Bloemlezing uit Guido Gezelle's Gedichten. Gezelle Guido

Чтение книги онлайн.

      De boomen zien zwart, van de zwellende botten;

      o zonne, wanneer zal uw’ macht, onbevaên25,

      weêr ’t springende blad, en de banden ontknotten,

      waarin ’t twee drie maanden heeft houtvast gestaan?

      Staat achter, o nijdig geweld van den winter;

      houdt af uwen vuist, in de botten begint er

      weer vreugdiger pulsslag en leven te slaan.

      De boomen ontwekken, zij zidderen, zij beven;

      zij striemen, dóór ’t blauwe geluchte, onbekleed;

      doch staan ze al bewust schier en blij dat zij leven,

      lijk machtige reuzen, ten strijde bereed.

      Staat achter, o nijdig geweld van den winter;

      uw rijk heeft een einde, in de boomen begint er

      weêr hope te rijzen, weêr hulpe aan ons leed.

      De boomen zien zwart, en hun’ dreigende schachten

      staan veerdig en vrij, als de spere in de vuist

      eens ridders, het teeken ten storme te wachten:

      het klinke, en daar loopen zij henengedruischt!

      Staat achter, o nijdig geweld van den winter;

      de boomen slaan uit, en zoo zaan26 herbegint er

      weêr blijdag gevierd te zijn. Wreede, verhuist!

      Geluwgroene legerscharen,

      honderdduizend, waar vandaan

      zijt gij, vastgevoette blâren,

      komen op de boomen staan?

      Nauwlijks heeft twee lentezonnen

      ’s werelds blijde onthaal begroet,

      of… wie zal ’t getellen konnen,

      ’t leger dat gij porren doet?

      Werkzaam, onder ’t machtig streelen

      van des morgens windgeweld,

      op de berken, op de abeelen

      zie ’k u, in ’t gelid gesteld.

      ’t Ruischt alom vol zware talen,

      ’t ruischt alom; en ’t krijgsgebaar,

      stortende in de diepe dalen,

      dooft alle andere stemmen daar.

      Waar vandaan zijt, al in ’t blijde

      doek gekleed, gij krijgeren dan?

      Wie, die zulk een wereldwijde

      legervastheid voeden kan?

      Zijt ge uit louter locht gesteven,

      zijt gij zonnestralen teer,

      schielijk en van licht geweven,

      duizendwendig bladerenheer?

      Zijt gij ’t bloed en ’t merg der boomen,

      ’t boomzijn zelve, of anders iet

      onbekend, dat uit wil stroomen,

      al zoo zaan27 ’t de zonne ziet?

      Zijt gij… Uwe ontelbaarheden

      staan het stormend volk gelijk,

      strijdbaar in ’t bezit getreden

      van des Winters koninkrijk!

      Nutloos, in zijn’ zware ellenden,

      heeft het land om hulp gewacht:

      komt en stoort des vijands benden,

      velt hem voor uw’ legermacht.

      Breekt zijn’ bergsteê, slaat zijn’ ridderen,

      scheurt zijn’ vanen: roept en tiert,

      dat de verste velden zidderen

      van ’t geruchte: zegeviert!

      Vluchten moet hij weg; verwonnen,

      wapenloos en wepel28, gaan

      zitten waar, in ’t ijs geronnen,

      onbewoond, zijn’ steden staan.

      Ruischt dan maar, gij legerscharen;

      zingt en trommelt overluid,

      zegevolle zomerblâren:

      morgen is de winter uit!

      Gekamde koning Canteclaar,

      hoe geren zie ’k u komen daar;

      gestapt zoo edeldrachtig

      als Alexander, Atilla,

      of Karloman zijn’ wederga:

      heel keizerlijk almachtig!

      Gij kraait, terwijl ge uw’ vlerken slaat,

      en СКАЧАТЬ