсiць над хатаю,

      Толькi зараз я заўважыў гэта

      I, наеўшысь сарамлiвых яблыкаў,

      Разумею – адыходзiць лета.

      «Што мяне цягне на вандраваннi?..»

      Што мяне цягне на вандраваннi?

      I чаго я баюсь не паспець?

      Цi ў жыццi няма iншых жаданняў,

      Як кудысьцi iсцi цi ляцець?

      Што мяне цягне ў чужыя краiны?

      Чым прывабiў замежны альянс?

      Прырода? Палацы? Альбо магазiны?

      Дык такога хапае i ў нас.

      Што мяне цягне нястрымна ў далеч?

      Мо багацце? А мо прыгажосць

      Невядомую, дзiуную там адшукаю,

      Цi быць можа iншае штось.

      Што мяне цягне пасля тых блуканняў

      Да знаемых i звыклых мясцiн?

      Пэуна таму, што ў сваiх вандраваннях

      Лепш кутка я не здолеў знайсцi.

      «Пагуляць бы так, каб на душы…»

      Пагуляць бы СКАЧАТЬ