Сны аб Беларусi. Дзмiтрый Кудрэц

Чтение книги онлайн.

      Зноў ноч разлiлася па наваколлi,

      Месяц празрысты на небе заззяў.

      Ен глянуў унiз на жытневае поле —

      Абеларусiўся.

      Бусел з сабой, адлятаючы ў вырай,

      Спевы пачутыя летам узяў,

      Як напамiн аб жаданых мясцiнах.

      Абеларусiўся.

      Вабяць у шлях невядомыя землi —

      Еўропа, амерыка, азiя ўся.

      Ды мне тут утульней, вальготней, напэўна

      Абеларусiўся.

      Хай пазабыў крыху матчыну мову,

      Ад гучнага «Р» не пазбаўлюся.

      Яно прыкiпела на генным узроўнi.

      Абеларусiўся.

      Так i жывем, не гледзячы на крызiсы.

      Усе пры справе ад святла да цемры.

      I падлiчыўшы часам плюсы, мiнусы,

      Мы разумеем, што не ўсе так дрэнна.

      Так i жывем. На бога, чорта лысага,

      Цi на кагосьцi там не спадзяемся.

      Шукаем дзе б утульней прытулiцца нам,

      Але ў сваiх мясцiнах застаемся.

      Так i жывем. I клопаты штодзенныя

      Перамяжаем з мараю прыемнай.

      Кiруемся адвечнымi законамi,

      Замацаваных на ўзроўнi генным.

      Так i жывем. У горы альбо радасцi

      Кiпiць заўседы шчодрае застолле.

      Без уселякай выхвальбы, без зайздрасцi.

      Нам некалi i думаць пра такое.

      Так i жывем. Хвалюемся, змагаемся,

      Лятаем, хоць зусiм не маем крылаў.

      Калi ж жыцце да скону наблiжаецца,

      Пытаем неба, а цi так мы жылi?

      Адшукаю сабе пакаранне,

      Перастану зусiм паважаць,

      Калi пару радкоў пра каханне

      Я не здолею напiсаць.

      Сваiм творам я ўразiць гатовы.

      Справа звыклая, ды наяву

      Сачынiць не адолеў нi слова,

      Дурнiў толькi дарма галаву.

      Дзе падзелась натхненне? Чамусьцi

      (I не ведаю, як вам сказаць),

      У мяне на паперы пачуццi

      Не выходзiць адлюстраваць.

      Хай не выканаў я абяцанне,

      Не таму, што трапло цi лайдак.

      Я магу. Толькi вось пра каханне

      Не жадаю пiсаць проста так.

      Б«ецца мятлiк у вакно,

      Хлопае крыламi,

      Толькi вось на волю шкло

      Яго не пускае.

      Што, дурная галава,

      Ты забыўся ў хаце?

      Заляцеў ты да святла

      I свабоду страцiў.

      Шкло мiж ею i табой.

      Няма вызвалення!

      I падман празрысты той

      Не дае надзеi.

      Што ты думаў? Што хацеў,

      Калi ты, свавольнiк,

      У памяшканне заляцеў,

      А назад не здолеў?

      Намагаешся, скрабеш

      Перашкоду ўпарта.

      Толькi намаганнi ўсе

      Нiчога не варты.

      Думаеш, што ты герой?

      Анi ў якiм разе!

      Вось i бiся галавой,

      Калi з ей не ладзiш.

      Я выдумаў краiну мрой,

      Дзе ўсе яскрава i шыкоўна.

      Ды на здзяйсненне мары той

      У лесу не спытаў дазволу.

      I ен (абразiўшысь на што?)

      Са мною болей не сябруе.

      Часам успомнiць i назло

      Мне непрыемнасцi даруе:

      – Жывi ў сваей краiне мар,

      Ты гэтага жадаў калiсьцi.

      Чаму ж ты столькi год запар

      Узносiш мне свае малiтвы?

      Хацеў ты славы, ўзнагарод?

      А вынiку вось не прадбачыў.

      Чаму ж мяне ты аднаго

      Абвiнавачваеш у няўдачах?

      Як не цурайся, не мiнеш

      Добрую долю цi благую.

      Ты на каленях прыпаўзеш

      I я табе ўсе дарую.

      Што ж тычыцца мрой дзiўных тых,

      Без iх жыцце было б заганай.

      Я iх выконваю заўжды,

      Калi СКАЧАТЬ