Verkaro de V. N. Devjatnin, Libro Unua. Devjatnin Vasilij N.

Чтение книги онлайн.

      Varmega tago jam finiĝis,

      Tre bela sun’ adiaŭ diris

      Al tero, kaj alproksimiĝis

      Trankvila nokto. Mi reiris

      Al domo mia kaj koleris,

      Ĉar tutan tagon mi ĉasadis,

      Kaj mia ĉaso ne prosperis:

      Mi eĉ ĉasaĵon ne vidadis.

      Sur mia voj’ en unu loko

      Al lago venis mi, kaj vidas

      Sur ĝia bordo kun fiŝhoko

      Konata maljunulo sidas.

      Mi lin salutis: «helpu Dio!»

      – Mi dankas, –  maljunulo diras.

      «Nu, eble, vi, pro kompanio,

      Kun mi jam hejmen kune iras?»

      – Ho, ne, sinjoro! mi intencas

      Tre longe sidi, – dankas kore;

      Vi finis ĉason, mi komencas, —

      Nenion kaptis mi ankoraŭ.

      Sed eble vi malmulte provos

      Fiŝetojn kapti? Mi fiŝhokon

      Provizan havas, tial povos

      Al vi mi servi, – prenu lokon. —

      Mi tuj konsentis, ĉar laciĝis

      Mi kaj apenaŭ mi iradis, —

      Fiŝhokon prenis kaj sidiĝis

      Sur laga bord’. Ni paroladis

      Pri mia ĉaso malprospera.

      Al maljunulo mi rakontis

      Kun fajro forta kaj sincera

      Pri tio, kion mi renkontis

      En ĉaso, li do tre atente

      Rakonton mian aŭskultadis

      Kaj nur korkaĵon diligente

      Sur akvsupraĵo observadis. —

      Mi eksilentis. Maljunulo

      Fiŝhokon sian plibonigis

      Kaj diris: «kiam mi junulo

      Ankoraŭ estis, mi pasigis

      En ĉaso tutan tempon mian.

      Sed nun mi ĉasi tute ĉesis,

      Forĵetis eĉ pafilon mian,

      Kaj kiel teni ĝin – forgesis.»

      Je tio miris mi kaj petis,

      Ke li sciigu min, pro kio

      Pafilon, ĉason li forĵetis?

      «Tre longa estas historio!»

      Al mi malgaje li rediris,

      Per griza kapo balancante,

      Kaj li subite eksopiris,

      Rakonti, ŝajne, ne volante.

      Sed jen silenton li ĉesigas

      Kaj, cigareton ekfumante,

      Komencis: «eble vi devigas

      Min rakontadi, atendante

      Ekaŭdi ĝojan historion?

      Se tiel estas, mi certigi

      Vin devas, ke al vi nenion

      Tre gajan povas mi sciigi!»

      – Vi vane tiel opinias, —

      Rediris mi al maljunulo.

      «Ne vane, ĉar mi bone scias,

      Pri kio pensas eĉ junulo!»

      Kaj ree li eksilentinte,

      Fiŝhokon sian plibonigis;

      Sed post momento, ekĝeminte,

      Li jam sen halto ekdaŭrigis.

      «Aŭskultu. Antaŭ dudek jaroj

      Mi ofte kun pafil’ ĉasadis,

      Kaj jen en tiuj ĉi arbaroj

      Mi multajn tagojn pasigadis.

      Ankoraŭ tiam troviĝadis

      Multego da sovaĝaj kaproj,

      Kaj en arbar’ sin renkontadis

      Eĉ ursoj kaj teruraj aproj.

      Jen iam vintre en mateno

      Sur kampo, apud mem arbaro

      Ĉasistoj estis en kunveno.

      Mi ankaŭ estis. Jam hundaro

      De ĉeno forte sin ŝiradis

      Kaj, ne havante paciencon,

      Aeron frostan nur flaradis,

      Sentante baldaŭ jam komencon.

      Ni ankaŭ, ĉason atendante,

      Malpaciencaj jam fariĝis,

      Kaj, tre mallaŭte parolante,

      En ĉeno ĉiuj ni stariĝis…

      Subite en densejo sonis

      Trumpeto forta, – mi ektremis:

      Per tio ĝi signalon donis,

      Ke estas ursoj… Mi ekpremis

      Pafilon mian kaj instinkte

      Nevole ĉirkaŭ ekrigardis:

      De mi proksime, sin arminte

      Tre bone, oficiro staris.

      En manoj tenis li pafilon,

      Ĉe zono larĝa kaj lakita

      Pistolon havis kaj tranĉilon.

      Mi estis tute konvinkita,

      Ke tiel brava militisto

      Sendube estas kuraĝulo,

      Ke vera estas li ĉasisto

      Kaj tial estos ne timulo;

      Sed bedaŭrinde mi eraris!..

      Mi tamen devas plu rakonti…

      … Mi ĉe arbara rando staris

      Kaj urson tie ĉi renkonti

      Mi tre esperis, ĉar mi scias

      Kutimojn ursajn… Jen mi aŭdas, —

      Al mi «vin gardu» iu krias…

      Antaŭen bone mi rigardas

      Kaj, – kia granda mirindaĵo! —

      Subite СКАЧАТЬ