Ген зямлі. Аліна Длатоўская

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ― спакойна адказаў Яраслаў. ― Я сам вырашыў цябе праверыць.

      – І як я табе?

      – Ды нармальна пакуль, ― абыякава паціснуў плячыма юнак.

      Значыць, пашанцавала? Распытваць далей было б поўным дурноццем. Наўрад ці Яраслаў быў бы такі спакойны, калі б ведаў праўду.

      Теперь нужно быть аккуратнее.

* * *

      Цяжкі залаты пярсцёнак упаў на далонь.

      Рака, неверагодна шырокая, але спакойная, годна несла хвалі ўдалеч. І хоць яна здавалася разы ў тры шырэйшай, чым ён бачыў яе апошні раз, Даніл ні з чым не змог бы пераблытаць гэты пагорак, дзе Палата сустракалася з Заходняй Дзвіной. Толькі белых стромкіх веж Сафіі за спінай не было.

      Па Дзвіне ішлі караблі. Доўгія чаўны на вёслах, з гнутымі насамі, падобныя да дракараў. На вялізным дрэве ля самага схілу сядзела драпежная птушка, не зводзячы вачэй з гэтых караблёў. Нібы намагалася сваім вострым зрокам упільнаваць пагрозу.

      На лапцы ў яе нешта бліснула. Даніл падышоў бліжэй, каб лепш разглядзець, і замёр у поўнай разгубленасці. Гэты пярсцёнак насіла… Птушка? Драпежнік працягла закрычаў ды сарваўся з галіны. Крылы хлопалі перад тварам. Ногі не слухаліся. Даніл сціснуўся ды зажмурыўся.

      Праз хвіліну расплюшчыў вочы, аднак перад сабой убачыў толькі цемру. І два насцярожаныя зялёныя вокі.

      Зрок паступова прызвычайваўся.

      З ціхім, нават мяккім рыканнем да юнака набліжаўся вялізны чорны воўк. Даніл разгублена зрабіў крок назад.

      Воўк падышоў зусім блізка. У вачах яго не было злосці.

      Толькі бязмежнае веданне. У руку ткнулася халодная, вільготная, як у сабакі, пыса.

      Хлапец адчуў гарачыню ікластай пашчы і цяжар пярсцёнка на далоні.

      Ён глядзеў на пярсцёнак, не зводзячы вачэй, а наваколле паступова набывала звыклыя рысы.

      – Што ты бачыў?

      Даніл пакруціў галавой.

      – Нейкі набор кадраў, ніяк між сабой не звязаных. І тым больш не звязаных з пярсцёнкам.

      Алесь пераглянуўся з Ярам, які ўсё яшчэ стаяў за спінай Даніла.

      – Ну, у Лікі таксама не атрымалася выклікаць прывід уладара, ― заўважыў той.

      – Я пакуль пакіну яго ў Сховішчы…

      Даніл ведаў, каго толькі што бачыў. Усяслаў Чарадзей ― істота магічная ва ўсіх сэнсах. Настолькі магічная, што з яго здольнасцямі адбылося нешта абсалютна невытлумачальнае. Мроі ніколі раней з ім не ўзаемадзейнічалі…

      Няўжо чалавек можа ператварацца ў жывёлу? Калі так, чаму ён бачыў князя менавіта ў гэтым абліччы? Альбо гэта ўсяго толькі чарговы збой праграмы?

      Незалежная Рэспубліка Мроя

      Двойчы запар здольнасці здраджвалі яму. Усведамленне гэтага не проста палохала ― прымушала панікаваць. Хто ён без іх? Каму ён патрэбны?

      Мабыць, праблема не ў здольнасцях, а ў гісторыі? Усё ж такі гэта было даўно. Мабыць, нешта зацёрлася, як на старым дыску? Мабыць, чалавечая свядомасць недастаткова дасканалая, каб правільна СКАЧАТЬ