Сэрца мармуровага анёла (зборнік). Людміла Рублеўская

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ з ватэрклазетам і краязнаўчы музей, у які прыязджалі экскурсанты нават са сталіцы.

      Таму нікога з местачкоўцаў не здзівіла, калі да драўлянага дома з калонамі падышлі трое. Плячысты мужчына з прыгожым, нібыта высечаным з каменю тварам, у светлым летнім касцюме і сонечных акулярах. За ім хлопец у джынсах, усмешлівы і цемнавокі, з валасамі, сабранымі на патыліцы ў хвосцік. Вось каб апрануць беласкурую зеленавокую дзяўчыну, што была з імі, у шаўковую сукенку, ды абуць у туфлікі на высокіх абцасіках, ды навучыць глядзець ласкава, а хадзіць павольна, прыгажуня была б! Але блакітныя джынсы, не зусім чыстыя, мужчынская кашулька ў бела-зялёныя краткі ды стаптаныя красоўкі аніяк не могуць падкрэсліць дзявочую прыгажосць. Змізарнеў эмансіпаваны свет…

      А з дома з калонамі ўжо выбягала менавіта такая паненка, якая мроіцца праўдзіваму мужчыне, – у светлай талістай сукенцы, у туфліках, з якіх на балях п'юць шампанскае, у кароне залатых валасоў. А блакітныя вочы ззяюць проста невысносна.

      – Кастусь!

      «Ды ён зараз аслепне ад яе блакітных пражэктараў», – чамусьці з прыкрасцю падумала Магдаліна, і ёй упершыню зрабілася ніякавата за сваю вопратку. Нават Марк не хаваў цікавасці да блакітнавокай.

      – Знаёмцеся, – неяк нязграбна сказаў Кастусь, павярнуўшыся да сяброў.– Ганна Іванаўна, дырэктар краязнаўчага музея… І аспірантка інстытута гісторыі.

      – Проста Ганна, былая аднакурсніца гэтага свяцілы на небасхіле гістарычнай навукі…– усміхнулася блакітнавокая. – Ну, хадземце, дарагія госці, у хату!

      …Магдаліна, стаіўшыся, глядзела на просты металічны пярсцёнак. Ён пабліскваў у зашклёнай вітрыне на чорнай аксамітнай паперы.

      – Дай ёй патрымаць у руках… – шэптам папрасіў Кастусь дырэктарку.

      – Як скажаш… і?

      Пярсцёнак з роўнаканцовым крыжам халадзіў палец, нібыта падарунак вадзяніка…

      Чалавека, які колісь знайшоў рэдкі экспанат, дырэктарка прывяла, «выкраўшы» з працоўнага месца на элеватары.

      – Мы там пячору ладзілі… У вайну гулялі…– сівы дзядзька камячыў у спрацаваных руках шапку-кяпурку, быццам быў на допыце ў следчага. – Ну, дзеці, ведама… Гадкоў трыццаць прайшло, відаць. А там пясочак, яміна пад карэннямі сасны… Скрутак быў, як жа Анучы гнілыя, паперкі. Не, нічога не расчыталі. Я ж кажу, гнілое ўсё было. Адзін пярсцёнак з сабой і ўзялі. Думалі, сярэбраны. Яго мая ўнучка нядаўна ў куфры знайшла. Прынесла ў школу. А настаўніца вось у музей перадала. Што з паперамі зрабілі? У вогнішча, мусіць, пакідалі. А скажыце, людцы, гэта шпіёнскія штучкі былі, мусіць?..

      І гэта было так несправядліва і незваротна, што любыя бедаванні выглядалі б тэатральна. А Марк нібыта і задаволены, што ўсё скончылася цяпер – і назаўсёды.

      …На развітанне прыгажуня Ганна прапанавала гасцям экскурсію на гарышча. Там чакалі лепшай долі экспанаты для будучай залы пра паўстанне 1863 года.

      Марк заявіў, што ні ён, ні Магда наверх не палезуць, стаміліся. Пачакаюць на СКАЧАТЬ