Коннік без галавы. Майн Рыд

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – Што гэта такое? – разгублена запытаў плантатар, ахоплены страхам. – Нам пагражае небяспека?

      – Так. Я не чакаў гэтага, калі пакінуў вас. Толькі даехаўшы да ракі, я ўбачыў грозныя прыметы.

      – Чаго, сэр?

      – Норда.

      – Вы так называеце буру?

      – Так.

      – Я ніколі не чуў, каб норд быў небяспечны – хіба толькі караблям на моры, – умяшаўся Калхаўн. – Я, канешне, ведаю, што ён нясе з сабой пранізлівы холад, але…

      – He толькі холад, сэр. Ён прынясе нешта горшае, калі вы не паспяшаецеся схавацца ад яго… Містэр Пойндэкстэр, – звярнуўся коннік да плантатара нецярпліва і настойліва, – вы і ўсе вашы людзі ў небяспецы. Норд не заўсёды бывае страшны, але гэты… Гляньце! Вы бачыце гэтыя чорныя смерчы?

      – Мы глядзім на іх і не можам зразумець, што гэта такое…

      – Гэта вестуны буры, і самі па сабе яны не страшныя. Але глядзіце вунь туды… Ці бачыце вы гэту чорную хмару, што завалакла неба?.. Вось чаго вам трэба баяцца! Я не хачу палохаць вас, але павінен сказаць, што яна нясе з сабой смерць. Яна рухаецца сюды. Выратаванне толькі ў хуткасці. Паспяшайцеся, a то будзе позна. Праз дзесяць хвілін яна будзе тут – і тады… Хутчэй, сэр, прашу вас! Загадайце вашым вазніцам паганяць з усіх сіл. Само неба загадвае вам!

      Падпарадкоўваючыся гэтым настойлівым патрабаванням, плантатар аддаў распараджэнне рухацца і гнаць абоз з як мага большай скорасцю.

      Жах, які ахапіў як жывёл, так і вазніцаў, зрабіў непатрэбным умяшанне пуг.

      Карэта і коннікі па-ранейшаму ехалі наперадзе. Незнаёмец трымаўся ззаду, як бы ахоўваючы караван.

      Час ад часу ён нацягваў павады, азіраўся і кожны раз праяўляў усё большую трывогу.

      Заўважыўшы гэта, плантатар пад’ехаў да яго і спытаў:

      – Небяспека яшчэ не мінула?

      – На жаль, не магу вам сказаць нічога суцяшальнага. Я разлічваў, што вецер зменіць напрамак.

      – Вецер? Я не заўважаю ніякага ветру.

      – He тут. Вунь там страшэнны ўраган, і ён нясецца прама на нас… Божа мой, ён набліжаецца з неверагоднай хуткасцю! Наўрад ці мы паспеем перасячы выпаленую прэрыю…

      – Што ж рабіць? – усклікнуў плантатар у жаху.

      – Ці нельга заставіць вашых мулаў бегчы яшчэ хутчэй?

      – He, яны і так ужо выбіваюцца з сіл.

      – У такім выпадку я баюся, што ўраган дагоніць нас…

      Выказаўшы гэта змрочнае меркаванне, коннік азірнуўся яшчэ раз і паглядзеў на чорныя смерчы, як бы вызначаючы хуткасць іх руху.

      Складкі, што абазначыліся вакол яго рота, выдалі нешта больш сур’ёзнае, чым незадаволенасць.

      – Так, ужо позна! – усклікнуў ён, раптоўна спыніўшы свае назіранні.– Яны рухаюцца хутчэй за нас, намнога хутчэй… Няма надзеі ўцячы ад іх!

      – Божа мой, сэр! Хіба небяспека такая вялікая? Няўжо мы не можам нічога зрабіць, каб пазбегнуць яе? – спытаў плантатар.

      Незнаёмец СКАЧАТЬ