Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

Чтение книги онлайн.

      Արդ, մեծութիւն քեզ, [ով] ամենակալ,

      Աննուազելի առատաձեռն,

      Գթութեան գործում [միշտ] ամենափոյթ,

      Մշտայօժար բժշկութեանը,

      Որ միացրիր, մերձաւորին խառնեցիր,

      Դիւրագիւտ, ընտանի նիւթիս անճառ հրաշքը

      Քո սքանչելիքի ահաւորութեան:

      Որովհետեւ ամէն բարձրութեան երկինքը

      Երկրի լայնութեամբ եւ ներքին անդունդների խորութեամբ

      Ծովերի բազմութեամբ չի կարող տանել,

      Այլ իբրեւ չնչինը բարի մեծից

      Փոքր գոյիս մէջ տեսակաւորեցիր զօրութեամբ

      Սահմանելով ճշմարտօրէն անհրապուրելի,

      Որ ինչ-որ նոր երեւալով այլ էութիւնից

      Հարեւանցի կասկած յարուցի

      Վիրաւորելու, քան բժշկելու,

      Առանց խտրութեան մտքի, կարծիքի:

      Օրհներգուած Որդի Աստծու,

      Ինչպէս մարմինդ ցորենի հացից ես հանդերձում`

      Ուղիղ իմաստով եւ ոչ այլաբան,

      Եւ խաղողի արիւնը` կայլակ քո կողից,

      Իսկ ջրերի առատութիւնը`

      Հոգեւոր ծննդի ու կեանքի արգանդ,

      Նոյնպէսեւ անմահիդ փչմամբ մեզ տրուած հոգին

      Սրանով, սրա մէջ արդիւնատրեցիր կեանքի երկունք,

      Որից առաջացած կերպարանքը չի ձեւափոխուի

      Անգամ հեթանոսութեամբ,

      Ինչպէս չի երկրորդուի տեառնագրութիւնը

      Խաչափայտի:

      Տէր, խաւար երկրում նստածներիս

      Քոյանման լոյս ծագեցրիր:

      Որովհետեւ շնորհի այս կերպաւորումով

      Աշխարհին ցոյց տուիր

      Անհասիդ անպակասելի լրիւութիւնը

      Եւ լուսաւորեցիր, որպէսզի տնանկը կարօտ չմնա

      Եւ ոչ հարուստը մեծամտանայ,

      Ինչպէս որ օդն է հաւասար բաշխւում,

      Կամ արեգակի լոյսն է տարածւում,

      Եւ կամ հոսում են վտակներ ջրի,

      Որ երկրածիններին տալիս ես հաւասարաբար

      Մանանայի զուգամասնութեամբ`

      Փոքրերին աւելի, քան մեծամեծին:

      Իսկ այս նիւթի խորին խորհրդի տեսանելութիւնը

      Բնականօրէն եւ հրաշապէս է բացատրւում,

      Որ ոչ թէ երկմիտ հապշտապութեամբ

      Անհաստատապէս իր տեղն է փոխում

      Եւ ոչ նենգելով լքում է իր պահարանը,

      Քանի որ ոչ օճառով է իսպառ հերքւում,

      Եւ ոչ ինչ-որ ընդդիմակցից ողողուելով դուրս է ելնում:

      Որովհետեւ ինչպէս պատահած գոյնը

      Անհրաժեշտ բան է մարմնի էութեան համար,

      Որ լինելով գոյացնում է, չլինելով ապականում,

      Այդպիսի մի յարմարութեամբ այս իւղի զօրութիւնը,

      Որը իր յատկութեան բերումով

      Զբաղեցրած տեղից անբաժան է,

      Դու կցորդեցիր մեզ հետ միասնաբար,

      Տէր СКАЧАТЬ