Дахавік Казік. Уладзімір Васькоў

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ з заплечнікам, у якім было паўнютка ўсялякай смакаты.

      – Ну што, пайду квіткі купляць, – паведаміў Казік.

      – Мне не трэба, – сказала Карына, – я прынцыпова езджу без квітка.

      – Вольнаму воля, – прамовіў Казік і пайшоў па квіткі для сябе і для Юзіка.

      Пачынала прыпякаць. На трэцяй пляцоўцы, ад якой адпраўляўся аўтобус, набралася багата народу. Падышоў аўтобус, і пасажыры пачалі заходзіць у расчыненыя дзверы. Але Карына, апярэдзіўшы ўсіх, улезла ў салон самая першая і, ускочыўшы на месца каля акна, пракаркала дахавікам:

      – Хутчэй да мяне!

      Сябры ўселіся побач з Карынай. Псс-с! Дзверы зачыніліся, і аўтобус пакаціў за горад. На першым жа загарадным прыпынку ў аўтобус зайшла кантралёрка і пачала правяраць квіткі ў пасажыраў. Кантралёрка брала квіток, глядзела дату і нумар рэйса і шчоўкала кампосцерам. Падышоўшы да сяброў, яна праверыла квіткі ў Казіка і Юзіка, потым звярнулася да Карыны:

      – Ваш квіток.

      Карына глядзела ў акно, быццам не чула.

      – Ваш квіток, – гучней прамовіла кантралёрка.

      – Га? – Карына прыкінулася глухой.

      – Квіток! – яшчэ гучней сказала кантралёрка, пры гэтым адно яе вока чамусьці заторгалася.

      – Пенсіянерка я, – адказала ёй варона.

      Але кантралёрка і не думала здавацца:

      – Плаціце штраф, а то высаджу з аўтобуса.

      Грошай у вароны не было, таму плаціць за яе штраф давялося дахавікам. Як тут не заплаціш?

      – Я аддам. Я аддам вам гэты талер, – нудзілася ўсю астатнюю дарогу Карына. – Даруйце мне.

      Сябры выйшлі з аўтобуса на перадапошнім прыпынку і вузкай сцяжынкай накіраваліся праз лес да возера. Надвор’е было цудоўнае. Дахавікі іші і весела гаманілі, а Карына з сумным выглядам ледзь валаклася за імі. Калі кампанія прайшла з паўкіламетра, наперадзе пачуўся нейкі шум. З-за дрэў выскачыў невялікі сабака незразумелай пароды і кінуўся да сяброў.

      – Схавайце мяне, калі ласка! – забрахаў сабака, – з мяне хочуць зрабіць шашлык!

      Казік разгубіўся быў, але Юзік ужо скінуў заплечнік, і сабака ўскочыў туды з хуткасцю маланкі. Толькі паспеў Юзік закінуць заплечнік за спіну, як да іх падбег велізарны мужчына з чорнымі валасамі і такімі ж чорнымі вусамі.

      – Вы не бачылі тут майго сабакі. Уцёк, халера!

      – Бачылі, – адказаў Юзік. – Ён пабег у лес, вунь туды, – Юзік паказаў у той бок, адкуль яны прыйшлі. Калі мужчына знік, Юзік зняў заплечнік.

      – Дзякуй, – сказаў сабака, калі вылез з заплечніка. – Вы мяне ўратавалі.

      Так у Казіка, Юзіка і Карыны з'явіўся новы сябар – сабака Маркіз.

      І чатыры постаці весела рушылі ў бок возера – насустрач сваім новым прыгодам…

6. ІДЭЯ

      Аднойчы дахавіку Казіку ў галаву прыйшла выдатная ідэя – ён вырашыў успомніць старое і зноў папрацаваць камінарам. Казік адразу захацеў падзяліцца гэтай ідэяй з дахавіком Юзікам. Ён СКАЧАТЬ