Ланцуг (зборнік). Андрэй Федарэнка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ў скронях, баючыся распытваць далей, Вінярскі як быў – з «дыпламатам» у руцэ – павярнуўся, каб бегчы ў свой корпус.

      – У кабінеце схапіла, – сказала яму ў спіну вахцёрка. – Прыйшоў сюды гадзін у сем, такі рады – а чаго прыйшоў?..

      Дзверы ў кабінет былі адчыненыя. У дзвярах Вінярскі сутыкнуўся з медсястрою – яна саступіла, прапускаючы яго. Ён, задыханы, спыніўся ў парозе, аббег вачыма кабінет, стараючыся за раз не прапусціць нічога, усё зразумець з гэтага агляду. Кушэтка стаяла пасярод кабінета; барадаты тэрапеўт з суседняга аддзялення ў кутку мыў рукі і нават не зірнуў на Вінярскага, затое Сцяпанаў, які сядзеў за сталом Стэльмаха і нешта напаўголаса гаварыў, убачыўшы Вінярскага, змоўк і ўтаропіўся ў яго. Акрамя гэтых двух і сястры, што выйшла, не было нікога. Моцна пахла спіртам.

      – А дзе… – прамовіў Вінярскі, паказваючы на кушэтку.

      Сцяпанаў страсянуў галавою і перастаў глядзець так дзіўна.

      У рэанімацыі, наверсе, – адказаў ён.

      Ёсць надзея?

      Мала. Доўга ляжаў тут, позна знайшлі… Інфаркт!

      Нічога дзіўнага, з такой камплекцыяй, – адазваўся тэрапеўт, павярнуўшыся і выціраючы рукі аб кішэні халата.

      Вінярскі прайшоў да акна – палавінкі былі прачынены, як ён і пакідаў. «Бачыў хто, ці не, што шпінгалеты зламаныя?! Сказаць зараз пра гэта? Ці зрабіць выгляд, што нічога не заўважаю і проста хачу прычыніць акно?..» Ён узяўся за ручку.

      Не трэба, – пачуўся ззаду голас Сцяпанава. – Хай праветрыцца.

      Я падымуся наверх, – сказаў тэрапеўт, – пазваню, калі што.

      Сцяпанаў правёў яго да парога і ў парозе зноў пагаварыў з ім пра нешта; калі тэрапеўт пайшоў, павярнуўся да Вінярскага:

      – А ты як тут сярод ночы?

      Выпадкова ехаў на таксі, з Жанаю… Убачыў з вуліцы, што святло гарыць… Жана, сяброўка, жыве ў Вяснянцы, можаце праверыць…

      Па мне – хоць у Серабранцы! – усміхнуўся Сцяпанаў. – Я проста гляджу – ты з чамаданчыкам.

      – А, гэта так, браў з сабою, – Вінярскі асцярожна паклаў «дыпламат» на стол дзіркаю ўніз. – Але як тут Стэльмах апынуўся? Уночы… У яго ж адпачынак з учарашняга дня.

      Мала што. Забыў нешта, прыйшоў забраць.

      А як яго знайшлі?

      З суседняга корпуса ўбачылі, што святло гарыць.

      Адтуль жа не відаць нашага акна.

      Вінярскі ведаў, што так гаварыць нельга, але спыніцца не мог.

      Ізноў здзівіўся Сцяпанаў:

      Удзень, можа, і не відаць, а ўночы ўсё тут свеціцца… Ды і бачылі яго. Зайшоў – і няма, і няма.

      Ён… – Вінярскі сабраўся з духам, – нічога не казаў?

      Якое казаў. Сіні ўвесь. Вось страшная, дурная смерць – доктара ў бальніцы!

      Ды якая смерць? Нічога невядома яшчэ! Пакуль у рэанімацыі – нічога яшчэ невядома!

      Сцяпанаў памаўчаў, сказаў:

      – Я ў сябе буду, – і пайшоў.

      Калі за ім зачыніліся дзверы, Вінярскі зноў, на гэты раз добра, уважліва СКАЧАТЬ