Сымон-музыка. Якуб Колас

Чтение книги онлайн.

      Так ідзе ён, а з ім поруч

      Думак коціцца клубок.

      Раптам нікне ў сэрцы горыч —

      Унь кудзеліцца дымок!

      Як ён мілы і павабны,

      Толькі й можа знаць пастух.

      Тчэцца сіні шнур ядвабны.

      І спакойны такі рух!

      Сам агонь у полі тлее,

      Нікагусенька няма.

      Хлопчык зразу весялее, —

      Духам падаў ён дарма.

      Знікла гора, як бы труска,

      Дым знёс цяжкую думу;

      Будзе хлопчыку закуска,

      Будзе снеданне яму!

      Бо на полі бульбы многа,

      Бульбы можна напячы.

      І бярэ тут рух малога,

      На агонь нясе карчы.

      Чуць агоньчык разгарэўся,

      Ён – у бульбу на загон;

      Так капае, аж угрэўся,

      Бо свой клопат – не прыгон.

      Бульба ў прыску, а над прыскам

      Бурна полымя гарыць

      З шумам-трэскам, з нейкім піскам,

      Бы з ім хоча гаварыць.

      Той агоньчык разгараўся,

      Бойка полымя шугаў,

      З-пад карчажкі выбіваўся,

      Тонкай стужачкай звіваўся

      І паленцы ахінаў;

      І дымок пагульваў жвава,

      Гнаў клубочак за клубком,

      Браў улева, рваўся ўправа,

      Бег раўнюсенькім слупком

      У прасторы горных светаў

      І губляўся там, знікаў…

      Жартаўнік агоньчык гэты!

      Дзе ж наўперад ён блукаў?

      Думаў хлопчык: – Ён цікавы!

      Дзе ж ён быў! Дзе будзе зноў?

      Ён і злосны і ласкавы,

      Ён спакойны і рухавы,

      Ён і стар і вечна ноў.

      Ён патухне, а жыць будзе…

      Хіба ў ім жывы дух ёсць?

      Я ж СКАЧАТЬ