Verkaro de V. N. Devjatnin, Libro Unua. Devjatnin Vasilij N.

Чтение книги онлайн.

      Mi kelkajn paŝojn posten faris,

      Min al pafilo jam almetis,

      Kaj urson pafi min preparis,

      Sed… ho, teruro! mi faletis

      Je ŝtipo kaj subite teron

      Mi tute falis kaj… ekpafis…

      Por mi ekvidis mi danĝeron

      Grandegan: urson mi ne trafis!

      Ĝi tre rapide kun kriego

      Sur min sin ĵetis kaj kun forto

      Min premis, ŝiris per ungego…

      Jam tre proksime estis morto!..

      Mi oficiron ekrigardis —

      Kaj kun teruro mi ekvidis,

      Ke li sin mem nur bone gardis,

      Ĉar li jam kuri for rapidis…

      Tranĉilon preni mi intencis, —

      Ne povis, ĉar min urso premis…

      Mi fortojn perdi jam komencis

      Kaj de doloro mi nur ĝemis…

      Subite pafo!.. Urso saltis

      De mi tuj, tute min lasinte,

      Kaj ĝi de mi proksime haltis. —

      Jen liberecon eksentinte,

      Min levis mi kun malfacilo,

      Al urso mem mi alŝteliĝis

      Kaj ĝin ekbatis per tranĉilo:

      En gorĝon rekte ĝi eniĝis…

      Mi bone trafis, – urso mortis.

      Ĉasistoj ĉiuj tuj kunvenis, —

      Sed mi malforton ne elportis

      Kaj falis… Ili min subtenis

      Kaj portis al glitveturilo…

      Subite vidas mi – aliris

      Kun sia bela batalilo

      Jen oficiro; li ekmiris:

      «Ho, kio tie ĉi fariĝis?

      Mi estas tute ekfrapita!

      Sinjoro, vi ekmalsaniĝis?»

      Per tio ĉi indignigita,

      Ekkriis mi: «arogantulo!

      Vi ĉion tute bone vidis,

      Sed vi, malnobla timemulo,

      De mi forkuri ekrapidis!»

      Kaj en incito mi minuta

      Min levis el glitveturilo

      Kaj lin kun mia forto tuta

      Mi tuj ekbatis per tranĉilo…

      Mi vidis sangon, aŭdis krion,

      Sed mi nenion jam komprenis,

      Ĉar tute perdis mi konscion…

      Mi falis. – iu min subtenis…

      Mi sen konscio longe restis,

      Kaj kiam mi ekkonsciiĝis, —

      En malsanejo mi jam estis.

      Vespero jam alproksimiĝis…

      Nenion tute mi komprenis…

      Tre longe kuŝis mi silente

      Kaj ion rememori penis…

      Jen venis iu. Tre atente

      Li ekrigardis min kaj diris:

      «Nu, ĉu pli bone vi vin sentas?»

      Li tute ĝis mi mem aliris,

      Murmuris: «bone, mi kontentas…»

      Proksime li de mi sidiĝis

      Kaj ekparolis: «nu, ĉasisto,

      Vi eble jam ekprudentiĝis?

      Respondos jam al esploristo?»

      Je tio ĉi mi tre ekmiris

      Kaj ne respondis; li daŭrigis:

      «Al mi pli frue vi ja diris,

      Ke lin sendube vi mortigis…»

      Subite ĉion mi komprenis…

      Ekkriis laŭte mi, ekpenis

      Min levi, – kaj denove svenis:

      Malsana korpo ne eltenis!..

      Terure tempon mi pasigis!

      Kaj mia korpo kaj animo

      Suferis… ho, de viv’ senigis

      Mi homon!.. Kun senfina timo,

      Malpacience mi atendis

      Severan juĝon, – mi ploradis,

      Al Dio mi petegojn sendis,

      Mi ĝemis, mi freneziĝadis!

      Sed baldaŭ tute mi saniĝis,

      Suferojn parte mi eltenis

      Kaj nun pli forta mi fariĝis.

      Kaj jen terura tago venis:

      Nun mi, anstataŭ malsanejo,

      Kun malmodera tremo vidis,

      Ke en majesta mi juĝejo

      Sur benko de juĝatoj sidis.

      Min puno tute ne timigus,

      Mi ĝin eĉ volis en animo,

      Ĉar sole ĝi min liberigus

      De min preminta ŝarĝa krimo…

      Sed mi timegis, ke ĵurintoj

      Min sen bedaŭro ekkulpigos

      Kaj de aliaj mortigintoj

      Min tute ne diferencigos.

      Ho, Dio! mi, honesta homo,

      Eterne estos kondamnita

      Kaj mia senmakula nomo

      De ĉiuj estos mallaŭdita!..

      Jen ekparolis prokuroro;

      Mi tre atente aŭskultadis, —

      Sed frapis forte mia koro,

      Kaj mi nenion komprenadis…

      Li finis; advokat’ komencis

      Pravigi min, – li multe penis;

      Kaj lin kompreni mi intencis,

      Sed vane: ree ne komprenis!..

      Nur tion bone mi sciiĝis,

      Ke nun mi estas en juĝejo,

      Ke malbonulo mi fariĝis

      Kaj estos en malliberejo…

      Ĵurintoj iris konsiliĝi,

      Post ili ankaŭ nun juĝantoj

      Eliris, – eble por nutriĝi…

      Mi restis sola kun gardantoj.

      Duono pasis nur da horo,

      Ĵurintoj dum konsiliĝadis,

      Sed mia malfeliĉa koro

      Centjaron kvazaŭ suferadis!

      Priskribi, kio min turmentis

      En tiu temp’ – ne estas eble,

      Kaj kion tiam mi trasentis,

      Por mi eĉ mem ne kompreneble!

      Se povas vi vin mem prezenti

      Starantan СКАЧАТЬ